Η ανθρωπιά να μας γίνει συνήθεια

Χειμώνας, περπατάω σε ένα στενό πίσω από μια πλατεία με γρήγορο βηματισμό και τα χέρια στις τσέπες. Τα χείλη μου τρέμουν, θέλω να πάω στη ζεστασιά του σπιτιού μου, να κάνω ένα καυτό ντούζ , να φάω ένα τοστ με τυρί, που θα έχει τρέξει από τα πλαϊνά και να χωθώ στο καρό μου παπλωματάκι. Σε λίγα βήματα συναντάω ένα σώμα ξαπλωμένο, ανάμεσα σε κάτι κουρέλια. Άστεγος που κοιμόταν, στα σκαλοπάτια ενός καταστήματος, για να προφυλαχθεί όσο γίνεται από τις παγωμένες ψιχάλες .

Ένιωσα ενοχές, έψαξα γρήγορα τις τσέπες μου μήπως και έχω ψιλά, δεν βρίσκω τίποτα, προχωράω ξανά ,πάλι με γρήγορα βήματα ώστε να προλάβω το λεωφορείο .Σαν να ακούω λίγο πιο πίσω κουβέντες, ψιθύρους. Γυρνάω το κεφάλι μου αργά και βλέπω τρεις με τέσσερις έφηβους να αφήνουν νερό και λίγο φαγητό στον άνθρωπο.

Κάπου εκεί διέκρινα ανθρωπιά. Λίγα άτομα έκαναν το αυτονόητο, που τόσοι άλλοι μαζί με εμένα δεν το έκαναν. Το απλό , το ανθρώπινο.

Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο, αλλά θέλει να σου γίνει συνήθεια η ανθρωπιά , γιατί πλέον μας έγινε συνήθεια ο πόνος. Μας έγινε συνήθεια να βλέπουμε ματωμένα κορμιά στις ειδήσεις, να ακούμε ουρλιαχτά και φωνές απογνώσεις και εμείς να κάνουμε λες και ακούμε την πιο όμορφη μελωδία. Να βλέπουμε φτώχεια, άστεγους , πρησμένα μάτια από το κλάμα, εξευτελισμό του άνδρα και της γυναίκας. Να βιώνουμε την αδικία στο πετσί μας και να το νιώθουμε ως ρουτίνα.

Να νιώθουμε μια μικρή ενοχή και αυτό να είναι το ταβάνι μας.

Να συμπεριφερόμαστε και εμείς έτσι , όπου φυσικά βρίσκουμε χώρο, όπου μυριζόμαστε αδυναμία του άλλου. Γιατί το άλλο πλέον δεν έχει πρόσωπο, έγινε απρόσωπο. Διαφορετικά χτυπάμε το πόδι προσοχή, σε όποιον έχει πιο παχύ πορτοφόλι ή σε όποιον έχει πάνω μας ΄εξουσία΄.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του κόσμου. Μικρή φωτεινή εξαίρεση, που μπορούμε να το κάνουμε κανόνα. Η αλληλεγγύη στον άνθρωπο. Να μην μας γίνει συνήθεια η απανθρωπιά. Μην κάνεις όμως κάτι από οίκτο. Όχι ο οίκτος δεν αρμόζει σε κανέναν. Από σεβασμό στον εαυτό σου και στο καθρέφτισμά του εαυτού σου. Γιατί ο καθένας μπορεί να βρεθεί παντού. Γιατί ο σεβασμός του ανθρώπου είναι η αρχή της ελευθερίας του ατόμου.

Είναι κινήσεις που μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις τον άλλον. Μερικές φορές ένα βλέμμα. να δώσεις αίμα, να αφήσεις ένα κασκόλ και λίγο ψωμί σε κάποιον που κρυώνει και πεινάει. Να υποδεχτείς με ανοιχτές αγκάλες τους κατατρεγμένους. Να παίξεις με παιδιά που τα μάτια τους έχουν δει μόνο πολέμους. Ο αγώνας σου να είναι για το δίκιο τους.

Γιατί η κοινωνίας μας , εμείς, κάναμε το χρήμα θεό και θυσία τον άνθρωπο.

Γιατί βλέπεις κάποιοι έχουν πολλά και άλλοι δεν έχουν τίποτα. Γιατί κοστίζει να είσαι αδύναμος και φτωχός.

Γιατί η αλληλεγγύη είναι το όπλο των καθημερινών ανθρώπων.

Και εδώ ρωτάμε ποιος ο σκοπός του πολιτισμού , της παιδείας; Γιατί τότε υπάρχει η ανθρώπινη συνείδηση;

Ο,τι έχουμε δεν είναι δικό μας , ούτε δικό τους, είναι όλων μας.

Και κάπου εκεί συναντάω τις λέξεις, του Καζαντζάκη που σαν καρφιά σφηνώνουν στο μυαλό μου : ΄Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός.. Αλλά όταν νιώθει τον πόνο του άλλου τότε ΝΑΙ είναι Άνθρωπος ΄.

Πηγή : enfo.gr