Μη φοβηθείς να κλάψεις, να πονέσεις, αυτά θα γινουν η δύναμή σου!

Να χαίρεσαι όταν κλαίς άνθρωπε.

Από τα δάκρυα να χτίζεις δύναμη.

Βγες στο δρόμο και φώναξε.

Πολέμα με εκείνους που σου έταξαν επιβίωση και όχι ζωή!

Τόλμησε να γευτείς την κόλαση.

Αυτή θα είναι άλλωστε η αφετηρία σου και όχι η φωτιά που θα σε κάψει.

Μη φοβηθείς να πονέσεις.

Όσο πόνο και αν βρεις στο δρόμο σου, άλλο τόσο όμορφος και γεμάτος θα γίνεται ο δρόμος της ψυχής σου.

Και να παρακαλάς τα μάτια σου ποτέ να μη στεγνώσουν, ώσπου να μάθεις τη ζωή να τη σηκώνεις στους ώμους.

Δε θα σε νικήσει ποτέ κανείς.

Το ξέρεις;

Γιατί εσύ ποτέ δε θα σταματήσεις να προσπαθείς!

Και όσο για τους ανθρώπους;

Τι είναι αυτά τα ανθρωπάκια μωρέ;

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο υπάρχεις στις ζωές των ανθρώπων;

Εγώ πάντα μένω περίεργη…

Περίεργη για το αν οι άνθρωποι σκέφτονται εμένα όταν ένα συγκεκριμένο τραγούδι ακούγεται, ή όταν περνούν μέσα από μια συγκεκριμένη πόλη καθώς ταξιδεύουν.

Περίεργη για αυτόν που κουβαλάει τόσους ανθρώπους μέσα του και παρόλα αυτά είναι ολοφάνερα τόσο μόνος…

Αναρωτιέμαι και σε πόσες ιστορίες έχω συμπεριληφθεί. Ιστορίες που μπορεί να έχω ξεχάσει ότι υπάρχουν.

Ακόμη, αναρωτιέμαι αν εγώ εξακολουθώ να υπάρχω στο μυαλό εκείνων των ανθρώπων που δε μιλάμε πια.

Πόσες φορές την ημέρα θα περάσω μέσα από το κεφάλι κάποιου.

Πόσο σημαντική είμαι άραγε για κάποιον.

Και εν τέλει καταλήγω:

Είμαι καθόλου σημαντική για εσένα άραγε;

Και αν ναι…

Πόσο;

Γράφει η Ειρήνη Τσικρίκα

Πηγή : .loveletters.gr