Φίλα με! (music video)

Έλλη Πράντζου

Όσες φορές κι αν αποφάσισα να μη σε ξαναδώ και να δώσω ένα τέλος στην κρυφή μας παράνοια, καμία από αυτές δεν έπεισα τελικά τον εαυτό μου στ’ αλήθεια. 

Έγινε σχεδόν καθημερινότητά μου η επιδίωξη μιας τελευταίας επαφής ή επικοινωνίας μαζί σου. Μιας επαφής που πάντα διαψεύδει τον εαυτό της ως τελευταία κι επαναλαμβάνεται βασανιστικά μα ταυτόχρονα λυτρωτικά για μένα.

Δεν κάνουμε κάτι κακό, λέω στον εαυτό μου την ώρα που κανονίζω το επόμενο ραντεβού μαζί σου ή σου μιλάω. Απλώς μιλάμε. Απλώς βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Απλώς κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια να αρκεστούμε σε αυτά. Απλώς με θέλεις και σε θέλω. Δεν κάνουμε κάτι κακό. Δεν κάνουμε.

Δεν μπορώ να σε αγγίξω όπως θα ήθελα. Δεν μπορώ να σε φιλήσω όπως βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ να κάνω στον ύπνο μου, ούτε να σε αρπάξω και να σου δείξω όλα εκείνα που καταπιέζω από την πρώτη στιγμή που με κοίταξες, σε κάθε τους μορφή.

Τα όνειρά μου είναι όντως ανελέητα, όμως. Δε σέβονται τους φόβους και τις αναστολές μου. Το υποσυνείδητο με δίνει στεγνά κάθε πρωί που ξυπνάω και αντιλαμβάνομαι ότι έχεις διαποτίσει τον οργανισμό μου σαν ένα παράξενο μαγικό φίλτρο χωρίς αντίδοτο.

Όταν είμαι δίπλα σου, ναι, με φοβάμαι. Με φοβάμαι τόσο που τρέμω μήπως διαβάσεις τις σκέψεις μου και κάνεις πράξη βίαια όλα εκείνα που κι εγώ βίαια ζητάω από σένα. Όλα εκείνα που λαχταρώ χωρίς να θέλω να τα λαχταρώ κι αυτή η δίψα που αισθάνομαι για σένα με ισοπεδώνει.

Πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται, με όλη τη δύναμης της ανάγκης ενός ανθρώπου που κρέμεται η ίδια του η ύπαρξη από μια κλωστή, να μην υπολογίσεις τίποτε και να μου δώσεις ένα φιλί ατέλειωτο που θα κόψει τις ανάσες και των δυο. Μπορεί το τελευταίο μας. Μπορεί και όχι. Αποζητάω από σένα τους ίδιους μου τους ενδοιασμούς. Αυτά που δειλιάζω να διεκδικήσω εγώ γιατί τρελαίνομαι στην ιδέα πως θα πληγώσω τον άνθρωπο που αγάπησα και με αγάπησε όσο τίποτε στη ζωή μου ως τώρα.

«Μη με λυπάσαι, μη με σέβεσαι, μη σεβαστείς τίποτε αυτήν τη φορά!» σχεδόν παρακαλάει ο προδότης εαυτός μου, την ώρα που η ανάσα σου χαϊδεύει τον λαιμό μου, καθώς με αγκαλιάζεις πριν χωριστούμε ξανά. Διέλυσε τις τύψεις μου απόψε.

Γι’ αυτό τρομάζω δίπλα σου. Γι’ αυτό δεν μπορώ να σε διαγράψω κι ας μας φοβάμαι. Γι’ αυτό επιδιώκω την παρουσία σου σε δόσεις κι ας θέλω να πνιγώ στο πολύ σου. Γιατί αν αφηνόμουν πλήρως, χωρίς τα υψωμένα μου τείχη να συγκρατούν τα επικίνδυνα, ίσως και να σε είχα ερωτευτεί. Ναι, μπορεί να σε ερωτευόμουν. Κι εσένα και το βλέμμα σου που με ψάχνει στα σκοτάδια, και τα «τυχαία» αγγίγματά σου και τις σπόντες που «κατά λάθος» μου πετάς και τη χροιά της φωνής σου όταν προφέρεις τ’ όνομά μου και όλα σου. Σου τα έχω ξαναπεί εξάλλου όλα αυτά.

Γι’ αυτό με φοβάμαι όταν κρατιέμαι κοντά σου. Γιατί το φιλί που δε σου δίνω εγώ, το παίρνω από σένα στο μυαλό μου με το «έτσι θέλω» και ρίχνοντάς σου τις ευθύνες στιγμιαία αφήνομαι. Γιατί ξέρω πως αν τελικά εσύ τολμούσες, θα έμενα εκεί και θα γινόταν η νύχτα φυλακή κι απελευθέρωση.

Τώρα ξέρω πώς είναι να είσαι παγιδευμένος στην ίδια σου την επιθυμία. 

Είχα ξεχάσει και είχα ξεχαστεί για χρόνια και τίποτε δε με κουνούσε από τη θέση μου. 

Δεν μπορούσε, δεν τα κατάφερνε κι ας προσπαθούσε φιλότιμα κατά καιρούς κάποια μικρή εμπειρία να με εκτροχιάσει. 

Οι μικρές εμπειρίες που λειτουργούν ως αυτοσκοπός δεν είναι ικανές να εκτροχιάσουν. 

Το απροσδόκητο είναι. Το ανεξέλεγκτο είναι. Το αστραπιαίο είναι. Το μοιραίο είναι. 

Αυτό που νιώθω για σένα είναι.  
Εσύ είσαι.

Πηγή