Κάποια «σ’ αγαπώ» ακούγονται σαν «πάρε με όταν φτάσεις»

Μπορεί οι φίλοι μου να μην είναι οικογένεια στα χαρτιά. Μα είναι οι συγγενείς που διάλεξα. Οι άνθρωποι που θα πάρω τηλέφωνο όταν δεν αντέχω τον εαυτό μου, που θα μου λείψουν περισσότερο απ’ όλους όταν είναι μακριά, που θα μιλάω με τις ώρες, που θα κρατήσουν τα μυστικά μου, που θα γιορτάσω τις επιτυχίες μου.

Την τελευταία φορά που ήπια λίγο παραπάνω, τους θυμάμαι να μου φωνάζουν «Πάρε μας όταν φτάσεις σπίτι!». Και με θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο πολύ τους αγαπώ και πόσα πολλά σημαίνει αυτή η μικρή πρόταση. Δε θέλω να μου το λέει ο γκόμενός μου, αυτός θέλω να με γυρνάει ο ίδιος σπίτι -και ν’ ανεβαίνει και πάνω αν είναι!

Μα όταν αυτή η φράση έρχεται από φίλους, θυμάμαι γιατί τους διάλεξα και γιατί δε θα τους άλλαζα. Μπορεί οι φίλοι να μας δείχνουν την αγάπη τους με το να κάθονται ατελείωτες ώρες ν’ ακούν για τους σκάρτους γκόμενους που πάμε και μπλέκουμε, για τον μαλάκα που δεν απαντάει στο κινητό και για την άλλη που το παίζει κάποια. Δείχνουν το ενδιαφέρον τους όταν μένουν δίπλα μας στις πιο δυνατές στιγμές μας. Αυτές που μας γεμίζουν απογοήτευση και στις άλλες που δε μας χωρά ο τόπος απ’ την ευτυχία. Μα όλη αυτή τους η αγάπη μπορεί να χωρέσει σ’ αυτές τις πέντε λέξεις. Το πραγματικό νοιάξιμο βρίσκεται ακριβώς εκεί.

Εκείνη τη στιγμή που δεν έχουν ούτε κάτι να πάρουν, ούτε κάτι να χάσουν, ούτε κάτι να δώσουν. Θέλουν απλά να τους πεις πως έφτασες σπίτι ασφαλής. Ότι δεν τράκαρες, ότι δε σε πείραξαν, ότι δεν έκανες καμιά τρέλα στο δρόμο για την επιστροφή, ότι πήγες σπίτι σου κι όχι στο σπίτι κάποιου άλλου –μάλλον κάποιου που δεν έπρεπε να πας–, ότι δε σταμάτησες στο φούρνο για να πάρεις γλυκό στις τρεις το χάραμα, ότι δεν κοιμήθηκες στο τιμόνι, ότι δε σ’ έπιασε η αστυνομία, ότι δεν έδειρες κανέναν, ότι δεν πήγες κάτω απ’ το σπίτι κάποιου να φωνάξεις, ότι δε σου συνέβη τίποτα τέλος πάντων. Ότι έφτασες στο σπίτι κι είσαι καλά.

Βέβαια, αν συνάντησες κάποιον τυχαία, σίγουρα θα θέλουν να το μάθουν, αλλά δεν είναι γι’ αυτό που σου λένε να τους ενημερώσεις μόλις φτάσεις. Αυτή είναι η προσωποποίηση της πραγματικής κι ειλικρινούς αγάπης. Σου δείχνουν με όλη τους την καρδιά πόσο πολύ σε νοιάζονται. Κι ας μην το ξέρουν ούτε οι ίδιοι κάποιες φορές! Εσύ το νιώθεις, πως κάποιος σε περιμένει να γυρίσεις σπίτι. Κάποιος σε σκέφτεται και κάποιος θα ανησυχήσει αν αργήσεις.

Τέτοιους φίλους να τους κρατάς. Είναι απ’ τους λίγους στη ζωή σου που πραγματικά αξίζουν, όχι μόνο την αγάπη σου, αλλά και το χρόνο σου, τη βοήθεια και την προσπάθειά σου. Στην τόσο γεμάτη ζωή μας, κάποτε, είναι σπουδαίο πράγμα να βρίσκουμε μπροστά μας τόσο σημαντικούς ανθρώπους.

Κι αν μπορείς, γίνε κι εσύ ένας τέτοιος φίλος. Γιατί μην ξεχνάς ποτέ πως όπως εσύ χρειάζεσαι όμορφους ανθρώπους, χρειάζονται κι αυτοί εσένα. Και θα δεις πως θα φωνάξεις αυτές τις μικρές λέξεις στο φίλο σου που απομακρύνεται μόνο όταν το νιώσεις και θα χαμογελάσεις, γιατί θα ξέρεις ότι ανήκεις κι εσύ πια στους όμορφους ανθρώπους.

 Ναταλία Κωνσταντινίδου

Πηγή : pillowfights.gr