Μάθε να ακούς, όχι να μιλάς. Είναι χάρισμα.

Χείλη κινούνται, σταματημό δεν έχουν. Χειρονομίες φανφαρώδεις δίνουν έμφαση σε λόγια. Βλέμματα τρέχουν ήδη στην επόμενη ατάκα και οι παλμοί ανεβαίνουν. Μην τυχόν δεν προλάβουμε να πούμε όλα όσα θέλουμε. Μην τυχόν μας ξεφύγει τίποτα κατά τα άλλα «ανούσιο και κουτό», μην τυχόν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραλείψει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, μη τυχόν δώσουμε χώρο και χρόνο στο συνομιλητή μας να επεξεργαστεί πληροφορίες, να φιλτράρει, να κρίνει, να τοποθετηθεί. Είμαστε τόσο εγωιστές και αυτό κάνει τόσο έντονη την παρουσία του ακόμα και από τον τρόπο που μιλάμε. Δε ξέρω αν ποτέ θα αλλάξουμε, όμως για την παιδεία μας δεν είμαι τόσο υπερήφανη, ομολογουμένως.

Το βλέπεις παντού. Στις καφετέριες, στο γραφείο, σε μπαράκια, στο ίδιο σου το σπίτι. Μιλάμε διαρκώς, δεν ακούμε.

Το βλέπεις παντού. Στις καφετέριες, στο γραφείο, σε μπαράκια, στο ίδιο σου το σπίτι. Μιλάμε διαρκώς, δεν ακούμε. Μιλάμε διαρκώς, δεν ακούμε. Δε θα το γράψω και τρίτη φορά, το ξέρεις, το ζεις. Πόσες φορές το έχεις κάνει… και άλλες πόσες έχεις νιώσει πως όσα κι αν λες, πάνε στο βρόντο. Έλα, αποκαλύψου! Δεν είναι κακό να παραδεχθείς μιαν ακόμα αλήθεια που ίσως πονάει. Ίσα ίσα, είναι μια πολύ καλή αρχή.

Θα μου πεις, σε μιαν εποχή που όλα τρέχουν, στροβιλίζονται, είναι τόσο εύπεπτα, γρήγορα, εύκολα, σχεδόν αυτοματοποιημένα, κάπως έτσι πήρε και ο λόγος μια παρόμοια μορφή. Λυπηρό αγαπημένε μου φίλε, δε νομίζεις; Θλιβερό. Μα γεγονός. Με το άγχος, τις πιέσεις και την τρελή καθημερινότητα πρέπει να προλάβεις όλα να τα μοιραστείς και η γλώσσα σου πάει ροδάνι. Αγχώνεσαι κι εσύ ο ίδιος καμιά φορά με τον ίδιο σου τον εαυτό που νιώθεις οτι ξεπερνάς και μέχρι εδώ να σε καταλάβω. Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι γιατί βρε άνθρωπε ενώ παρακολουθείς πως ο άλλος δίνει βάση στα λεγόμενά σου –ή τουλάχιστον προσπαθεί!- δεν ακούς.

Το βλέμμα σου είναι σε ένα διαρκές χάσιμο και το κεφάλι σου στο «πάνω κάτω» και τη φαινομενική κατανόηση των λεγόμενων του συνομιλητή σου. Ποιον κοροϊδεύεις; Και γιατί τόσο θέατρο; Είχες ανάγκη μόνο να τα πεις; Κάνε το ξεκάθαρο. Επιθυμούσες μόνο να κάνεις επίδειξη μιας σου εμπειρίας, ή ήθελες απλά να μοιραστείς ένα γεγονός, δίχως να ακούσεις κάτι παραπάνω; Κάνε το σαφές. Μην παίζεις, αλλιώς μάθε να ακούς.

Κάνε ένα δώρο σε εσένα και τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και άκουσέ τον ειλικρινά.

Δε βαρέθηκες τα στόματα που ανοιγοκλείνουν και πετούν βατράχια, κλισεδούρες, μαγικές συνταγές περί επικοινωνίας και θεωρίες αβάσιμες, κουβέντες εν ολίγοις που τις περισσότερες φορές δεν έχουν αντίκτυπο πρακτικό; Όχι δε θα πεις. Άρα, καταλήγουμε στο γεγονός οτι ώρες ώρες σε κουράζει ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτός. Μάθε να ακούς άνθρωπέ μου, γιατί αυτό είναι το χάρισμα. Μάθε να ενσυναισθάνεσαι και να σέβεσαι τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Μην τον αντιμετωπίζεις σα «ξεπέτα», ή σα ψυχολόγο με στιγμιαίο καφέ και τσιγάρο ανά χείρας. Αν είναι έτσι, πλήρωσέ τον κιόλας.

Σε μια κοινωνία με πολύ τουπέ, ύφος μπλαζέ και λόγια αυτόματα που παραπέμπουν σε γλώσσα λογισμικού ηλεκτρονικού υπολογιστή με ταχύτητες άνευ προηγουμένου, κάνε τη διαφορά. Κάνε ένα δώρο σε σένα μα και τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και άκουσε τον ειλικρινά. Απόλαυσε το χρώμα της φωνής του, τις αναπνοές και τις παύσεις του. Επικεντρώσου σε αυτά που δε λέει, διαβάζοντας λίγο πίσω από τις λέξεις και χάρισε του απλόχερα αυτό που του λείπει. Το αυτονόητο. Να τον ακούνε με καρδιά. Αυτό θα δώσεις, άρα αυτό θα λάβεις. Εν ολίγοις, αυτό που πραγματικά αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, αξίζεις.

Πηγή : fanpage.gr