Η γυναίκα που άφησα να φύγει! (music video )

Νίνα Φλοκίτσα

«Φεύγω, αυτή ήταν η μοναδική της κουβέντα.
Καθόμουν απέναντι της, δείχνοντας με μαεστρία ότι πλέον δε μου καίγεται καρφί.
Μακάρι να’ταν αυτή η αλήθεια μου.
Ήταν επιλογή μου να χωρίσουμε κι ας την αγαπούσα.
Με είχε κουράσει αυτή η σχέση.
Ένα διάλειμμα, αυτό ζητούσα μόνο. 
Ένα γαμημένο διάλειμμα για να βάλω σε μια σειρά τη ζωή μου.
Κι εκείνη, ακόμα μια φορά, την έκανε άνω κάτω.
Ποτέ μου δε μπόρεσα να την καταλάβω.
Πάντα φευγάτη. 
Κάποιες φορές πιστεύω ότι από το λεξιλόγιο της είχε διαγράψει το «όχι», μόνο και μόνο για να μου γυρνάει το μυαλό.
Αλλά εγώ, που την ξέρω καλύτερα απ'τον καθένα, εγώ που έμενα ξύπνιος τα βράδια κοιτάζοντας την, δεν τη σταμάτησα.
Τόσο εγωιστής.
Τόσο μαλάκας που τη χάνω. 
Μου άφησε ένα κουτί.
Μέσα σε ένα χάρτινο κουτί, όλη η πραμάτεια αυτής της σχέσης.
Μια αιωνιότητα δεν θα μας φτάσει, μου είπε κάποτε.
Θα ξαναγυρίσει, σκεφτόμουν.
Όποτε έβρισκε σκούρα τα πράγματα, αυτό συνέβαινε.
Ερχόταν με μια βαλίτσα στο χέρι, τάχα να με αποχαιρετήσει.
Δίνοντάς μου τα δώρα που της είχα χαρίσει καθώς κι ένα σωρό δακρύβρεχτα γράμματα.
Γράμματα στα οποία απαριθμούσε πόσο καθίκι ήμουνα.
Εκείνο το πρωί όμως ήταν διαφορετικά.
Με φίλησε, μου χάιδεψε τα μαλλιά κι έφυγε.
Ούτε κλάματα, ούτε θεατρινισμοί και υστερίες. 
Μοναχά η μυρωδιά της και το χάρτινο κουτί έμειναν στο δωμάτιο.
Γιατί όλα αυτά δεν μου έστεκαν σωστά;
Που ήταν το λάθος στην εικόνα; Εγώ ήμουν λάθος. Από την αρχή ως το τέλος. 
Την αγαπούσα αλλά δεν ήμουν έτοιμος.
Να της προσφέρω ότι αξίζει, να προχωρήσω τη σχέση παραπέρα.
Δεν ήθελα επισημοποιήσεις.
Λίγο χρόνο ήθελα ακόμα. 
Γι’αυτό και την άφησα να φύγει.
Άνοιξα το χάρτινο κουτί.
Σκόρπιες φωτογραφίες μας, ήρθαν να μου θυμίσουν ότι κάποτε δεν ένιωθα μισός.
Δεν πείραξα τίποτα απολύτως.
Το φύλαξα κάτω από το κρεβάτι.
Μαζί μ’αυτό κι όσα ένιωθα. 
Από εκείνη τη μέρα κάτι έσπασε.
Δεκάδες κοπέλες ακολούθησαν.
Δεν είχα παράπονο, κάθε βράδυ κι άλλη. 
Χοντρές, αδύνατες, όμορφες, άσχημες. Αδιάφορο. 
Κορόιδευα τους πάντες.
Και το χειρότερο; Κορόιδευα εμένα. Δε με ένοιαζε τίποτα.
Γούσταρα να περνάω καλά κι έλεγα πως το να μένω μόνος ήταν επιλογή. Δεν ήταν. Δε μπορούσα. Ίσως ήταν η επιβεβαίωση, αυτό που απεγνωσμένα έψαχνα.
Προσπάθησα να κάνω σχέση, μα καμία δεν ήταν εκείνη.
Η γυναίκα που άφησα να φύγει.
Όλες φθηνές απομιμήσεις. 
Κάποιες βραδιές, εκείνες που πίνεις για να ξεχάσεις τα λάθη σου, τη θυμάμαι.
Τότε είναι που η απουσία της με τρελαίνει και θέλω να τα σπάσω όλα.
Ακόμα περισσότερο όταν στο κρεβάτι μου, ξαπλώνει μια κόπια της, ένα αποτυχημένο αντίγραφο. Τότε μετανιώνω. Πάντα αργά.
Έχω καιρό να τη δω, μα ακόμα θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια πάνω της.
Εκείνη την ελιά στην άκρη των χειλιών.
Λατρεμένη από την πρώτη στιγμή.
Όπως αγαπούσα τα πάντα πάνω της.
Μα κυρίως τον εαυτό μου, όπως ήταν μαζί της.
Μου έβγαζε αβίαστα όλα αυτά που ήθελα να της πω. Γινόμουν χείμαρρος.
Σώπαινε όλους μου τους φόβους.
Πάντα στο κρεβάτι, με τα πόδια της χωμένα ανάμεσα στα δικά μου.
Ήταν το σύνθημα και το παρασύνθημα μας, όταν νιώθαμε πως κάτι δεν πάει καλά.
Τώρα γνωρίζω πως ισχύει αυτό που με πάθος μου έλεγε, χωρίς ποτέ να δίνω βάση.
Μια φορά στη ζωή μας αγαπάμε κάποιον με τόσο πάθος. 
Μια φορά δένεις με τον άλλον τόσο πολύ.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά σχέσεις συναλλαγής.
Τόσα έδωσα, τόσα πήρα.
Μου έλεγε ότι δεν θα είναι πάντα εδώ να με περιμένει κι εγώ σφύριζα αδιάφορα.
Τόσο δεδομένη την είχα μα τόσο μεγάλο ζητούμενο ήταν τελικά. 
Μια βροχερή μέρα έφυγε.
Από τότε, κάθε που βρέχει περιμένω ν’ακούσω βήματα στην πόρτα.
Ν’ακούσω την κλειδαριά, που ποτέ δεν άλλαξα, να τρίζει κι αυτή να εμφανίζεται.
Είναι η γυναίκα της ζωής μου κι αρνούμαι πως την έχασα. Θα ξαναγυρίσει.»

* Χριστιν-άκι.-*

Πηγή