Ενοικιάζεται σε τιμή ευκαιρίας

Σε ένα παράλληλο σύμπαν μένω στο σπίτι των ονείρων μου. Είναι πέτρινο εξωτερικά, ζεστό εσωτερικά, με χώρους που τους λούζει ο ήλιος το πρωί και μια θέα που δε χορταίνω να χαζεύω τα βράδια. Έχω κήπο, ζαρζαβατικά και μία πισίνα εκεί στο πλάι για μια ώρα ανάγκης. Έχω κορμί λαμπάδα και πίνω κοκτείλ ολημερίς από τα χεράκια του προσωπικού.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν όλα αυτά. Γιατί σ’ αυτό, ζω στα Πατήσια. Μη ρωτήσεις κι εσύ αν είναι πολλά τα Πατήσια. Αρκετά νεύρα έχω. Δύο είναι. Τα Κάτω και τα Άνω. Ζω σε αυτά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και πρόσφατα αποφάσισα να δω τι κυκλοφορεί στην αγορά από ενοικιαζόμενα σπίτια.

Δεν έπαιρνα ένα χάπι, να ξεραθώ καλύτερα; Αν έχεις ψάξει πρόσφατα να νοικιάσεις σπίτι πρέπει να με νιώθεις. Λίγο η κρίση που τους έχει χτυπήσει όλους στο δόξα πατρί, λίγο που όλοι οι ιδιοκτήτες θεωρούν τα σπίτια τους παλάτια, οι τιμές είναι ψηλά. Ψηλά, όχι γενικά σε όλα τα σπίτια. Μόνο σε κάτι παλαιολιθικά που χτίστηκαν επί εποχής Μπουμπουλίνας.

Παίρνω κι εγώ την εφημερίδα παραμάσχαλα κι αρχίζω να σημειώνω ό,τι με ενδιαφέρει. Ως επί το πλείστον, δυάρια περιμετρικά της περιοχής. Δηλαδή κέντρο-καράκεντρο, που σημαίνει no ολοκαίνουρια σπίτια.

Κυκλώνω μερικά και κλείνω ραντεβού με τους ιδιοκτήτες για να τα δω. Κι εδώ άρχισαν όλα. Οι πόρτες άνοιγαν η μία πίσω απ’ την άλλη και τα μπιρμπιλωτά μάτια μου αντίκρυσαν θεούς και δαίμονες.

Ευάερο κι ευήλιο έλεγε η αγγελία, δύο παράθυρα είχε όλα κι όλα- το ένα μάλιστα στο καμπινέ. Μάλιστα. Σύμπτωση θα ‘ναι, φαντάστηκα και συνέχισα απτόητη.

Μεγάλα μπαλκόνια με θέα έλεγε η αγγελία, ένα μπαλκόνακι μια σταλιά και μια θέα όνειρο: το τρένο του ΗΣΑΠ που περνάει κάθε τέσσερα λεπτά. Μπορεί να είμαι υπερβολική, σκέφτηκα και πήγα στο επόμενο.

Διαμέρισμα ισογείου με αυλή. Προσπέρασα τις κατσαρίδες που πέρασαν να πουν μια καλησπέρα. Αγνόησα τα σπασμένα πλακάκια στο μπάνιο. Έβαλα τα δυνάτα μου να σκεφτώ θετικά. Ο χώρος με αρκετές επιδιορθώσεις μπορούσε να φανεί ανθρώπινος. Φτάσαμε στην αυλή. Κοινόχρηστος χώρος ισογείου στο φωταγωγό που λειτουργούσε και σαν αποθήκη για τους ενοίκους. Δεν θυμάμαι πότε κι εαν χαιρέτησα τον ιδιοκτήτη αυτού του τέρατος που αποκαλούσε σπίτι.

Όλα τα παραπάνω νοικιάζονταν στις «εξευτελιστικές» τιμές των €350 και βάλε. Μπορείς να γελάσεις ελεύθερα.

Αγαπημένε μου ιδιοκτήτη, κατανοώ το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής που σ’ έχει βρει αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Εσύ θα έμενες ποτέ σε αυτό που νοικιάζεις; Εγώ γιατί να μείνω; Που να με πλήρωνες δεν θα έμενα, όχι να πληρώσω κιόλας.

Έχεις ξεμείνει χρόνια πίσω. Τότε που στο κέντρο έμεναν όλοι οι διανοούμενοι και οι κουλτουριάρηδες φραγκάτοι. Τότε που το σπίτι σου είχε αξία. Τώρα που το κέντρο έχει γκετοποιηθεί κι ούτε με το αμάξι του δε περνάει ο άλλος, σιγά μην εγκατασταθεί στη τρώγλη που βαφτίζεις διαμέρισμα.

Κι άντε κι εσύ έχεις το θράσσος να ελπίζεις πως θα το νοικιάσεις στη κατάσταση που είναι. Με τέτοιο ενοίκιο ποιος περιμένεις πως θα το πάρει; Κάνε ένα σοβάτισμα, ένα βάψιμο, μια απολύμανση, βρε αδελφέ, και μετά κόλλα το «ενοικιάζεται» στο τζάμι. Αν δε βάλεις χρήμα, δε παίρνεις χρήμα λένε στο χωριό μου.

Να ξέρεις πως το σπίτι είναι το καταφύγιο του καθενός. Σε κανένα καταφύγιο δεν επιλέγουμε να κάνουμε παρέα με τρωκτικά και υγρασία. Αν δε βάλεις νερό στο κρασί σου, μόνος σου θα πληρώνεις χαράτσια και εφορίες.

Αν και τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν κάτι ευκαιρίες σε άλλες περιοχές, να τις πιεις στο ποτήρι. Με τα φυσικά τους τα αέρια, με την αυτόνομη θερμανσή τους, με τα πάρκινγκ τους και στο τσακίρ κέφι με το τζάκι τους. Κι όλα αυτά σε τιμές που δε μου πίνουν το αίμα.

Ξύπνησαν οι σκλάβοι, Αντωνάκη!

Κατερίνα Χήναρη

Πηγή : mindthetrap.gr