Το κενό της τσέπης γέμισε το κενό της καρδιάς μας

Σας αιφνιδίασε, παραδεχτείτε το. Σε πείσμα όμως της κλαψομούνας -με το παρδόν- Λαίδης Άντζελας το θέμα μας δεν είναι οι χωρισμένοι ή απατημένοι, κοινώς οι κερατάδες και δαρμένοι.

Σήμερα αφιερώνουμε στους ανώνυμους ήρωες και ηρωίδες της ελληνικής σχεσιακής πραγματικότητας, που η παντόφλα της κρίσης τους τσούζει μεν, αλλά τους αρέσει δε.

Τι εννοώ; Προφανώς όχι ότι οι Έλληνες τη βρίσκουμε με την ύφεση, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, την «άρρωστη» υγεία και την «αγράμματη» παιδεία μας, αλλά μεταξύ μας!

Αν αυτή η οικονομική κρίση προκάλεσε κάτι θετικό είναι ότι επαναπροσδιόρισε έστω και λίγο τις προτεραιότητές μας στη ζωή. Μας έφερε πιο κοντά στη ξεχασμένη της ουσία· την ανθρώπινη επαφή.

Παραδόξως λοιπόν, το έλλειμμα της τσέπης μας ήρθε να γεμίσει το κενό της καρδιάς μας. Όσο βυθιζόμαστε στην αστάθεια και την αβεβαιότητα, τόσο έχουμε ανάγκη και αποζητούμε κάτι για να αποθέσουμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας.

Κι αν τα χρήματα και τα υλικά δεν προσφέρονται πλέον για να επενδύσεις, τι καλύτερο από τον ίδιο τον άνθρωπό σου;

Είναι γεγονός ότι οι αφραγκίες μετέτρεψαν το clubbing σε μπίρες στο μπαλκόνι, τους προορισμούς εξωτερικού σε σαββατοκύριακα στη Χαλκιδική και τα ακριβά δώρα σε αυτοσχέδιες πατέντες με αφιερώσεις σε χαρτάκια post-it.

Ωστόσο, οι όποιες δυσχέρειες δε θα σταθούν ποτέ ικανές να μετατρέψουν και τον πρίγκιπά μας σε βάτραχο ή την καλή μας σε κολοκύθα αν εμείς τροφοδοτούμε εσωτερικά το δικό μας παραμύθι -μεταξύ άλλων και με λίγο αλκοόλ.

Οι αρχαίοι έλεγαν ότι η ανάγκη είναι η μητέρα της επινόησης και οι σύγχρονοι σωστά συμπληρώσαμε πως όποιος θέλει βρίσκει τρόπους. Όποιος δε θέλει βρίσκει δικαιολογίες.

Και τα χρήματα δεν είναι δικαιολογία για να αναστείλουμε τη ζωή μας. Η αγάπη δεν κοστίζει τίποτα, αξίζει όμως τα πάντα. Κερδίζεται και δεν αγοράζεται. Καταναλώνεται όχι φειδωλά, με το σταγονόμετρο, αλλά σε γενναίες δόσεις, με το κουτάλι.

Άλλωστε αν κάτι χαρακτηρίζει καθοριστικά τον άνθρωπο, είναι η προσαρμοστικότητα και η ευρηματικότητά του. Και όπως έχει αποδειχτεί πολλάκις στην ιστορία του είδους μας, μας επιτρέπουν να ζούμε επαρκώς είτε με περισσότερους είτε με λιγότερους πόρους.

Σημασία έχουν τα αποθέματα σε αντοχή, αισιοδοξία, αγάπη και αλληλεγγύη που κουβαλάμε μέσα μας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι κάποιος να μας πείσει ότι είναι αρκετά για να συνεχίσουμε, όταν ούτε εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας.

Κάποιον να μας δείξει ότι η ζωή κρύβει ομορφιά στα πιο αναπάντεχα μέρη, αρκεί να ξέρουμε όχι πού να την ψάξουμε, αλλά να την αναγνωρίσουμε και να την εκτιμήσουμε.

Στις μικρές, καθημερινές στιγμές μπορούν να χωρέσουν πιο μεγάλα και δυνατά συναισθήματα απ’ ό,τι νομίζουμε.

Οι πρωινές αγκαλιές στο κρεβάτι, οι μεγάλες βόλτες και τα ηλιοβασιλέματα στην παραλία, ένα φαγητό που θα μαγειρέψουμε μαζί και θα φάμε παρέα με φίλους, είναι μικρά πυροτεχνήματα ικανά να φωτίσουν τον ουρανό της καθημερινότητάς μας με έντονα χρώματα και αρώματα.

Ταυτόχρονα, ας μη ξεχνάμε πως προσδιοριζόμαστε ως άτομα όχι από αυτά που έχουμε, αλλά από αυτά που μπορούμε να δώσουμε. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις μας είναι ένα μοναδικό και αναντικατάστατο αποτύπωμα στον χώρο και τον χρόνο.

Καμία ποσότητα υλικών πραγμάτων δεν μπορεί να κοστολογήσει την αξία του κάθε ανθρώπου, εκτός από την ποιότητα των πράξεών του.

Ναι, οι δυσκολίες και οι απογοητεύσεις πάνε πλέον πακέτο με τις διαπροσωπικές σχέσεις, δεδομένης της πίεσης που ασκούν οι υπάρχουσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στον καθένα μας.

Άραγε σκεφτήκαμε ποτέ όμως ότι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, καθορίζονται ουσιαστικά από εμάς τους ίδιους;

Είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα οπτικής. Αρνούμαι να δεχτώ τη μοιρολατρική εκδοχή ότι όλα είναι προκαθορισμένα και ετεροκατευθυνόμενα από μυστήριες ανώτερες δυνάμεις.

Η δύναμη στη ζωή σου είσαι εσύ. Ο τρόπος που κοιτάς τον κόσμο αντανακλάται με τη σειρά του πάνω σου, εσύ τι βλέπεις;

Θα μου πείτε τώρα ότι ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη, αλλά δυο μαζί θα μπορούσαν.

Είναι δεδομένο ότι θα γκρεμοτσακιστείς. Και κάθε φορά που θα πέφτεις πάντα στα δικά σου πόδια είναι που θα ξαναστέκεσαι όρθιος.

Μα ποιος είπε ότι μπορείς μόνο να περπατήσεις; Και όταν δεν μπορείς;

Η ευτυχία είναι ένα ζευγάρι φτερά, όπως το βλέπω εγώ. Εκείνα που θα σε κάνουν να πετάξεις όταν θα νιώθεις κολλημένος στο έδαφος.

Και αν δεν είναι αυτός λόγος για να γιορτάζεις, τότε ποιος είναι; Αν με ρωτάτε λοιπόν, οι χωρισ-money και όχι οι χωρισμένοι είναι οι κερδισμένοι της κρίσης, γιατί ενώ μπορεί να μην έχουν τίποτα, μπορεί τελικά να τα έχουν και όλα.

 

Γράφει η Ελευθερία Παπαναστασίου

Πηγή : pillowfights.gr