Η πιο σκληρή μάχη, είναι αυτή με τον εαυτό σου..

Ήταν τόσο δυνατό το συναίσθημα στην ζωή μου, που πάντα με κρατούσε στάσιμη, λιμνάζουσα σε καίριες καταστάσεις. Σε ανύπαρκτα τερτίπια του γαμημένου μου μυαλού. Μα όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα οι πιο ουσιαστικές και πιο δημιουργικές στιγμές μου ήταν όταν ήμουνα θυμωμένη. Και μην φανταστείτε ότι θυμώνω με άλλους, ποτέ μα ποτέ!

Με μένα θυμώνω κι όταν θυμώνω, εκκρίνω αδρεναλίνη και παίρνω αμπάριζα ότι με πονάει, ότι με κουράζει, ότι με χαλάει, ότι με ταλαιπωρεί, ότι στην τελικά δεν μου κάθεται. Που δεν κάθεται; Στο πνεύμα μου φυσικά, τι σκεφτήκατε; Γιατί ότι και να σκεφτήκατε και να σκέφτεστε, πάντα απέχει απ’ την πραγματικότητά μου.

Και φυσικά ισχύει αυτό γι όλους. Κανείς δεν ξέρει τίποτα για κανέναν. Μόνο η ψυχή του καθενός ξέρει. Μόνο αυτήν ξέρει για εμάς και κανείς άλλος. Μερικές φορές δεν ομολογούμε την αλήθεια μας ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Ξέρετε γιατί; Γιατί θα μας πει, πάρτα μαλάκα γι αυτό που είσαι, γι’ αυτό που σκέφτηκες, γι αυτό που κάνεις, γι αυτό που δεν έκανες, γι αυτό που αισθάνθηκες, γι αυτό που όχι.

Κι αν εσείς δεν τα χώνετε στον εαυτό σας, ίσως είστε τέλειοι μωρέ γι αυτό! Εγώ πάντως μου τα χώνω άγρια. Γιατί η πιο σκληρή μάχη είναι με τον εαυτό μας μωρέ. Και μην ακούμε τους εγωιστές, ανίδεους, αλαζόνες που υποστηρίζουν το αντίθετο!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου



Πηγή : loveletters.gr