Και τώρα που με έμαθες στην απουσία σου, δεν μου λείπεις πια.

Κι ερχεται μια μέρα που δεν θυμάσαι.

Δεν αναρωτιέσαι τι κάνει, πού είναι κι αν σε θυμάται.

Είναι εκείνη η μέρα που πλέον δεν σου λείπει.

Είναι εκείνη η μέρα που δεν ξυπνάς με τη σκέψη του και δεν κοιμάσαι με την καληνύχτα του.

Μια μέρα τυχαία μέσα σε όλες τις άλλες, χωρίς τίποτα διαφορετικό, μοναδικό ή συνταρακτικό.

Είναι απλά μια μέρα, που δεν τον σκέφτηκες. Δεν σου έλειψε. Δεν τον αναζήτησες.

Είναι η μέρα που έμαθες πια, πως οι άνθρωποι, θα σου δώσουν αυτό που έχουν μέσα τους για εσένα και δεν χρειάζεται να το ζητήσεις.

Αν σ’αγαπούν, θα σε κάνουν να το νιώσεις.

Αν σε θέλουν, θα σε διεκδικήσουν ακόμα κι από το διάβολο τον ίδιο.

Αν τους λείπεις, θα σου πουν αυτές τις δυο τόσο απλές λέξεις.

Τίποτα δεν μπορείς να ζητήσεις από τους ανθρώπους. Θα σου δώσουν αυτό που έχουν.

Κι αυτό που θα σου δώσει η απουσία τους, είναι το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής σου.

Να ζεις χωρίς εκείνους.

Να ζεις χωρίς να σου λείπουν.

Να ζεις για εσένα..

Να ζεις χωρίς να τους ζητάς άλλο πια.

Γιατί αν ήθελαν, θα ήταν παρόντες. Με όποιο τρόπο. Με κάθε τρόπο.

Γιατί καμία απουσία δεν μπορεί να είναι αναντικατάστατη..

Γιατί καμία σιωπή, δεν νικά το «είμαι εδώ, μου έλειψες».

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή : .loveletters.gr