Τα μάτια σου, ο εθισμός μου..
Έγινες ο μεγαλύτερος μου εθισμός, χειρότερος και από εκείνων των ναρκωτικών. Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την μέρα που χωρί...
https://to-synoro.blogspot.com/2018/10/sxeseis_12.html
Έγινες ο μεγαλύτερος μου εθισμός, χειρότερος και από εκείνων των ναρκωτικών. Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την μέρα που χωρίσαμε αλλά εγώ δεν μπορώ να σε ξεχάσω, δεν μπορώ να σε βγάλω από μέσα μου. Ξέρεις πόσες φορές έχω προσπαθήσει να το κάνω; Άπειρες! Αλλά εσύ δεν μπορείς να κατανοήσεις ποσό δύσκολο είναι να ξεριζώσεις κάτι που σου δίνει ζωή και δύναμη, για να συνεχίσεις, να παλεύεις σε έναν μονότονο κόσμο, σε έναν κόσμο που δεν ξέρει τι πάει να πει αληθινή «αγάπη». Να παλεύεις καθημερινά με τα θεριά για να επιβιώσεις και ο μοναδικός λόγος για να το κάνω να είσαι εσύ.
Έχω εθιστεί στην μορφή σου, και σε ψάχνω παντού, κυκλοφορώ στον κόσμο και αναζητώ έναν δικό σου σημάδι ψάχνω να σε βρω αναμεσά σε χιλιάδες άλλες μορφές, αλλά δυστυχώς καμία δεν είναι σαν την δική σου. Ψάχνω να βρω κάποιον που να έχει τα μάτια σου, αλλά κανένας δεν μπορεί να τα έχει.
Αφού μόνο τα δικά σου καστανά μάτια, αλλάζανε χρώμα και γινόντουσαν πορτοκαλί, κάθε φορά με κοιτούσαν και ήτανε τόσο μοναδικά.
Για αυτό τον λόγο αποφάσισα να σε λέω «λυκάκι μου». Όταν σε αποκαλούσα έτσι, ξαφνικά άρχιζε να σχηματίζεται ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη σου και μάτια σου έλαμπαν από χαρά, δεν θυμάμαι να έχω ξανά συναντήσει κάποιον άνθρωπο σαν εσένα – που ότι νιώθει η καρδιά και η ψυχή του, να διατυπώνεται στο πρόσωπο του!
Σε αναζητώ παντού! Κάθε μέρα κάνω την ιδιά διαδρομή, που κάναμε μαζί μήπως και σε ανταμώσω τυχαία και μας δοθεί η ευκαιρία να ξανά μιλήσουμε, να ξανά πιάσουμε την ιστορία από εκεί που την αφήσαμε εκείνο το μουντό βραδύ του Νοέμβρη!
Μάταια όμως, εδώ και 4 χρόνια δεν έχουμε συναντηθεί ξανά.
Έχω εθιστικά τόσο πολύ σε εσένα και δεν μπορώ μακριά σου.
Τα βραδιά δεν κοιμάμαι, παλεύω με τους δαίμονες μου! Αυτούς τους μικρούς πανούργους που σε έκλεψαν εκείνη την νύχτα.
Σε παρακαλώ γυρνά και έλα να ξανά γράψουμε το δικό μας παραμύθι αυτό που έμεινε μισοτελειωμένο τότε έλα γιατί μόνο εσύ μου δίνεις χαρά στην ζωή μου. εξάλλου εμείς ήμαστε το απόλυτο ένα και δεν γίνεται να ζούμε χωριστά.
Γράφει η Μαρία Κουτσοπετάλου
Πηγή : .loveletters.gr