Κάποτε τα Χριστούγεννα με το Μινιόν και το Λαμπρόπουλο να λάμπουν

Ας πούμε πως από τότε ξεκίνησαν ολα... από τότε που εκαψαν το ΜΙΝΙΟΝ, τον ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ, τον ΚΑΤΡΑΤΖΟ, τον ΔΡΑΓΩΝΑ...

Καταστήματα που "δέθηκαν" με τις μνήμες μας... με την παιδική ψυχή μας...

Στις σταχτες τους, κάηκε η ΕΛΛΑΔΑ της ψυχής μας... μόνο που τότε, δεν το συνηειδητοποιούσαμε... τότε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τα σατανικά σχέδια "κάποιων"...

Σήμερα, όσοι παραμείναμε παιδιά, παρά τα χρονια που πέρασαν από πάνω μας, αναζητάμε στις μνήμες που κρατησαμε στην ψυχή μας αναλοίωτες, τα χρόνια της αθωότητας...

Καλλιόπη Σουφλή

Αθήνα 1970

Ελένη Παπαδοπούλου

Έδειχνα στο σχολείο πώς είναι τα Χριστούγεννα στο Παρίσι με όλα αυτά τα στολίδια και τις όμορφα στολισμένες βιτρίνες και θυμήθηκα πριν πόσα χρόνια το Μινιόν και τον Λαμπρόπουλο να λάμπουν, το κέντρο της Αθήνας μέσα στον κόσμο και τα φώτα.

Όλα αυτά σε εποχές πιο δύσκολες. Δεν ξέρω αν με εντυπωσίαζαν γιατί απλά ήμουν παιδί ή γιατί η πόλη ήταν όντως πιο λαμπερή. Ή γιατί όντως ήμασταν όλοι πιο ξένοιαστοι ή πιο αισιόδοξοι, μικροί, μεγάλοι.

Με έπιασε λοιπόν ένα παράπονο για την κατάντια μας, για την μιζέρια που μας ποτίζουν κάθε μέρα. Για την μαυρίλα της πόλης. Για το ότι και τα Χριστούγεννα θα πρέπει να έχω ανώφελες έγνοιες για όλους τους φτωχούς και για όλους τους πολέμους του πλανήτη.

Λες και άμα τα βλέπουμε όλη την ημέρα, λες και άμα μας μαυρίζουν την ζωή, λες και άμα προβάλλουμε ολημερίς και ολονυχτίς μιζέρια, συσσίτια, κοινωνικά πλυντήρια και "όλοι μαζί μπορούμε", ως διά μαγείας το λύσαμε το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας και δυστυχίας.

Θέλω τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων πίσω. Αυτά που δεν είχαν πολλά δώρα, αλλά είχαν πολύ φως, πολλή χαρά και καθόλου μιζέρια.

Γιατί κάποτε αυτή η πόλη ήταν λίγο σαν το Παρίσι τα Χριστούγεννα.

Πηγή : freepen.gr