Είσαι ο ένας που για χίλιους δε θα άλλαζα

Δεν πάει πολύς καιρός που σε συνάντησα για πρώτη φορά. Και τότε ακριβώς αισθάνθηκα ότι ο χρόνος είχε ή μάλλον θα ήθελα να έχει άλλη ισχύ. Να σταματούσε ξαφνικά στη χειραψία μας· σ’ εκείνο το «χάρηκα» που μου είπες μόλις μου έδωσες το χέρι σου και σ’ εκείνο το χαμόγελο σου το παιδικό, το αληθινό, το αυθόρμητο. Αλλά για καλή μου τύχη ο χρόνος προχώρησε. Κι έτσι μπόρεσα να σε μάθω καλύτερα. Όσο καλά, τουλάχιστον, μπορεί να σε μάθει κάποιος, αφού καθώς κλείνεσαι στο καβούκι σου, δεν αφήνεις ούτε τον αέρα να εισχωρήσει.

Δε με πείραξε ποτέ, όμως, αυτό. Ίσα-ίσα ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα απ’ τα όπλα σου που ασυνείδητα σε έκαναν γοητευτικό. Ναι, ασυνείδητα. Δεν πίστευα και πλέον είμαι σίγουρη πως δεν το έκανες επίτηδες για να φαίνεσαι τάχα μυστήριος επειδή πουλάει. Δεν είναι ανάγκη να πουλήσεις ποτέ τίποτα από εσένα κι ας είναι η αξία σου ανεκτίμητη.

Σε ξεχώρισα απ’ το πρώτο λεπτό. Λένε πως ο άνθρωπος που θα ερωτευτείς πραγματικά δε θα μοιάζει με κανέναν. Κι εσύ ήσουν ακριβώς αυτό. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά. Κατάφερες με έναν μαγικό κι ανεξήγητο τρόπο να ασκήσεις πάνω μου δυνάμεις μαγνητικές. Ελκτικές. Ξέρεις, απ’ αυτές που σου λείπει ο άλλος ακόμη κι όταν είσαι μαζί του. Δε χορταίνω τα λεπτά που είμαι στο πλάι σου κι αυτό δε μου το έχει προκαλέσει κανείς μέχρι τώρα.

Καλώς ή κακώς δε φύτρωσα. Έχω συναντήσει αρκετούς ανθρώπους μέχρι τώρα στη ζωή μου. Όχι πάρα πολλούς, όχι χίλιους. Με κάποιους απ’ αυτούς ταίριαξα, αλλά δε μας βγήκε, με άλλους δεν ταίριαζα, με κάποιους ενθουσιάστηκα, όμως μόνο τόσο δα ώστε να σκάσει σαν σαπουνόφουσκα την πρώτη δύσκολη στιγμή. Τους είμαι ευγνώμων, παρ’ όλα αυτά γιατί εξαιτίας τους μπόρεσα να κατανοήσω το δικό σου μεγαλείο.

Προφανώς και δεν μπαίνω σε συγκρίσεις, αλλά όπως και να το κάνεις, απέχεις μίλια. Μα ακόμη και στην περίπτωση που δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μου, βλέπω τι κινείται γύρω μου. Στο έχω ξαναπεί πως εγώ γεννήθηκα σε λάθος εποχή και κατά μία έννοια είχες συμφωνήσει. Ζω και μεγαλώνω στην εποχή της εικόνας, της δηθενιάς και του θεαθήναι. Ξέρεις πόσο τ’ απεχθάνομαι όλα αυτά, έτσι; Δε μοιάζεις με κανέναν τους. Γι’ αυτό και δε σε αλλάζω με κανέναν τους.

Τι να αλλάξω, άλλωστε; Την απλότητά σου; Την ειλικρίνειά σου; Είσαι σαν μικρό παιδί -και ξέρεις τι αδυναμία έχω στα παιδιά. Γελάς δυνατά, με την ψυχή σου. Μιλάς δυνατά κι αυθόρμητα, αφού δε σε νοιάζει τι θα πουν οι γύρω σου ή αν θα σε παρεξηγήσουν. Όταν δε, νιώσεις αμήχανα, και βυθίζεις το λαιμό σου ανάμεσα στους ώμους σου και προσπαθείς να κρυφτείς από κάτι, εκεί τα χάνω. Και γελάω, γιατί μπορεί να αισθανθείς αυτή την αμηχανία για το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Λατρεύω την ευγένειά σου και το ήθος σου, τους ηθικούς σου φραγμούς και την παιδεία σου. Αγαπάω τον τύπο σου και το στιλ σου. Μου αρέσει που δεν καλουπώνεσαι και παραμένεις ο ένας και μοναδικός. Γουστάρω που βγαίνεις έξω κι είσαι απλός. Που όλο το καλοκαίρι το έβγαλες με τις βερμούδες σου και τις σαγιονάρες σου ακόμη κι όταν βγαίναμε έξω. Ήσουν κι είσαι εσύ, χωρίς αντιγραφές, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς φλυαρίες κι ανούσια εφέ. Δε θα μπορούσες, εξάλλου, να αντιγράψεις κανέναν. Δε θα το έκανες ποτέ. Ούτε, επιπλέον, θα μπορούσε να σε αντιγράψει κάποιος. Ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι, που λένε.

Είσαι τόσο διαφορετικός. Πρεσβεύεις άρτια μια λακωνική τελειότητα. Είσαι έξυπνος κι ετοιμόλογος. Έχεις άποψη, αλλά κι όρια. Ίσως όλα αυτά μοιάζουν κάπως τετριμμένα, γραφικά και μελό, αλλά αυτό είσαι εσύ. Γι’ αυτό και σε ξεχωρίζω. Θα αναγνώριζα τον ήχο της φωνής σου, ανάμεσα σε χίλιες ομιλίες. Θα αναγνώριζα τα μάτια σου, μέσα σε χίλια μάτια. Δε θα μπορούσα, βλέπεις, να το κάνω αυτό αν έμοιαζες με τους άλλους.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για ‘σένα, να γεμίζω λευκές σελίδες με το νόημά σου, να ζωγραφίζω τοίχους, αλλά και πάλι δε θα είναι αρκετό. Αν θες, λοιπόν, να κρατήσεις κάτι απ’ όλη αυτή την ωδή προς το πρόσωπό σου, κράτα αυτό: Μην αλλάξεις ποτέ! Και πίστεψέ με, δεν υπάρχει καλύτερο κομπλιμέντο απ’ αυτό.

Υ.Γ.1: Ξέρω πως αν το διαβάσεις, θα κοκκινίσεις σαν παντζάρι, αλλά δεν έχω γράψει ούτε τα μισά απ’ αυτά που σκεφτόμουν.

Υ.Γ.2: Μοιάζω υπερβολική γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί σου.

Γράφει η Ανδριάνα Νίκου




Πηγή : pillowfights.gr