Μα πόσο γκάου είμαστε;

photo by protagon

Χριστίνα Ταχιάου

Είμαστε σε μαζική παράκρουση; 

Τα βάλαμε με όλους και ιδίως με τους πρώτους. Όλοι βρήκαν κάτι να πουν για την Ελένη Μάνθου, που ήταν μεταξύ των πρώτων στις Πανελλήνιες. Αλλά και την Αννα Κορακάκη και την Κατερίνα Στεφανίδη, των χρυσών μεταλλίων στο Ρίο. 

Τι μας συμβαίνει;

Αναρωτιέμαι «ο ιστορικός του μέλλοντος» τι συμπεράσματα θα βγάλει εξετάζοντας τη δημόσια συμπεριφορά των κατοίκων της «ομορφότερης χώρας του κόσμου» το 2016, όταν κάποτε έρθει εκείνη η ώρα. Θα πει, άραγε, ότι πάθαμε μαζική παράκρουση; 

Ότι υπήρξαμε ένας λαός ζηλόφθονων; 

Ότι ήμασταν μια χώρα γεμάτη εντελώς ασυγκρότητες προσωπικότητες;

Πώς να εξηγήσει κάποιος τη συμπεριφορά απέναντι σε όσους –και κυρίως σε όσες- αυτές τις μέρες ξεχώρισαν; 

Πώς να δεχτεί ότι ένας κόσμος ενηλίκων ανθρώπων βάλθηκε να αποδομήσει, να βρει κουσούρια, να βγάλει σκάρτους ανθρώπους οι οποίοι μόχθησαν μια ζωή προκειμένου να φτάσουν στην κορυφή; 

Τι μας φταίει η χαρά τους και πάμε να τους τη βγάλουμε ξινή;

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Ελένη Μάνθου. Η πρώτη των πρώτων στην Ιατρική Θεσσαλονίκης, επέτυχε μια από τις πρώτες βαθμολογίες πανελλαδικά. Σκάσαμε από το κακό μας, ξεσαλώσαμε στα σόσιαλ μίντια! Άκου εκεί να τολμήσει να πει ότι διάβαζε με πρόγραμμα! Πώς είναι δυνατόν να μην πει ότι διάβαζε όλη μέρα σα φυτό; Σιγά μην είπε την αλήθεια! Αφού όλοι ξέρουμε ότι για να γράψεις άριστα πρέπει να σκοτωθείς στο διάβασμα. Αλλά όλοι οι αριστούχοι τα ίδια λένε, ότι δε διάβασαν υπερβολικά… 

Μα, ποιος τους πιστεύει; 

Σε τα μας, τώρα; 

Μασάμε εμείς από τέτοια; 

Που βγαίνει στις τηλεοράσεις και μας το παίζει; 

Όλα για τη δημοσιότητα, πια;

Με την Ελένη μίλησα τον Ιούνιο, μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων κι έμαθα ότι πέτυχε μια βαθμολογία που θα μπορούσε να την τοποθετήσει στις πρώτες θέσεις πανελλαδικά. Σας διαβεβαιώ ότι είχε πολύ καλύτερα πράγματα να κάνει από το να ξυπνήσει πρωί πρωί καλοκαιριάτικα για να μιλήσει μαζί μου για τον εαυτό της, που βιαζόμουν, κιόλας, επειδή έπρεπε να παραδώσω το κομμάτι μου στην εφημερίδα. 

Και δεν ήμουν μόνο εγώ, έπρεπε να απαντά σε ένα σωρό δημοσιογράφους, που της κάναμε ο καθένας λίγο πολύ τις ίδιες ερωτήσεις. Στα 18 της και απόλυτη θριαμβεύτρια της ζωής της, το μόνο που δεν ήθελε ήταν η δημοσιότητα, σας το υπογράφω. Την είδα πρόσφατα σε πρωινή εκπομπή, να μιλά ζωντανά κι η φωνή της να τρέμει από το άγχος. Η κοπέλα δεν πέρασε πρώτη προκειμένου να βγαίνει στα κανάλια. Αλλά δεν μπορεί κιόλας, να το αποφύγει –κι όποιος είναι στο χώρο των μίντια το γνωρίζει καλά.

