Εκεί που δεν καταλαβαίνουν τα λόγια σου, άσε τη σιωπή σου να κάνει κρότο!

Σ’ ένα χαρτί επάνω έγραψα τ’ όνομά σου.

Εκεί θα μείνει, για να μου θυμίζει πως κάποτε υπήρξες στην ζωή μου.

Πως κάποτε υπήρξες η ίδια η ζωή μου.

Πως κάποτε ενώθηκαν οι ψυχές μας και γίνανε μία.

Πως κάποτε με φώναζες ψυχή μου.

Τώρα εσύ στην ζωή σου, εγώ στην δική μου και μαζί στις σιωπές μας.

Κι αν με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω θα σου απαντήσω.

Δεν έμεινε και πόνος να αφουγκραστεί το κουράγιο.

Κουράγιο να μην σ’ έχω στην αγκαλιά μου, κουράγιο να μην σου μιλάω.

Κι εγώ να μιλάω με την σιωπή μου, να σέρνομαι στους φθόγγους που δεν βγαίνουν.

Μίλησα πολύ μωρέ και δεν κατάλαβες τίποτα.

Ή εγώ δεν θέλησα να καταλάβω εγκαίρως ότι έφευγες, ότι έφυγες.

Και πάγωσα, αγρίεψα.

Πάγωσα για να καταλάβω, αγρίεψα για να επιβιώσω.

Τώρα πια η σιωπή χτυπάει μέχρι την ψυχή μου.

Δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα άλλο, δεν θέλω να μάθω κάτι άλλο.

Δεν νιώθω απ’ τον πόνο που βρίθει την καρδιά μου, δεν νιώθω απ’ την ντροπή που κατακλύζει το σώμα μου.

Γι αυτό σου λέω, εσύ στην ζωή σου, εγώ στην δική μου.

Γιατί όταν δεν καταλαβαίνουν τα λόγια σου, η σιωπή πρέπει να κάνει κρότο μέχρι την ψυχή σου.

Κατάλαβες τώρα;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου

Πηγή : loveletters.gr