Το θέμα είναι να είσαι με κάποιον γιατί δε θέλεις να είσαι με κάποιον άλλο

Δεν μπορείς να ξεκινήσεις σχέση με κάποιον, αν δεν σου δίνει την αίσθηση του «για πάντα». Νόμος. Και η αίσθηση του για πάντα δε σημαίνει γάμος, παιδιά, σοβαρή σχέση και όλες οι κοινωνικές συμβάσεις και ταμπέλες που κυνηγάνε οι περισσότεροι για μία ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Σημαίνει απόλυτος έρωτας, αυτός που σε κάνει να τρελαίνεσαι, που δε λογαριάζεις κανέναν γύρω σου, είσαι μόνο αυτός και εσύ και όπου πάει. Δε σε νοιάζει το αύριο, δεν υπάρχει το μέλλον, μόνο το τώρα.

Βλακείες. Λες και το βρίσκεις συχνά αυτό. Οι περισσότεροι από εμάς διατυμπανίζουν ότι αυτό θέλουν, ότι δε συμβιβάζονται με τα μέτρια και άλλες τέτοιες γενικούρες και αερολογίες, αλλά κανείς μας δεν το εφαρμόζει στην πραγματικότητα. Και δεν το εννοεί πραγματικά γιατί απλά δεν το κυνηγάει. Προτιμούμε να αναλωνόμαστε με μισές ή τελειωμένες καταστάσεις, παρά να ψάξουμε το αληθινό, αυτό που ο ένας δεν μπορεί χωρίς τον άλλο.

Από την άλλη υπάρχει σοβαρό πρόβλημα των σχέσεων στην εποχή μας. Το εύκολο και το casual στις σχέσεις κυριαρχεί και απλά φοβόμαστε να έρθουμε σε επαφή με ουσιαστικά συναισθήματα ή να μοιραστούμε κάτι από τη ζωή και τον εαυτό μας. Κουραζόμαστε κι αποφεύγουμε να χτίσουμε κάτι γιατί μπορούμε να έχουμε το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε στο πετάρισμα ενός βλεφάρου. Και όταν έχεις εύκολα οτιδήποτε θελήσεις, χάνεις και την μπάλα εύκολα.

Ο ορισμός μου για τον έρωτα; Δύο ηφαίστεια που εκρήγνυνται μαζί κάθε λεπτό και κάθε στιγμή, δύο ορμητικά ποτάμια που εκβάλουν στην ίδια θάλασσα των συναισθημάτων τους. Πολύ ουτοπικό βέβαια αν λάβουμε υπόψη τα γεγονότα. Στις σχέσεις, οποιουδήποτε τύπου, συνήθως ο ένας είναι πιο ερωτευμένος από τον άλλο, ο ένας πεθαίνει λίγο πιο πολύ από τον άλλο. Άλλα αν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, αν δεν καιγόμαστε ο ένας για τον άλλο, πώς θα γίνουμε φωτιά να κάψουμε τον έρωτα;

Όταν είσαι με έναν άνθρωπο, να είσαι μόνο μ’ αυτόν. Με κανέναν άλλο ταυτόχρονα, ούτε καν νοητά. Και όταν ξεκινήσει κάτι, θα ξεκινήσει χαλαρά, από κοινή επιθυμία, ούτε με το ζόρι, ούτε με παρακάλια. Θέλουν δουλειά οι σχέσεις, δεν είναι ούτε όλα δεδομένα, ούτε όλα αυτονόητα. Και επίσης δε σημαίνει ότι είναι λογικό ακόμα και στη χαλαρότητα της αρχής να σκέφτεσαι ή και να κάνεις κάτι με κάποιον άλλο. Ακόμα και να μη θέλεις να εξελιχθεί κάτι σε σχέση, είναι σαν να κοροϊδεύεις τον άλλο στα μούτρα. Και αν δε θέλεις να σου κάνουν κάτι, μη το κάνεις ούτε εσύ, τόσο απλό.

Στην πραγματικότητα του μέτριου και του «δε βαριέσαι», είμαστε αυτοί που επιλέγουμε τους ανθρώπους που όταν είμαστε μαζί τους, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας με κανέναν άλλο. Στο κάτω-κάτω πείτε μου εσείς, οι από τους άλλους, πώς γίνεται να επιλέγεις να είσαι με έναν άνθρωπο, όταν δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σ’ αυτόν, όταν φαντάζεσαι τον εαυτό σου με κάποιον άλλο; Ναι, είναι φυσιολογικό να μας αρέσουν και άλλοι ακόμη και όταν είμαστε σε σχέση. Ναι, είναι υγιές να δεχτούμε ένα κάποιο φλερτ, αλλά όταν γίνεται αυτό επαναλαμβανόμενα ή ακόμα χειρότερα όταν επιδιώκεις κάτι τέτοιο, φίλε μου ή φίλη μου, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Μπορεί να είναι υπερβολικό, ίσως και σουρεαλιστικό για κάποιους, αλλά υπάρχει και η ηθική του σέβομαι τα συναισθήματα και την έλξη ενός ανθρώπου προς εμένα, όχι μόνο η ηθική του κάνω ότι γουστάρω και δε με νοιάζουν τα θύματα του πολέμου. Σε μία σχέση δεν προχωράει τίποτα έτσι απλά από μόνο του, χωρίς να το οδηγήσεις εσύ. Αν αφήσεις τον έλεγχο της και κυρίως τον αυτοέλεγχο, ίσως να συνεχιστεί αυτόματα, ίσως και να πάει στο διάολο. Μάλλον το δεύτερο.

Το θέμα είναι λοιπόν να είσαι με κάποιον γιατί δε θέλεις να είσαι με κάποιον άλλο. Αν υπάρχει αυτό τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, δε χρειάζεται να ακούσεις κανέναν και καμία συμβουλή. Αν είσαι μ’ αυτόν που είσαι γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν, γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με κανέναν άλλο, δεν αξίζει να το αφήσεις για κανένα ξένο λιμάνι, θα χαθείς. Στην πραγματικότητα των σχέσεων κάνε τη διαφορά και αγάπησε.

Γράφει η Σοφία Μπουμπάρη




Πηγή : pillowfights.gr