Χάρης Καφετζόπουλος : Κείμενα που θα ήθελα να είχα γράψει....

" Σε μια πρώτη προσέγγιση ο σημερινός δυτικός άνθρωπος - συμπεριλαμβανομένου και του νεοέλληνα - είναι ένα άτομο περιορισμένο στην ...

" Σε μια πρώτη προσέγγιση ο σημερινός δυτικός άνθρωπος - συμπεριλαμβανομένου και του νεοέλληνα - είναι ένα άτομο περιορισμένο στην καθαρά ιδιωτική του σφαίρα, ενδιαφέρεται

μόνον για το βιοτικό του επίπεδο. Προσπαθεί με τα διάφορα καταναλωτικά «αγαθά» να συγκαλύψει την έλλειψη κάθε νοήματος αναφορικά με τη ζωή και τη θνητότητα του. Χειραγωγείται από τους δήθεν πολιτικούς ή είναι τόσο αποκαρδιωμένος από την πολιτική κατάσταση, ώστε απέχει.

Αποχαυνώνεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Χαζεύει τα σήριαλ και χάφτει , κατά το μάλλον ή ήττον, αυτά που του σερβίρουν ως « νέα» οι τηλεοπτικοί συνάδελφοι σας. Η σημερινή κοινωνία είναι μια κοινωνία τηλεκατανάλωσης με διπλή έννοια. Εκείνο που κυρίως καταναλώνουν σήμερα οι άνθρωποι είναι τη- λε ό-ραση. Και μέσα από την τηλεόραση καταναλώνουν δι’ αντιπροσώπου τη φαντασίωση μιας ζωής που θα ήταν λεφτά, σεξ, εξουσία και βία.

Αυτόνομος, λοιπόν, είναι εκείνος που δίνει στον εαυτό του έναν νόμο. Φυσικά, δεν θα αποκαλούσα αυτόνομο όποιον εκπληρώνει απλώς τις επιθυμίες του χωρίς κανένα φρένο και χωρίς κανέναν έλεγχο, όποιον θεωρεί πως νόμος είναι να κάνει ό,τι του κατεβαίνει κάθε στιγμή στο κεφάλι.

Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική και συλλoγική ζωή χωρίς οργάνωση και χωρίς ένα minimum αξιών και σκοπών. Εννοώ αξιών και σκοπών που να τους συμμερίζονται όλα τα μέλη της κοινωνίας ή τουλάχιστον να μην τους αντιμάχονται κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να προτιμούν να γίνει ρημάδι η κοινωνία παρά να πραγματοποιηθούν αυτές οι αξίες και οι σκοποί.

Η αυτόνομη κοινωνία – όπως την εννοώ – είναι μια κοινωνία που ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει υπερβατικότητα, ότι δεν υπάρχει υπερβατική πηγή των θεσμών και των νόμων, ότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή (πράγμα που γνώριζαν οι αρχαίοι έλληνες, οι οποίοι δεν πίστευαν στην μετά θάνατον ζωή ).

Είναι μια κοινωνία που τα μέλη της ξέρουν πως ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να το κάνουν αυτά τα ίδια και να το προσφέρουν στον εαυτό τους και στο κοινωνικό σύνολο. Είναι μια κοινωνία που ξέρει ότι η ίδια φτιάχνει τους θεσμούς και τους νόμους της.

Και αυτό ακριβώς της επιτρέπει, να υπάρχει ως αυτόνομη κοινωνία, όπως επίσης επιτρέπει στα μέλη της να υπάρχουν ως αυτόνομα άτομα μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία. "

Κορνήλιος Καστοριάδης