Ένα απλό κόκκινο φόρεμα

Κοιτάχτηκε στον καθρέπτη και κοντοστάθηκε. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να μην βάλει κόκκινο φέτος, να αντισταθεί στον πειρασμό, μα δεν τα κατάφερε. Ήξερε πως το φόρεμα δεν ήταν τυχαίο, γνώριζε πολύ καλά πως το κόκκινο είναι το χρώμα της και το δικό του επίσης.

Είναι από εκείνες τις στιγμές που δεν θέλει να φανερώσει τις επιθυμίες της ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.

 Στην ιδέα ότι είναι τόσο ευάλωτη απέναντί του αγχώνεται. Η επιρροή είναι μεγαλύτερη από αυτήν που είχε προβλέψει και ας νόμιζε πως ήταν προετοιμασμένη και άνετη για την επόμενη φορά που θα τον έβλεπε τυχαία. Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό και κάθε φορά το ίδιο έντονο κι ας το είχε ξαναζήσει. Της ήταν αδύνατον να τον απομυθοποιήσει, να τον δει και να πάρει το βλέμμα της από πάνω του αδιάφορα και ψυχρά. Η παρουσία του ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα από την απουσία του κι αυτός το ήξερε καλά.

Αρκούσε μια ματιά, ένα χαμόγελο μισό και ένα νεύμα για να αρχίσουν τα πόδια να τρέμουν, το σώμα απαιτεί και το μυαλό να παίζει περίεργα παιχνίδια και σίγουρα απαγορευμένα. Κι όμως αυτά τα λίγα λεπτά αρκούν για να χαραχθεί η εικόνα του στο μυαλό της και να την στοιχειώνει μέχρι να ξεθωριάσει. Κάπου εκεί γίνεται διπολική, από την μια εύχεται να μην σε ξανά πετύχει τον επόμενο χρόνο και από την άλλη το επόμενο βράδυ ετοιμάζεται διαλέγοντας κάτι κόκκινο, γιατί ξέρει την αδυναμία του.

Ήθελε να τον δει, να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του και στο τέλος της βραδιάς να του μιλήσει για την παρουσία του και τι της προκαλεί μα ποτέ δεν είχε το θάρρος και το θράσος να διεκδικήσει ότι ποθούσε. Δεν ήξερε αν είναι θύμα ή θύτης, αν είχε το δικαίωμα να απαιτεί την προσοχή του αλλά την ήθελε και αυτό που την εξόργιζε είναι που κατάφερνε να την κερδίσει, μα μόνο για λίγες ώρες. Δεν ήξερε τι ήθελε γιατί ήταν σίγουρη πως δεν θα ήταν αρκετή. Κατά βάθος γνώριζε καλά τι της πρόσταζε το σώμα της, αλλά φοβόταν να το παραδεχτεί.

 Ήθελε ένα βράδυ μαζί του, ολόκληρο, μέχρι το πρωί, χωρίς να φύγει σαν τον κλέφτη. Χωρίς προλόγους για εντυπωσιασμό, χωρίς αυτό το άχαρο «τι κάνεις;» που ψεύδιζε πάντα βεβιασμένα κάθε φορά που τον πετύχαινε τυχαία και που ποτέ δεν υπήρχε απάντηση μέσα στον κόσμο. Ήθελε να μάθει τι κάνει πραγματικά και ίσως έτσι να κατάφερνε να ξεφορτωθεί τις σκέψεις της, να βάλει ένα τέλος στα θέλω της, να του πει καληνύχτα χωρίς να περιμένει την επόμενη μέρα. Μα κάθε φορά το ίδιο μοτίβο, σιωπή, πείσμα, εγωισμός.

Κάθε φορά οι μέρες περνούσαν και μαζί τους περνούσε και η αγωνία για το επόμενο βράδυ, μέχρι που ήξερε ότι δεν θα τον πετύχαινε τυχαία. Κι όμως κάθε φορά που διάλεγε κάτι κόκκινο ερχόταν στο μυαλό της η μορφή του, αυτό το μειδίαμα που τόσο πολύ της άρεσε και ήθελε να πιστεύει ότι ανήκει μόνο στην ίδια και το χέρι πήγαινε στο κινητό μηχανικά. Ευτυχώς ή δυστυχώς τα κόκκινα ρούχα στην ντουλάπα της ήταν μετρημένα.

Γραφει  : Ξενια Μωυσιδου

Πηγή : enfo.g