Το ημερολόγιο μιας σχεδόν ζωντανής.

Ξένα φιλιά, ξένα σώματα, ξένα χείλη, ξένες λέξεις μέσα στα αυτιά μου. Όλα πια ξένα. Ένα μονάχα ίδιο. Η θλίψη μου.

Ξένοι αγκώνες, ξένα γόνατα, ξένες πλάτες.

Ξένοι οργασμοί. Τίποτα δικό σου.

Μονάχα ένα. Ο πόνος μου.

Ξένα σεντόνια, ξένοι ιδρώτες, ξένα κρεβάτια, ξένες ανάσες. Όλα παράξενα και άγνωστα.

Ο έρωτας για τον έρωτα.

Το πάθος για το πάθος.

Ένα τσιγάρο στο κρεβάτι, ένα γρήγορο ντουζ, ένα πεταχτο φιλί και ένα βιαστικό “ Πρέπει να φύγω”.

Στην πόρτα ήδη έχω πεθάνει δέκα φορές και στον δρόμο εκατό.

Στο αμάξι μέσα θρηνώ για μία ακόμα φορά τον έρωτα που πέθανε νωρίς.

Τον δικό μου. Τον δικό μας.

Και να τώρα προχωράω..

Πήγα παρακάτω. Έζησα.

Έζησα;

Όχι δεν είναι το ημερολόγιο μιας πόρνης.

Είναι το ημερολόγιο μιας γυναίκας που μέσα της έχει τον θάνατο.

Που αγνοεί όλους τους υπόλοιπους άντρες γιατί μέσα της ζει μονάχα ένας. Και αυτός θα μείνει για πάντα.

Μιας γυναίκας που πονάει. Που μεσα της έχει πεθάνει και οι άλλοι της λένε:” Συνέχισε..”

Ξένα σε θέλω, ξένα σε αγαπώ, ξένα ακροδάχτυλα στον λαιμό μου, ξένη σάρκα.

Πνίγομαι δέκα φορές στα ψεύτικα φιλιά και άλλες εκατό που προσποιούμαι την ζωντανή.

Παράξενο..

Απορώ και εγώ ή ίδια,

BETTU KOUTSIOU

Πηγή : bettukoutsiou.wordpress.com