Εσύ κι εγώ, δυο ξένοι που αγαπηθήκαμε πολύ..

Πέρασαν τρεις μήνες που το μόνο που έχω από σένα, είναι οι φωτογραφίες σου και λίγες λέξεις στα μηνύματα ενός υπολογιστή. Ίσως να ήρθε η ώρα να κάνω κι εγώ τον απολογισμό αυτής της σχέσης που έχει τόσο πολύ σημαδέψει τη ζωή μου.

Εσύ κι εγώ. Ερωτευτήκαμε ξαφνικά. Δημιουργήσαμε τον δικό μας, ξεχωριστό κόσμο. Νιώσαμε εξάρτηση, ευτυχία, ζήλια, πάθος και πραγματικά μερικές φορές κάτι σαν μίσος. Μια ιστορία αλλόκοτη. Σαν την αγριεμένη θάλασσα, η σχέση αυτή, πέρασε από πάνω μας, σάρωσε τα πάντα και μας άφησε εκτεθειμένους τον έναν στον άλλον. Τόσες προσδοκίες. Κι οι δυο διψάγαμε για αγάπη.

Πεθαίναμε απ’ την ανάγκη να βρεθεί ένα χέρι που θα μπορεί να μας οδηγήσει έξω απ’ τα συνηθισμένα, σε μονοπάτια απάτητα και αισθήματα ξεχασμένα. Δεν υπολογίσαμε, δεν μετρήσαμε συνέπειες. Αφεθήκαμε στον αιφνίδιο τρόπο που ομόρφηνε την κουρασμένη ζωή μας. Ξεχάσαμε να βάλουμε όρια. Και τελικά ξεχάσαμε πως όλο αυτό είχε ημερομηνία λήξης. Δίναμε παρατάσεις αγάπης και πάθους, αλλά η αντίστροφη μέτρηση δεν άργησε να αρχίσει και τα ξεσπάσματά μας έγιναν έντονα κι έβγαλαν από μέσα μας πολύ σκοτάδι. Άλλωστε είναι δύσκολο να αρνηθείς όλο αυτό που σου χε λείψει χρόνια, να φύγεις από κάτι που ανανέωσε κάθε κύτταρο σου και δυστυχώς κανείς μας δεν είχε το θάρρος να αρθρώσει μια και μόνο λέξη “μείνε”.

Πολλές φορές συνειδητοποιώ, πως ακόμα και μετά απ’ όλα αυτά είμαστε τυπικά δυο ξένοι. Ξέρεις πως δεν γνωρίζω πώς πίνεις τον καφέ σου, ποιό χρώμα αγαπάς, ποιό φαγητό προτιμάς; Ούτε μια φορά δεν είδαμε μια ταινία, δεν αποκτήσαμε αγαπημένο τραγούδι. Δεν μιλήσαμε για το παρελθόν, δεν αναλύσαμε αναμνήσεις που υποτίθεται πως δένουν τους ανθρώπους. Δεν ανταλλάξαμε δώρα, δεν γιορτάσαμε επετείους. Δυο ξένοι που με την πρώτη κουβέντα νιώσαμε μόνο εμπιστοσύνη και αγνοήσαμε ό,τι θεωρείται φυσιολογικό.

Περίεργη όμως που είναι η ζωή και τα παιχνίδια της. Κλέφτης και πονηρός που είναι ο έρωτας.

Μέσα σε όλη αυτή την άγνοια λοιπόν, τελικά, γνωρίσαμε καλύτερα από πολλούς πτυχές που αποκαλύπτονται μετά από χρόνια. Ξέρω πως το μεγαλύτερο σου όνειρο είναι να είχες φτερά, να πετάξεις και να δεις τον κόσμο από ψηλά. Γνωρίζω την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου. Ξέρεις κάθε αντίδραση μου, όταν είμαι λυπημένη και γνωρίζεις διαισθητικά τα κατάλληλα λόγια που μπορούν να μαλακώσουν τη ψυχή μου. Ξέρω πόσο εκνευριστικά τακτικός είσαι με τα πράγματα σου, πως σ’ αρέσει να χτενίζεις τα μαλλιά σου όταν λούζεσαι. Γλυκές λεπτομέρειες αγάπης. Αναγνωρίζουμε από ένα βλέμμα τι πρόκειται να πούμε. Λες και προϋπήρχε ένας κώδικας, φτιαγμένος για μας.

Θυμάμαι και η νοσταλγία με τσακίζει, πόση ανάγκη είχες να αποκοιμηθείς δίπλα μου και να με κρατάς για λίγα λεπτά, έτσι για να νιώσουμε πόσο τρυφερό θα ήταν όλο αυτό, αν είχε μέλλον. Κατάλαβα απ’ την πρώτη μέρα πόσο δύσκολο σου είναι να αποδεχτείς τον έρωτα που εισέβαλε στη ζωή σου και πόσο δύσκολο σου ήταν να βλέπεις εμένα να στον αποκαλύπτω με κάθε τρόπο. Ξέρω την προσκόλληση σου στα πρέπει και ένιωσα τον αγώνα σου κάθε που αναγκαζόσουν να αλλάξεις κουβέντα, σαν χαλάρωνες στην αγκαλιά μου και αυθόρμητα έκανες όνειρα. Και πάνω απ’ όλα γνωρίζω ότι χαρίσαμε ο ένας στον άλλον το αληθινό χαμόγελο. Θυμάσαι;;; “Ενας ευτυχισμένος άντρας” σε πείραζα όταν με παρακολουθούσες να περιφέρομαι στο χώρο, ” όχι μια ευτυχισμένη γυναίκα, βλέπω εγώ”, έλεγες και τα μάτια σου χαμογελούσαν…

Εμάς μάτια μου, μας έδεσε έτσι η μοίρα, ώστε να είμαστε πάντα δυο ξένοι που βρήκαν απάγκιο κάτω απ’ την ίδια ελπίδα. Σ’ ένα παραμυθάκι απαγορευμένο. Όσο ξένοι όμως και αν θεωρούμαστε, δεν υπάρχει κανείς άλλος γύρω μας, που να μας γνωρίζει καλύτερα απ’ ότι ο ένας τον άλλον.

Μου λείπει, με διαλύει, που δεν μπορώ να εξερευνήσω το μυαλό σου, όπως έκανα κάθε μέρα. Αυτό το κενό που νιώθω χωρίς εσένα με παραλύει. Όμως θα μείνω εδώ, με μια πόρτα μισάνοιχτη. Να σου πω μια περίεργη αλήθεια; Είμαι σίγουρη πως αυτό που αισθάνομαι, κάποιες μέρες, άξαφνα, που με κάνει να ψάχνω, να περιμένω, είναι η σκέψη σου, που όπως είχες πει θα είναι πάντα κοντά μου. Μην ξεχνάς, το είχαμε παραδεχτεί κι οι δυο. Αυτοί οι έρωτες δεν σβήνουν ποτέ. Η φλόγα τους σιγοκαίει και φωτίζει τη μοναξιά του χωρισμού. Και το προαίσθημα μου κάθε μέρα και δυναμώνει….

Γράφει η Λιάνα





Πηγή : .loveletters.gr