Όταν χωνέψεις πως δεν περνάνε όλα απ’ το χέρι σου θα πάψεις να αγχώνεσαι

Ειλικρινά, πώς φανταζόσουν τη ζωή σου όταν ήσουν παιδί; Όταν έφτασες στην εφηβεία κι έπειτα εκεί γύρω στα είκοσι; Σκέψου λίγο. Δεν είναι δύσκολο. Γιατί είναι απ’ εκείνες τις στιγμές που συνειδητοποιείς ότι έχεις φορτώσει τον εαυτό με μερικές ντουζίνες ονείρων -ιδανικών τις περισσότερες φορές- κι απλά στην πορεία διαπιστώνεις ότι τίποτα απ’ τα τόσα που φανταζόσουν δεν έγιναν πραγματικότητα.

Κι αν την Κλωθώ την ακολούθησε η Λάχεσις, κάποια στιγμή, θα εμφανιστεί κι η Άτροπος. Αυτές είναι κι είναι τρεις. Οι μοίρες φυσικά. Γιατί ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ’ αυτές, τη δουλειά τους θα την κάνουν. Μόνο και μόνο για να σου αποδείξουν ότι τα πάντα δεν εξαρτώνται από σένα και φυσικά δεν περνάνε όλα απ’ το χέρι σου.

Ακόμα κι αν το πιστεύεις, ακόμα κι αν το έχεις αποδείξει, κάποιος θα βρεθεί στον δρόμο σου να στο διαψεύσει. Το ευτυχές θα είναι να γίνει από κάποιον τρίτο, γιατί αν σου το κάνει ο ίδιος σου ο εαυτός, τότε πραγματικά η ήττα θα είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Επομένως, το μόνο που καταφέρνεις είναι να παλεύεις με το απίστευτο εγώ σου. Και φυσικά, δε σου φτάνουν τα τόσα άγχη που περνάς μέσα στην καθημερινότητά σου, προσπαθείς αν μη τη άλλο να το πιστέψεις. Με ποιον τρόπο; Με το να το λες συνέχεια. Χαλάρωσε, λοιπόν, κι αφέσου. Άφησε το άγχος σου απλά να γίνει παραγωγικό και δημιουργικό.

Δεν αποτελείς μονάδα. Μην προσπαθείς, λοιπόν, μόνος σου να δομήσεις, να κρατήσεις, να καλλιεργήσεις κάτι που αφορά δύο. Όταν μπορείς να «κλέψεις» μερικές στιγμές οι οποίες θα σε βοηθήσουν να πάρεις μερικές ανάσες ζωής, απλά καν’ το. Δε θα σε αγαπήσουν λιγότερο ούτε θα σου θυμώσουν. Το πιο πιθανό είναι να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχεις κι εσύ. Κι ίσως στην πορεία σε σεβαστούν λίγο περισσότερο.

Είσαι η συνέχεια κι ο συνδετικός κρίκος μέσα σε μια ανεξάρτητη και φιλελεύθερη κοινωνία. Κράτα τη μοναδικότητα της δύναμής σου κι ένωσε τη μ’ αυτό που αγαπάς. Το αποτέλεσμα απλά θα σ’ εκπλήξει.

Ίσως να είσαι απόλυτα εργασιομανής προσπαθώντας να έχεις τον απόλυτο έλεγχο, είτε γιατί είναι στη φύση σου, είτε γιατί οι εποχές αγριέψαν, είτε γιατί το επιβάλλει η θέση σου, είτε γιατί μπέρδεψες την έννοια της εργασίας μ’ αυτήν της δουλείας. Αλλά η δουλειά έπαψε να σημαίνει «δουλεία» πριν από πολλά χρόνια.

Δεν κερδίζεις κάτι με το να παλεύεις ανάμεσα στην ψυχαναγκαστική οργάνωσή σου, όταν το μόνο που τελικά θ’ ακούσεις είναι ένα απλό «μπράβο» ή απλά για να επιβεβαιώσεις στον εαυτό σου πως είναι καλύτερα να τα κάνεις όλα μόνος σου για να ‘σαι σίγουρος, γιατί είναι όλα αβέβαια αν εξαρτάσαι από άλλους. Εκτός αν είσαι απ’ εκείνες τις περιπτώσεις που τους αρέσει η προσοχή. Τότε, σίγουρα, η επιστήμη θα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Κι αν τα πεις ςτη γιαγιά σου θα σου πει «όπως έστρωσες κοιμήσου».

Άσε, λοιπόν, τις ψευδαισθήσεις σου. Δύο τα χέρια σου και δύο τα πόδια σου. Δύο τ’ αυτιά σου και δύο τα μάτια σου. Γι’ όλα αυτά υπάρχει κι ένα λόγος ύπαρξης. Αυτός του να μάθεις να τα μοιράζεσαι.

Άλλη είναι η αίσθηση όταν ένα χέρι κρατάει το άλλο. Άλλη κι αίσθηση όταν διασταυρώνονται δύο μάτια χωρίς να μιλάνε. Άλλη η αίσθηση να μπορείς ν’ ακούς και να σε καταλαβαίνουν. Άλλη η αίσθηση να μοιράζεσαι μία σκυτάλη. Άλλη η αίσθηση του να πετάς κάτι από πάνω σου, ακόμα κι αν αυτό λέγεται άγχος.

Δεν περνάνε, επομένως, όλα απ’ το χέρι σου. Απλά χώνεψέ το και σίγουρα θα χαμογελάς περισσότερο.

Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας




Πηγή : pillowfights.gr