Η ζωή του Χριστού ως πρότυπο κοινωνικής αναγέννησης!

Του Μιχάλη Σκολιανού

Κάθε χρόνο γιορτάζουμε τη θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού για χάρη όλων εμάς μέσω της Σταύρωσής Του και τη λύτρωση του Ανθρώπου με τον θρίαμβο της απόλυτης άνευ όρων αγάπης, δηλαδή της ζωής επί του θανάτου με την Ανάστασή Του. Και όμως οι περισσότεροι από εμάς απλώς μένουμε σε μια επιφανειακή, επιπόλαιη, τυπολατρεία. Με τη στάση μας απέναντι στο Θείο Δράμα το υποβαθμίζουμε περιορίζοντάς σε μια σειρά κοινωνικών πρακτικών και εκδηλώσεων.

Πηγαίνουμε στην περιφορά του επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή και μετά καταλήγουμε σε κάποιο ουζερί, το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ μετά το «Χριστός Ανέστη» ανταλλάσσουμε αγκαλιές και φιλιά, τσουγκρίζουμε τα αυγά, τρώμε την πατροπαράδοτη μαγειρίτσα και μετά πολλοί από εμάς καταλήγουμε σε κάποιο νυχτερινό κέντρο γιορτάζοντας με τους λαϊκούς αοιδούς μεταξύ γαρυφάλλων και λικνιζόμενων παρουσιών. 

Την επόμενη μέρα συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει το προηγούμενο βράδυ, επιδιδόμενοι σε ένα ξέφρενο φαγοπότι με επίκεντρο το σούβλισμα του οβελία. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση οι πασχαλινές γιορτές συνίστανται σε κάποιες λαογραφικές συνήθειες που με το πέρασμα του χρόνου παίρνουν τη μορφή της παράδοσης ενώ αρκετές φορές αποτελούν το πρόσχημα και την αφορμή απλά για διασκέδαση.

Ελάχιστοι από εμάς προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε και ακόμα πιο λίγοι να μετουσιώσουμε σε πράξη και τρόπο ζωής το αληθινό μήνυμα των διδασκαλιών του Χριστού που μας το μεταλαμπάδευσε μέσα από την ίδια τη ζωή Του με αποκορύφωμα τη θυσία Του για τη δική μας σωτηρία. Διότι αν μας είχε γίνει κτήμα, κομμάτι της ίδιας μας της υπόστασης η πόρευση της ζωής μας με αποκλειστικό οδηγό την άνευ προϋποθέσεων και όρων αληθινή, ανόθευτη και έμπρακτη αγάπη για τον πλησίον μας ως ελληνική κοινωνία δεν θα είχαμε φθάσει ποτέ στο έσχατο σημείο που είμαστε τώρα.

Ακόμα όμως και τώρα που ως κοινωνία ακροβατούμε στο χείλος του βάραθρου, αντί η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας να γίνει στάση ζωής, έστω αρχικά και από ανάγκη ως το μόνο μέσο διαφυγής από το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει, και να αναπτυχθούν ισχυροί εσωτερικά κοινωνικοί δεσμοί αλληλεγγύης, μετουσιώνοντας-προσαρμοζόμενο στα ανθρώπινα μέτρα-το οικουμενικό, διαχρονικό και αναλλοίωτο μήνυμα αγάπης του Ιησού Χριστού, όπως το διαπέρασε μέσα από τον πρακτικό του βίο με κορύφωση την ύψιστη πράξη αγάπης, την αυταπάρνησή του για χάρη του Ανθρώπου, επικρατεί σήμερα ακόμα πιο έντονα από ό,τι πριν την κρίση το δόγμα ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Όχι απλά δεν δημιουργήθηκαν γενικευμένοι δεσμοί αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας ως απότοκος μιας εσωτερικής συνειδησιακής αλλαγής, αλλά αντιθέτως η απομόνωση και ο άκρατος ατομικισμός εδραιώθηκαν ως αντίληψη και τρόπος ζωής ακόμα πιο βαθιά στην ήδη ελληνική ατομικιστική κοινωνία. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητάς μας π.χ. από τον τρόπο που οδηγούμε και παρκάρουμε μέχρι τον τρόπο που συμμετέχουμε και ασκούμε τα πολιτικά μας δικαιώματα και υποχρεώσεις στον δημόσιο βίο.

Όσο λοιπόν δεν πραγματοποιείται μια εκ βάθρων κοινωνική συνειδησιακή αναγέννηση η κοινωνική κρίση ως απότοκος της οικονομικής και κατ’ ακολουθία της ηθικής, θα εξακολουθήσει να βαθαίνει με διαλυτικά φαινόμενα για την κοινωνία μας και η κοινωνική ανάσταση θα παραμένει ευσεβής πόθος.

Μόνο με μια ριζική αναθεώρηση του αξιακού μας ορίζοντα μπορεί να επέλθει η ποθούμενη ανάσταση, διαφορετικά η ζωή στην Ελλάδα θα παραμείνει καθηλωμένη εν τάφω.

Πηγή : kulturosupa.gr