Για να απαντήσω και στην απορία σας «μα καλά, και πώς πέτυχε τόσο υψηλή βαθμολογία χωρίς να διαβάζει μέρα νύχτα;»: καταρχάς, η Ελένη είχε πάντα στόχο. Από μικρή ήταν απολύτως συνειδητοποιημένη ότι ήθελε να σπουδάσει Ιατρική –και οι δυο γονείς της είναι γιατροί. «Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι αριστούχα για να γίνω γιατρός», είπε. Και ήταν από το δημοτικό, χωρίς διακοπή. Πήρε βάσεις από το δημοτικό, δεν περίμενε να διαβάσει τα τρία χρόνια στο Λύκειο. «Ήμασταν μια πολύ καλή τάξη στο δημοτικό, με εξαιρετικούς δασκάλους, γι αυτό και ήμασταν πολλοί οι καλοί μαθητές», μου είχε πει. Και ξέρετε σε ποιο δημοτικό πήγε; Στο δημόσιο δημοτικό της Κομοτηνής, της πόλης στην οποία γεννήθηκε, με μουσουλμάνους συμμαθητές. Εκεί, λοιπόν, είχε εξαιρετικούς καθηγητές και άριστους συμμαθητές. 

Ποιο το περίεργο; 

Συνέχισε τη μαθητική της ζωή με σύστημα και με πολύ καλή διαχείριση του χρόνου της.

Γιατί αυτό μας ξενίζει; 

Επειδή εμείς δεν ήμασταν αριστούχοι; 

Επειδή δεν τα πιάνουμε εύκολα τα γράμματα; 

Ε, τι να κάνουμε, ορισμένοι είναι πιο ταλαντούχοι από εμάς, ας ζήσουμε μ’ αυτό. Είναι ανάγκη να βγάζουμε τα κόμπλεξ μας επάνω τους;

Άσε, δε, τα σχόλια για κάποιους αριστούχους που έκαναν το λάθος να πουν ότι ίσως φύγουν στο εξωτερικό… Αυτοί να δεις τι άκουσαν! Ανθέλληνες, που θέλουν να τους σπουδάσουμε και μετά να παν να κάνουν τη ζωή τους και να βγάζουν λεφτά έξω!

Τι να σας πω, ρε παιδιά, βλέποντας τους λεκτικούς πυροβολισμούς και την απαξίωση εναντίον όσων τολμούν να ξεχωρίσουν, απορώ με όσους δεν σκέφτονται να μεταναστεύσουν…

Είπα πυροβολισμούς και θυμήθηκα την Άννα Κορακάκη, που ζωντανή να τη φάμε δε θα χορτάσουμε. Γιατί απάντησε έτσι στην Προεδρία της Δημοκρατίας; 

Γιατί είπε για την πολιτεία; 

Γιατί γκρινιάζει; 

Γιατί αυτό – γιατί εκείνο – γιατί το άλλο; 

Να χαρούμε μαζί της; 

Η νίκη της ποιανού είναι; 

Άσε μωρέ που έχει και παράπονα…

Στην περίπτωση της Κατερίνας Στεφανίδη, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Κατά λάθος βγήκε χρυσή, λέει, γιατί έλειπε η Ισινμπάγεβα που κανονικά θα έβγαινε πρώτη… Όποιος μπορεί να πάρει όρκο γι αυτό, ας μας πει και τα νούμερα του Τζόκερ. Για τους υπόλοιπους χαρακτηρισμούς προς την Κατερίνα δε θα πω τίποτε, τους ακούσαμε όλοι κι ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Διαπιστώνω, πάντως, για μια ακόμη φορά, ότι είμαστε πάρα πολύ κακεντρεχείς (κι επίτηδες χρησιμοποιώ τόσο ήπια έκφραση…) απέναντι σε όποια γυναίκα στην Ελλάδα τολμήσει να ξεχωρίσει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Πώς, στο καλό, καταφέραμε να μετατρέψουμε τη χαρά των άλλων στο αντικείμενο της δικής μας κατινιάς; 

Πώς βρεθήκαμε να βγάζουμε τόση χολή, τόση μιζέρια, τόση ζήλεια, τόση κακία απέναντι σε γυναίκες οι οποίες (έκαναν το λάθος να) είναι πιο επιτυχημένες από εμάς;

Δεν τον βλέπω καλά τον ιστορικό του μέλλοντος, δεν νομίζω να βγάλει άκρη εύκολα. Οπότε τον βλέπω να ξεμπερδεύει μ’ ένα «οι τύποι ήταν τελείως γκάου».

Πηγή : protagon.gr