ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΝΗΜΗΣ! (music video)

Σάββας Κωνσταντινίδης

Επέτειος μνήμης.

Επέτειος μνήμης η σημερινή, κι όμως δεν υπάρχει κάποιος ή κάτι για να

γιορτάσω, για να πω κι εγώ με τη σειρά μου καλώς όρισες έρωτα μοναδικέ

μου φίλε, καλώς όρισες αγάπη, μία και μόνη αυταπάτη.

Ο καιρός γαρ εγγύς και με δαύτη την εγγύτητα του, με παρέσυρε σ’ ένα

ανελέητο διάβα, σ’ ένα ατέρμονο ταξίδι αποστροφής και νοσταλγίας.

Περιχαρής μα και το ίδιο λυπημένος, περιδιαβαίνω με περισσή προσοχή τα

στενά σοκάκια της ζωής που πέρασε, προσπαθώντας να σταχυολογήσω

κοντολογίς το τι υπήρξε, τι άξιζε, και τι απέμεινε.

Κάπως θολά μου μοιάζουν όλα, θαρρείς και κάποιο χέρι μαγικό ύγρανε τις

στιγμές μου, και δαύτες ξεθώριασαν εμπρός στα μάτια μου.

Δε δυσκολεύομαι διόλου, οι στιγμές είναι δικές μου, και κανείς δε μπορεί να

μου τις πάρει, μου ανήκουν εξ ολοκλήρου, και όσες προσπάθειες κι αν

κάμουν, δεν πρόκειται να μου τις στερήσουν, είναι δικές μου, κατάδικές μου,

να φανταστείς εδώ και καιρό στη δική μου καταδίκη κρεμούν τα αμαρτήματα

τους.

Τώρα πως οδηγήθηκαν ή πως τις οδήγησα εκεί, δε δύναμαι, με σαφήνεια να

τεκμηριώσω, το αφήνω απλά να υπάρχει εντός μου, έτσι για να μην ξεχνιέμαι,

και να ζω κάπου-κάπου.

Πράγματα και γεγονότα που δεν έζησα, ή που έζησα ως άλλος.

Μα τώρα ποιος άλλος θα μου πεις;

Δε σου δίνω δίκιο, μήτε όμως και άδικο, καλά κάμεις και ρωτάς, είναι άλλωστε

τόσα πολλά τα ερωτήματα στα οποία δεν απάντησα, που ότι και να υποθέσεις

θα έχεις το πλεονέκτημα της δικής μου σιωπής.

Την ακούς που σου μιλεί, δώστης λιγάκι προσοχή, μάλλον έχει πολλά να σου

πει.

Μα αλήθεια, μπορούν και μιλούν οι σιωπές;

Ναι καμιά φορά ίσως και να μπορούν, ειδικά όταν είναι οι ίδιες τους ένοχες.

Μονάχα εντός μου μπορώ να τις φυλακίσω δαύτες, πουθενά αλλού δε

χωρούν, και πιστεύω πως και κανείς δεν τις θέλει, μήτε τις επιθυμεί.

Τι να τις κάμει άλλωστε ένα μάτσο σιωπές, που μάλιστα μπορεί να ‘ναι και

φάλτσες;

Το χαμόγελο μειδιά στα χείλη μου, παρασύροντας το νου σε μακρινά ταξίδια

μέσα στο χρόνο, που υπήρξα.

Καμιά φορά βέβαια πιάνω τον εαυτό μου να ξεστρατίζει σε μέρη μακρινά, και

σκοπούς ακόμα πιο μακρινούς, απ’ ότι έχω φτάσει.

Μη μ’ ακολουθείς αν δεν μπορείς, μη διστάσεις, γύρισε πίσω εκεί που ανήκεις,

όλα μάταια θ’ αποδειχθούν στο τέλος το γνωρίζω καλά αυτό.

Προχωρώ, δεν είναι ώρα για αναπολήσεις, δεν επιθυμώ να σε συναντήσω

στο παρελθόν μου, μα μέσα στο παρόν μου, μέσα στο μέλλον που συνεχώς

αφήνω.

Δε μπορώ να προσδεθώ σε χρονικούς προσδιορισμούς, οι οποίοι το μόνο

που καταφέρνουν είναι να με κρατούν δέσμιο σε μια χρονικότητα, την οποία

μήτε διάλεξα, μήτε όμως κι επιθύμησα ποτέ μου.

Σαφείς οι χρονικότητες μου και για δαύτο τηρώ με κάθε ευλάβεια το

μέτρο τους.

Έχουν μερίδιο από εμέ, κι απ’ όσα πρεσβεύω, δε μπορώ να τις αφήσω στο

έλεος τους, οφείλω να συνεισφέρω στη δική τους επιθυμία, να τους

συμπαρασταθώ με όσα μέσα διαθέτω στη φαρέτρα της προσωπικής μου

αξιολόγησης.

Ίσως να τα καταφέρω, ίσως πάλι και ν’ αποτύχω, δε γνωρίζω και ούτε θέλω

και να γνωρίζω, μου φτάνει που θα βγω στον πηγαιμό της μάχης ξανά.

Μια μάχη ολάκερη η ζωή μου, μια μάχη ανάμεσα σ’ εσένα κι εμένα.

Δε θέλω να τη χάσω, μήτε όμως και να την κερδίσω, μου είναι αδιάφορο.

Η επιθυμία πλέον έχει αρχίσει και κινείται στα όρια της ανάγκης, νοιώθω πως

είναι αδύνατο να την ελέγξω, μήτε τη μια, μήτε την άλλη, θαρρώ πως δαύτες

ελέγχουν στην κυριολεξία κάθε ζωντανό κύταρρο μέσα μου.

Αφήνομαι προς στιγμήν στον έλεγχο τους, και προχωρώ μαζί τους, δε ρωτώ

που πηγαίνουν, δεν μ’ ενδιαφέρει, μήτε τι έχουν σκοπό να κάμουν τις ρωτώ,

οι προτεραιότητες παρακάμπτονται εύπλαστα και δίχως ιδιαίτερα εμπόδια.

Οι άμυνες αντιστάθηκαν όσο αντιστάθηκαν, μα ήρθε η στιγμή της παράδοσης,

δαύτη τη θυμάμαι καλά, είναι όμως αδύνατο να την περιγράψω, άσε που

νομίζω, πως δεν έχει αξία.

Η αφήγηση βλέπεις έπεται των συναισθημάτων, και τούτο συμβαίνει πάντα,

όταν η επέτειος της μνήμης αγγίζει τη μνήμη της ψυχής.

Επέτειος αλήστου μνήμης παραδοχής η θύμηση σου.

Σάββας Κωνσταντινίδης

8/12/2015

* Χριστιν-άκι.-*