ΡΟΛΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΤΟΙ!

Ρόλοι υποκριτικοί και διακριτοί.

Αμφίσημες και διαδοχικές καταστάσεις, που συνεπήραν στο διάβα της εποχής

τους, και αλλού κατέληξαν, αλλού μας κατέληξαν, και τελικώς αλλού από εκεί

που πίστευαν πως έφτασαν.

Ξωπίσω στο κατόπι τους κι εμείς, δεμένοι σε μια εύθραστη ισορροπία του

απείρου.

Δύσκολη διάβασις, ανάβασις, κατάβασις, μα όπως και να τον περπατήσεις

τούτον τον δρόμο, στο τέλος του κάποτε θα βρεθείς.

Και δαύτο, άλλοτε βιαστικό και άλλοτε ανυπόμονο, ποτέ δεν είναι στην ώρα του,

εκεί να θέσει μια τελεία σε όσα μας πνίγουν βρε αδερφέ.

Σε όσα καταπλάκωσαν τη λογική μας, διέφθειραν την φαντασία μας και

ευνούχισαν τη σιωπή μας.

Σεσημασμένες υποθέσεις ξεχασμένων αρχέτυπων, που δεν απέδωσαν τα

μέγιστα και τα τάχιστα.

Άλλα αναμέναμε από δαύτα και άλλα βρήκαμε στο δρόμο τους.

Μπερδεύτηκαν οι δρόμοι μας, και άπαξ και συναντήθηκαν μιας, έκτοτε

παράλληλα γυρίζουν μέσα στην ίδια τροχιά.

Συμπτωματικές ανακαλύψεις ανάμεσα σε πλαίσια στερεοτύπων να καθορίζουν

ευθαρσώς και με δόλια υπερηφάνεια την ανωτερότητα του ποιόντος απ' το

ποιούμενο.

Σχολαστικές αναλύσεις που αδυνατούν να ξεφύγουν των στερεοτύπων που

καθείς οραματίζεται μέσα του.

Ίσως τελικά αυτό να είμαστε, μια άμορφη μάζα εγγενών στερεοτύπων που

ασελγεί κυριολεκτικά και κατ' εξακολούθηση επάνω στην αρχή τις ισορροπίας

της, το μέτρο.

Βυθισμένοι, άλλοι ανάσκελα και άλλοι μπρούμυτα, μέσα στη λάσπη του "οχετού"

μας, προσποιούμενοι πως βιώνουμε απερίφραστα και βάναυσα μια απτή

πραγματικότητα, που ίσως να αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα όλων των

υποσχέσεων που δώσαμε στους εαυτούς μας και στους άλλους, δίχως τελικώς

να κατορθώσουμε να παρεμβληθούμε, έστω και κατά δύναμιν, σε τούτο το οποίο

πιστεύαμε ως ελιξήριο της ζωής μας.

Σκέψεις τρομαχτικές, μα πράξεις ακόμη τρομαχτικότερες και πως να τις

γιατρέψεις, πως να τις ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί.

Μήτε οι σκέψεις, μήτε οι στιγμές, μήτε οι πράξεις ξεγράφονται εύκολα με μολύβι

και χαρτί.

Όλα μένουν αποτυπωμένα μέσα μας, κι ας στερούνται συνείδησης, ας

στερούνται επιθυμίας, κείνα απλά συνυπάρχουν ειρηνικά με τις ψευδαισθήσεις

μας.

Αγιάτρευτες και δαύτες, άτρωτες ακόμη ενυπάρχουν εντός μας, θαρρώ πως θα

φύγουμε κι αυτές ακόμη θα παραμένουν υπομενετικά έξωθεν του ταφίου μας,

προσδοκώντας τη μέρα της αναστάσεως νεκρών για να εμφυτευθούν ξανά στο

μαλακό υπογάστριο της υπόθηκης λογικής μας.

Αιτιάσεις, γειτνιάσεις, και υποθετικές και αβάσιμα τεκμηριωμένες προθήκες και

προσθήκες του νου, βιώνουν μια ασυνάρτητη και καθ' όλα ύποπτη

πραγματικότητα, απ' την οποία κινδυνεύουμε όλοι.

Παραμορφωμένοι, μυστηριώδεις και καχύποπτοι, καθόσον ανασφαλείς,

διώκουμε το σήμερα στο άγνωστο του αύριο και στο αιώνιο του παρελθόντος,

μονάχα το παρελθόν βλέπεις μπορεί να κατακτήσει την αιωνιότητα.

Στερούμενοι αλήθειας, βαυκαλιζόμαστε την συμβίωση ως την αρμονικότερη

όλων των συμπράξεων μας, και τούτο υπό το άσβηστο φως των προβολέων της

σκηνής.

Έπειτα σβήνουν τα φώτα του νου και καθείς τη συνείδηση του βαριά κουβαλά

στις πλάτες του, τον Μορφέα να συναντήσει στα άγρυπνα μάτια του σκοταδιού

του, παίρνει καθείς μας τον ρόλο που το 'δωκε απλόχερα η ζωή.

Ρόλοι υποκριτικοί και διακριτοί, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους.

Κωνσταντινίδης Σάββας

24/11/2015

* Χριστιν-άκι.-*