Το καλοκαίρι που δεν ζήσαμε, μας άλλαξε..

Θα μπορούσε να είναι έκθεση ιδεών.

Σαν αυτή που οι μαθητές γράφουν τις πρώτες μέρες επιστροφής τους στα θρανία.

Τίτλος Έκθεσης : Πως πέρασες το Καλοκαίρι;

Ας παραδεχτούμε και εγώ και εσύ που τώρα με διαβάζεις ότι και εμείς μαθητές είμαστε.

Εσαεί σ αυτό το μεγάλο σχολείο που κάπου-κάπου μοιάζει όμορφη βόλτα με ανοιχτό αυτοκίνητο της καρδιάς το θέλω ενώ άλλες φορές με αγώνα σε αρένα με θεριά ανήμερα. Έξω σου αλλά και μέσα σου και αυτά είναι μάλλον τα πιο άγρια!

Το Καλοκαίρι αυτό που ημερολογιακά τουλάχιστον μας αποχαιρέτησε πριν λίγες μέρες ήταν αλλιώτικο για πολλούς από μας. Το νιώθεις και το νιώθω. Το βλέπουμε και οι δύο στα μάτια των ανθρώπων γύρω μας που δεν λάμπουν. Σαν να μην βγήκαν ποτέ στη λιακάδα της ανεμελιάς που οριζει το αθάνατο Ελληνικο Καλοκαίρι.

Ένα Καλοκαίρι που πάθαμε και μάθαμε πολλά, πολλοί από μας.

Δεν ξέρω ειλικρινά αν έγινα σοφότερη, θα προτιμούσα να μην εκπαιδεύω συνεχώς αυτό το μυαλό που θα καεί στο τέλος στις αναλύσεις και την υπερσυνειδητοποιηση.

Σίγουρα όμως έμαθα ότι ακόμη και το Καλοκαίρι τα σιγουράκια της καλής διάθεσης, της καλοπέρασης και άλλα τέτοια παρόμοια «νόστιμα» δεν παίζουν.

Δεν παίζουν απαραίτητα χαλάρωση και διακοπές εκεί που γουστάρω να βρίσκομαι για να ανανεώνομαι όπως ορίζει η λέξη.

Έμαθα λοιπόν να ανασυντάσσομαι γρήγορα, να καλούμαι να δρω απέναντι σε ανατροπές που συμβαίνουν τελευταία στιγμή στο και ένα.

Έμαθα να χάνω. Στιγμές, χαμόγελα, ελπίδες, αγκαλιές, βουτιές σε αγαπημένα μάτια κι αλμυρούς βυθούς. Να χάνω ακόμη και ανθρώπινες ψυχές. Συνάνθρωπους μου κάπου σε κάποια παραλία της Αττικής που κάηκαν βίαια και άδικα. Άλλες ψυχές που ήρθαν πολύ κοντά μου πολύ ξαφνικά, σαν κομήτες έκαναν τον κόσμο μου άνω κάτω, φανήκαν πολλά υποσχόμενοι, με ξεσήκωσαν για να με προσγειώσουν απότομα στο έδαφος. Για άλλη μια φορά μόνο που αυτή πόνεσε ίσως λίγο παραπάνω λόγω καλοκαιρινής προσμονής που η ακύρωση της σου κάνει χειροτέρα τη μούρη κρέας! Αλλά και άλλες που μου δώσαν ζωή που με ανάθρεψαν γιατί τις διάλεξα για να εμφανιστώ εδώ τούτη τη φορά και την κοπάνησαν ξαφνικά βάζοντας τη σφραγίδα της απώλειας γι αυτό το Καλοκαίρι.

Αυτό το Καλοκαίρι έχασα. Έχασα τη φόρα μου για να επαναστατήσω, έχασα τις ώρες του τίποτε και του χωρίς πρόγραμμα στο νησί, οπισθοχώρησα χωρίς καν να το καταλάβω σε κατεστημένα που προσπάθησα να ξεφύγω. Με άκουσα να λέω πως μεγάλωσα για έρωτες και πως δεν μου επιτρέπεται κάτι τέτοιο πλέον. Δύσκολοι καιροί μάλλον για «Εβιτες της Αστικής τάξης της Πρωτεύουσας». Πόσο μάλλον όταν δεν έχουν μάθει να βάζουν την πάρτη τους πάνω από όλους και όλα. Ακόμη και όταν με πικρόχολο χαμόγελο συνειδητοποιούν ότι όλοι γύρω είναι ή θέλουν να παραμείνουν βολεμένοι!

Ένα Καλοκαίρι θάνατος και όχι μεταφορικά άλλα κυριολεκτικά όσο και αν τρομάζει η λέξη στο άκουσμά της.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι εφόσον έζησα κάτι τέτοιο έχω μόνο να περιμένω τη συνονόματη μου να με επισκεφτεί μετά Βαΐων και Κλάδων.

Για να μου επιβεβαίωση ότι όλα αλλάζουν, ξαναγεννιούνται από τη στάχτη τους και πως το για πάντα είτε μαύρο είτε άσπρο είναι ατάκα παραμυθιών και μόνο.

Και εδώ τα παραμύθια έχουν τελειώσει προ πολλού.

Δε νομίζεις;

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Πηγή : .loveletters.gr