Ρομαντικοί ή ρεαλιστές;

Στους μεν κυριαρχεί το συναίσθημα, στους δε η λογική. Είναι εξίσου πειστικοί και μπορούν να σε παρασύρουν εύκολα στο θεωρητικό τους θόλο. Το ποιος διαθέτει τα περισσότερα επιχειρήματα, ίσως έχει τελικά να κάνει περισσότερο με την δική μας επιλογή.

Πού ανήκεις; Ή ακόμα καλύτερα, πού θα ήθελες να ανήκεις, αν ήταν όντως θέμα επιλογής; Σε αυτή την επιλογή φαίνεται οι Ρομαντικοί να κερδίζουν στα σημεία. Η αντιμετώπισή τους στη «στεγνότητα» της καθημερινότητας, σίγουρα είναι πιο ελκυστική. Έχουν το χάρισμα να «παγώνουν» τις στιγμές και να αρδεύουν από αυτές όλο τους το «ζουμί». Απαραίτητο για έναν άνθρωπο που ψάχνει την «ομορφιά» στην ζωή. Σέβονται τις αισθήσεις τους και τις ταΐζουν με εικόνες, ήχους, μυρωδιές, που άλλοι θα μπορούσαμε να τις ξεπεράσουμε ασυναίσθητα. Μοιάζουν σαν να είναι προικισμένοι με μία αντίληψη ανώτερη. Συνήθως οι ίδιοι απορούν με την πιθανότητα του να μπορεί κάποιος να πορευτεί χωρίς αυτή τη συνείδηση.

Από την άλλη πλευρά, οι Ρεαλιστές, κυριαρχούνται από τη «λογική» και είναι σίγουρα πιο προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τη «γυμνή» πραγματικότητα. Μια «πραγματικότητα» που συνήθως είναι ανελαστική και αμείλικτη. Είναι συγκεντρωμένοι στο στόχο τους και αποτελεσματικοί. Πιο «αρχηγικοί» μεταξύ των ανθρώπων. Στέκονται στην ουσία και δεν παρασύρονται από τον οποιοδήποτε κυματισμό των συναισθημάτων. Με την αφαιρετική τους αντίληψη, δεν έχουν τη συναίσθηση της πιθανής καθημερινής, «ρομαντικής» παράπλευρης πληροφορίας, την οποία και θεωρούν περιττή. Ατενίζουν και αυτοί τους Ρομαντικούς με απορία και καμιά φορά με οίκτο. Γι’ αυτούς η ζωή είναι σκληρή και μόνο μέσα από τη σκληραγώγηση δια της συνειδητοποίησης της πραγματικότητας, μπορεί κανείς να αντισταθεί στα βάρη της.

Ο μεν χαμογελά εύκολα, αλλά συνάμα κλαίει ακόμα πιο εύκολα. Ο δε χάνει τη μαγεία των στιγμών, αλλά κερδίζει στη σταθερότητα. Πέρα από την ιδιοσυγκρασία μας, τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την επιλογή μας ανάμεσα σε αυτά τα δυο «σχολεία» σκέψης, για την πορεία μας στην ζωή; Όλοι έχουν μια αρχική τάση, αλλά πέρα από αυτή, είναι πολύ δύσκολο να διακριθεί αντικειμενικά, τι ακριβώς κυριαρχεί.

Στην τέχνη, ο «ρομαντισμός» προηγήθηκε του «ρεαλισμού». Φυσικό, μιας και η ρομαντική διάθεση είναι κατεξοχήν ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Ίσως η αρχέγονη ροπή μας τείνει προς τον ρομαντισμό. Στην εξέλιξή του όμως ο άνθρωπος, έρχεται όλο και περισσότερο σε ειρήνη με τη ρεαλιστική αντίληψη. Θεωρεί τον «ρομαντισμό» έναν καλλωπισμό σε κάτι δύσμορφο, ένα ψέμα δηλαδή. Αυτό φαίνεται και με ένα απλό παράδειγμα της δικής μας ζωής. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο κατακτούμαστε από την πραγματικότητα. Το παράδοξο είναι ότι όταν θα συμβουλέψουμε κάποιον τρίτο, συνήθως προτρέπουμε προς το «ρομαντικό». Του παραδίδουμε μια «σκυτάλη» κατά κάποιο τρόπο, σαν να μην θέλουμε και ο άλλος να χάσει την αθωότητά του. Αναγνωρίζουμε λοιπόν τη μαγεία της και ταυτόχρονα αδυνατούμε να κρατηθούμε επάνω της. Οι «άνεμοι» που δημιουργούνται στο πέρασμα του χρόνου, μας παρασύρουν και την αποχωριζόμαστε απροειδοποίητα.

Αν όμως υιοθετήσουμε ενσυνείδητα το ρομαντισμό σαν μια στάση ζωής, τότε μπορούμε να αντισταθούμε στην ορμή της εμπειρίας που καμιά φορά ισοπεδώνει με το πέρασμά της κάθε τι που προεξέχει από την καθημερινότητα. Είναι δύσκολο έργο και σχεδόν ασυμβίβαστο να διατηρήσεις μια αθώα ματιά στα πράγματα όσο μεγαλώνεις, αλλά είναι εξίσου αυταπόδεικτο και αναγνωρισμένο το όφελος από μια τέτοια επιλογή.

Ο ζωγράφος, Γκούσταφ Κλιμτ (Αυστριακός, 1862-1918) μας λέει ότι «Η ζωή επάνω στη γη είναι πολύ ευχάριστη για όποιον βρίσκει κάποιο νόημα στην ασχήμια». Παντρεύει έτσι το ρεαλισμό με το ρομαντισμό. Ναι μεν η ζωή εμπεριέχει «ασχήμια» αλλά μπορεί να είναι πολύ ευχάριστη αν βρεις την κρυμμένη ομορφιά μέσα σε αυτή. Είναι ένα κυνήγι θησαυρού. Παράλληλα όμως είναι και μια ευγενής και συνεχής αναζήτηση, στην οποία αξίζει να επιμείνει κανείς.

Πηγή : thefrog.gr