ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ! (music video)

"Το ναυάγιο" Ζωγραφισμένο το 1977 από τον Γιάννη Τασιόπουλο

Σπασμένο καράβι η ψυχή, εδώ και καιρό αναχώρησε απ' το λιμάνι της

προσμονής της.

Την κατατρέχει η φυγή και η σιωπή της.

Στέκουν πάντα σιμά της, δίχως ν' αφήνουν την ανάσα, να χτυπήσει έντονα και

ρυθμικά μέσα στην καρδιά.

Πάλλεται με όση δύναμη της έχει απομείνει, παλεύει με ότι ακόμη υπάρχει εντός

της, οδύρεται στην οδύνη της απουσίας, εκλιπαρεί για μια στιγμή αληθινή, για

μια στιγμή ατόφια και ακέραια, σαν την ελπίδα, που άσβεστη καίει μέσα στις

σπηλιές της.

Αχανείς και δαιδαλώδεις οι σπηλιές της, σωστός λαβύρινθος, μονάχα από μια

μικρή κλωστή κρατιέται για να σωθεί, για να σώσει κάθε προσδοκία της.

Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει βαρύ, και ίσως δίχως αντίστοιχο αντίτιμο,

όμως είναι μια σιωπή που πρέπει να συλλαβίσει όλες τις συλλαβές της, ως

αρχαίο κείμενο, δίχως να γνωρίζει τη μετάφραση της, της φτάνει βλέπεις το

αποτύπωμα, που δαύτο αφήνει στην ψυχή.

Μονάχα η ψυχή μπορεί να ξεχωρίσει τούτες τις συλλαβές, και λέξεις να τις κάμει

και να τις παραδώσει εμπρός σου, με όση αξιοπρέπεια και περηφάνια έχει

ακόμη εντός της.

Το θάρρος λιγοστό, λυγίζει στο βάρος των χρόνων που πέρασαν χώρια σου,

δίχως εσέ να γέρνεις με την αγάπη σου, προσκεφάλι στα όνειρα που χάθηκαν,

στα συντρίμμια που κομμάτιασαν ένα προς ένα κάθε χάδι που είχε κάποτε δοθεί,

κι έπειτα χάθηκε σαν άστρο μέσα στη νύχτα.

Γι' αυτό κάθε φορά που κάποιο άστρο πέφτει μέσα στη νυχτιά, η ίδια λύπη

πάντα αγκυλώνει τις αισθήσεις, καθιστώντας ανέφικτη και απροσδόκητη κάθε

ευχή.

Πάντα εσύ το άστρο που πέφτει εντός μου, και πάντα εγώ ο αυγερινός, που

μονάχος ξυπνά στις ανατολές του, παρέα με της σιωπής του τα θέλγητρα.

Τούτα είναι το αντιστάθισμα της ερημιάς μου, τα θέλγητρα της σιωπής, που τόσο

φαίνεται να έχουν πεθυμήσει τα λόγια μου.

Δεν τους χαλώ το χατήρι, κι ευθύς αμέσως ξεκινώ να τους διηγούμαι.

Κείνα πάλι στέκουν ακίνητα, αμίλητα και χάσκουν ανάμεσα στα πλήκτρα της

νοσταλγίας μου.

Πόσο με πικραίνει και δαύτη, κάθε που μ' επισκέπτεται, έτσι αμέριμνος καθώς

στέκω εμπρός στο εικονοστάσι της σκέψης σου;

Η προσευχή το σ' αγαπώ μου, το σ' αγαπώ η προσευχή μου.

Λέξη ατόφια, λέξη ολάκερη η ψυχή μου, λέξη καράβι ολόκληρο ν' αρμενίσω τον

κόσμο όλο, από και προς εμέ.

Σπασμένο καράβι με σπασμένα κατάρτια και σπασμένα κουπιά, δίχως

καπετάνιο, δίχως ναύτες και μούτσους, με σκοτεινά και σκονισμένα αμπάρια, στο

μακρύ ταξίδι της μοναξιάς, συντροφιά με μια λέξη, που έλειψε από εντός μου.

Σπασμένο καράβι το σ' αγαπώ μου, εσέ γυρεύει να ειπωθεί.

Σάββας Κωνσταντινίδης

17/11/2015

* Χριστιν-άκι.*


Πηγή