Νοώ νοήμωνος νόημα!

Από την απαρχή του κόσμου, ο άνθρωπος αναζητά την ταυτότητα της ύπαρξής του.

Η ανθρωπότητα έχει ταξιδέψει μέσα στους αιώνες, περνώντας από βαθιά σκοτάδια αλλά και φωτεινές διαδρομές. Φαίνεται πως έχουν αλλάξει πολλά. Μέσα από βία, ζυμώσεις και πολύ σκληρότητα. Πατήρ πάντων ο πόλεμος είπε ο Ηράκλειτος και φαίνεται πως είχε δίκιο.

Σκέφτομαι πόσο αγώνα έχει κάνει ο άνθρωπος για να φτάσει μέχρι εδώ. Στο σήμερα.

Πόσες γενιές πέρασαν, πόσοι άνθρωποι ήρθαν, έζησαν, πάλεψαν, χάρηκαν, πόνεσαν, γέλασαν, έκλαψαν κι ύστερα έφυγαν...

Τα επιτεύγματα, στ' αλήθεια, μεγάλα. Πήγαμε στο φεγγάρι, ανακαλύψαμε νερό στον Άρη, μεταμοσχεύουμε όργανα και σώζονται ζωές. Φτιάχνουμε εξελιγμένα οχήματα και υπέρ-έξυπνες μηχανές. Αποκωδικοποιούμε το DNA και μέσω της επιστήμης καταφέρνουμε να επιβραδύνουμε το γήρας. Νικήσαμε θανατηφόρες ασθένειες και συνεχίζουμε να προσπαθούμε. Η εξέλιξη μας είναι ολοφάνερη.

Όμως, αναρωτιέμαι... Τι είναι αυτό που ποτέ δεν άλλαξε;

Κοιτώντας λίγο πιο προσεκτικά τη Μεγάλη Εικόνα, παρατηρώ πως όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα μιας τάσης αιώνων της ανθρωπότητας να εξελιχθεί. Αναπροσαρμοστήκαμε αλλεπάλληλες φορές και επιβιώσαμε. Ένα μεγάλο μέρος των πλασμάτων στη φύση έκαναν και κάνουν το ίδιο. Τι είναι αυτό που ποτέ δεν άλλαξε στ' αλήθεια;

Η ουσία απαντώ. Πάντα προσπαθούσαμε να νικήσουμε τον θάνατο με όποιο κόστος. Ακόμα κι αν χρειάστηκε να σκορπίσουμε θάνατο κατα το δοκούν. Πάντα γεννούσαμε βία και καταστρέφαμε ότι δεν μπορούσαμε ή αρνιόμασταν να κατανοήσουμε.

Στο σήμερα λοιπόν, μετά από τόσους αιώνες πάλης και προσπάθειας, ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε την ταυτότητά μας. Το νόημα δηλαδή της ύπαρξής μας. Μοιάζουμε άδεια κουφάρια που περιδιαβαίνουμε τους αιώνες κουβαλώντας μονάχα φόβο και έπαρση.

Αντιλαμβάνομαι πως στο περήφανο σήμερα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε. Αδυνατούμε να νοηματοδοτήσουμε και απλά κάνουμε τα πάντα για να κρατάμε το μυαλό μας απασχολημένο ώστε να μην σκέφτεται. Ενας ολοκληρος κοσμος γύρω μας υποκλίνεται σε αυτό το δόγμα. Είμαστε βαθιά δυστυχείς.

Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να νιώθουμε ευτυχισμένοι μπροστά στο τερατούργημά μας(;) 

Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι ζώντας τόσο μακρυά από τον εαυτό μας(;) 

Τόση ασχήμια δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Έχει για μένα προσωπικά, μεγάλο ενδιαφέρον, η προσπάθειά μας να γίνουμε ακόμα πιο άδειοι. Ακόμα πιο νεκροί. Γελάω με άρθρα σε περιοδικά lifestyle και ευ ζην, που σου λένε χίλιες και μια ιδέες για να ξεπεράσεις την τιποτένια σου ζωή. Χίλιοι κι ένας τρόποι για να αντέξεις το απόλυτο τίποτα που έχεις επιλέξει γιατί απ' ότι λένε, για κάποιον άγνωστο λόγο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να το αλλάξεις. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ μεγάλε. Με λίγα λόγια, μερικά χρόνια ζωής είναι, κάνε λίγο υπομονή, θα περάσουν...

Ύστερα, ρίχνω μια ματιά στη μικρή εικόνα μπας και καταλάβω το γιατί. Θυμήθηκα τα λόγια των γονιών, των δασκάλων, των βιβλίων... Παντού προτροπές για να είμαι σωστή. Σωστή με τους άλλους γύρω μου. Να είμαι αυτό που πρέπει για την κοινωνία. Για την κοινωνία, όχι για τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν να έδωσε έμφαση στο πόσο σημαντικό είναι να αγαπώ τον εαυτό μου γιατί μόνο τότε μπορώ να αγαπήσω, να σεβαστώ και να τιμήσω και τους άλλους.

Στρατευόμαστε για να γίνουμε σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία. Ποιά κοινωνία; Σε αυτή την κοινωνία που αποτελείται από στρατευμένους σωστούς πολίτες. Τους επιτυχημένους δηλαδή. 
Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που τους περιμένει η πυρά, το περιθώριο. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί στην περίπτωσή τους το matrix παρουσίασε βλάβη.

Τι, ποτέ δεν άλλαξε λοιπόν...

εμείς...

Και πως στ' αλήθεια να αλλάξεις κάτι που δεν γνωρίζεις

αφού ποτέ δεν επέλεξες να το μάθεις,

αφού ποτέ στ' αλήθεια δεν αμφισβήτησες τις νόρμες,

αφού τόσο πολύ τρέμεις το κενό, τη θνητότητά σου...

Ασθενή ελλειματικής φαντασίας, άνθρωπε

αξιολύπητε μικρέ θεέ.

Γράφει ο Underwater

Πηγή: enfo.gr