Στον κόσμο μου που λες, οι άνθρωποι είναι καθαροί και ξέρουν ακόμα ν’αγαπούν.

Αλλιώς τον ήξερα εγώ αυτόν τον κόσμο μάτια μου,αλλιώς τον φανταζόμουν!

Όπου κι αν γυρίσω το βλέμμα μου, συναντώ ψευτιά και υποκρισία.Όπου κι αν στρέψω το κεφάλι μου,προσπαθώ να αποφύγω τα βέλη που εκτοξεύονται. Σε όποιον ώμο κι αν πάω να ακουμπήσω,πέφτει κι εγώ τσακίζομαι. Σε όποια μάτια κι αν κοιτάξω,δε με βλέπουν καν.

Σε όποια αυτιά και αν μιλήσω, είναι κουφά σου λέω, δεν μ’ακούνε.

Σε όποια αγκαλιά κι αν προσπαθήσω να κρυφτώ,γίνεται η φυλακή μου.Όποια ψυχή κι αν προσπαθήσω να αγγίξω,τη βρίσκω άδεια και σκοτεινή.Σε όσους χάρισα την καρδιά μου,την κομμάτιασαν και την έδωσαν στα όρνια να τη φάνε. Σε όσους κατέθεσα την ψυχή μου την άδειασαν,τη στράγγιξαν, τη μόλυναν και τώρα τους είναι άχρηστη!

Παντού βλέπω κακία και ατιμία.

Παντού εισπράττω μιζέρια και αχαριστία.

Πώς κατάντησε έτσι τούτος ο κόσμος μάτια μου;

Πού χάθηκε η καλοσύνη και η ειλικρίνεια μου λέτε;

Πώς άδειασε έτσι ή ζωή μας σαν τις τσέπες μας γαμώτο;

Πού πήγε μωρέ η ανθρωπιά και ο σεβασμός μας;

Δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος άνθρωπε, γι’αυτό έφτιαξα δικό μου!

Στον κόσμο μου που λες, οι άνθρωποι ξέρουν ακόμα ν’αγαπούν.

Λέξεις όπως “ευχαριστώ”,”συγνώμη”,”μπορώ”,”θέλω”,”νοιάζομαι” υπάρχουν, τους έχω ακούσει να τις λένε.

Οι άνθρωποί μου κάνουν λάθη, μα δεν τα επαναλαμβάνουν. Ο έρωτας και η αγάπη τους δεν ξοδεύονται,δεν σπαταλιούνται.

Στον κόσμο μου, δεν έχει θέση η ψευτιά και η αχαριστία. Ούτε το μίσος και η κακία σας.

Οι δικοί μου άνθρωποι φοράνε ακόμα το χαμόγελο στα χείλη και την ομορφιά της ψυχής στο πρόσωπό τους!

Στον κόσμο που έπλασα εγώ,οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να ονειρεύονται. Κι αν κάποιος από σας τους γκρεμίσει τα όνειρα τον κοιτούν, του χαμογελούν και αποχωρούν αθόρυβα. Αμέσως μετά με πείσμα, φτιάχνουν καινούρια και πιο μεγάλα από πριν.

Για οδηγό τους έχουν την ειλικρίνεια και την ελπίδα. Την ελπίδα ότι κάποτε, ίσως αλλάξει και ο δικός σας κόσμος και γίνει ομορφότερος!

Γι’αυτό σου λέω, άσε με στον κόσμο μού δε μου αρέσει ο δικός σας.

Εδώ κατοικούν μόνο καρδιές αγνές και καθαρές. Εδώ για να μπεις,πρέπει να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου από κάθε τι κακό και να τη γεμίσεις μόνο με αγάπη. Εδώ για να μείνεις, θα πρέπει να φορέσεις το πιο γλυκό σου χαμόγελο και να’χεις μια τρέλα συντροφιά σου!

Στον κόσμο που έφτιαξα εγώ, ζουν άνθρωποι με ανοιχτές πληγές που ακόμα αιμορραγούν.

Κι αν θες εσύ να τους γνωρίσεις, θα πρέπει να έχεις και μια ζεστή αγκαλιά να τους προσφέρεις..

Μα πριν μπεις, θέλω τα χέρια σου να είναι καθαρά και να σκουπίσεις καλά τα πόδια σου απ’τις λάσπες!

Αλλιώς, μη στέκεσαι στην πόρτα. Φύγε,τράβα στον κόσμο σου σου λέω κι άσε με εμένα στον δικό μου !

Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου

Πηγή : .loveletters.gr