Η χρεωκοπία … της απληστίας

Γράφει ο Γιάννης Γούναρης 

Η ψευτιά και ο πνευματικός εκφυλισμός απλώνει μέρα με την ημέρα απάνω στους Έλληνες και τους παραμορφώνει. Έναν λαό που ξεχωρίζει ανάμε­σα σ' όλα τα έθνη και που είναι γεμάτος πνευματική υγεία, πάνε να τον κάνουνε αυτοί, οι λογής-λογής κα­λαμαράδες, κ'   οι άλλοι γραμματιζούμενοι, πολιτικοί προδότες, και δημοσιογράφοι πουλημένοι σαχλόν, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς πνευματικό νεύρο, χωρίς πνευματική ανδροπρέπεια, χωρίς χαρακτήρα. Οι διά­φοροι φωστήρες βαστάνε από μια πατέντα στα χέρια, και μέρα-νύχτα δουλεύουνε για να «συγχρονίσουν» την Ελλάδα, ενώ στ' αληθινά σκάβουνε τον λάκκο της.

 Ο συγχρονισμός ο αληθινός είναι κάποια ενέργεια, που γίνεται μόνη της μέσα σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Λοιπόν, ποιά Ελλάδα και ποιόν λαό θα «συγχρονίσε­τε», αφού η Ελλάδα είναι ολοζώντανη κι ο λαός της είναι αείζωος; Θα ζωντανέψτε εσείς τη ζωή, εσείς οι πεθαμένοι και θαμμένοι; Θαρρείτε, πως με τις υστερι­κές φωνές και με τις θεατρικές σκηνοθεσίας φανερώνε­ται η ζωή; 

Όποιος δεν ζει σύμφωνα με το φυσικό του φτιάξιμο και με τα φυσικά κτίσματα που υπάρχουνε γύρω του, αυτός δεν έχει αληθινή ζωή μέσα του, ούτε φυσική ούτε πνευματική.  Όπως ζούνε οι Έλληνες σήμερα, δεν είναι η αληθινή ζωή τους. 

Το νοιώθουνε κ' οι ίδιοι, και  το λένε. Λαχταράνε να βρούνε τον εαυτό τους που τον έχουν χαμένον (εκτός από κάποιους, που θαρ­ρούνε πως ζωή είναι μοναχά το φαγοπότι και το «κομ­φόρ», δίχως κανέναν βαθύν πόθο, χωρίς κανέναν καϋμό).

Και εκείνος, ακόμα, που δεν έχει συναίσθηση τι είναι αληθινό, έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνει, πως η ζωή του είναι ψεύτικη, πως δεν έχει κανέναν αληθινό δεσμό ούτε με τον τόπο του, ούτε με τους προγόνους του, ούτε με τις ντόπιες συνήθειες που βγήκανε από την αγάπη κι από τον πόνο, και πως είναι ορφανός και ξένος μέσα στον ίδιο τον τόπο του, σαν τον άσωτο γυιο, και πως, με όλο που θαρρεί πως τρώγει καλά και νόστιμα φαγητά, στ' αληθινά μασά ξυλοκέρατα, φερ­μένα από ξένους τόπους, οπού είναι αλλοιώτικοι από τον δικό μας.

Πολλά έχουν γραφτεί και θα γραφτούν για τα αίτια της κρίσης όμως στην ουσία κανείς δεν αναφέρθηκε και  κανείς δεν μπήκε στόν κόπο να πεί ποια είναι η πραγματική αιτία και όχι τα συπτώματα  

Δέν υπάρχει αγάπη. 

Με τον πιο ευγενικό τρόπο, ο ενεργητικός χαρακτήρας της αγάπης μπορεί να καθοριστεί αν πούμε ότι αγάπη πρωταρχικά σημαίνει δόσιμο και όχι απολαβή 

Τι σημαίνει όμως δόσιμο; 

Όσο κι αν φαίνεται απλή η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, ωστόσο είναι γεμάτη από αμφισβητήσεις και περιπλοκές.
Η πιο διαδομένη παρεξήγηση είναι εκείνη σύμφωνα με την οποία υποτίθεται ότι δόσιμο σημαίνει χάσιμο, παραχώρηση, να στερείσαι κάτι, να θυσιάζεις κάτι. Το άτομο που ο χαρακτήρας του δεν εξελίχθηκε πέρα από το στάδιο του προσανατολισμού προς την απολαβή, την εκμετάλλευση, την αποθησαύριση, νιώθει το δόσιμο μόνο μ’ αυτό τον τρόπο.

Ο εμπορικός αυτός χαρακτήρας είναι πρόθυμος να δώσει αλλά μόνο σαν αντάλλαγμα γι’ αυτό που θα λάβει. Το να δώσει χωρίς να λάβει, σημαίνει γι’ αυτόν ότι απατήθηκε.
Άλλοι δίνουν το νόημα της θυσίας στο δόσιμο και το ονομάζουν αρετή. 

Νιώθουν ότι ακριβώς επειδή είναι οδυνηρό να δίνεις, οφείλεις να δίνεις. Η αρετή του να δίνεις βρίσκεται γι’ αυτούς ακριβώς στο γεγονός της αποδοχής της θυσίας. Γι’ αυτούς, η αρχή ότι είναι προτιμότερο να δίνεις παρά να παίρνεις, σημαίνει ότι είναι προτιμότερο να υποφέρεις τη στέρηση παρά να νιώθεις χαρά. Aυτό μεταφέρεται και σε επίπεδο εθνών δείτε πως συναλλάσσονται και πώς ασκείται η εξωτερική πολιτική  .η αλλοτρίωση εχει διαβρώσει  τα πάντα.

Η απληστία και η επιλογή του έχειν επιβαρύνει τις σχέσεις του ανθρώπου και της φύσης. Αποτέλεσμα της απληστίας είναι ότι «οι σχέσεις των ανθρώπων με την φύση έγιναν εχθρικές». Ξεχάσαμε ότι «ο άνθρωπος δεν είναι ο κύριος των όντων. Ο άνθρωπος είναι ο ποιμήν του Είναι»

• Η χωρίς όρια ικανοποίηση όλων των επιθυμιών δε συνεπάγεται την ευδαιμονία

• Το όνειρο να γίνουμε κύριοι της ζωής μας τέλειωσε όταν αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε το γεγονός ότι έχουμε γίνει όλοι γρανάζια της γραφειοκρατικής μηχανής, ότι οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι προτιμήσεις μας κατευθύνονται από την κυβέρνηση και την βιομηχανία, καθώς και από τα ΜΜΕ που βρίσκονται κάτω από τον έλεγχό τους.

• Η οικονομική πρόοδος παρέμεινε περιορισμένη στα πλούσια κράτη και το χάσμα ανάμεσα στα φτωχά και τα πλούσια πλάτυνε ακόμα περισσότερο.

• Η ίδια η τεχνολογική πρόοδος έχει δημιουργήσει κινδύνους οικολογικούς καθώς και πυρηνικού πολέμου»
•  «όσο ο καθένας θα θέλει να έχει περισσότερα, θα υπάρχουν ταξικοί σχηματισμοί, θα υπάρχει ταξική πάλη και σε παγκόσμια κλίμακα δε θα αποφευχθεί ο παγκόσμιος πόλεμος. Η απληστία και η ειρήνη αλληλοαποκλείονται»  
• ,Στήν Ελλάδα  οι άνθρωποι προτιμούν να δούν την μελλοντική τους καταστροφή παρά να θυσιάσουν αυτά που τώρα έχουν»αυτό ισχύει και σε παγκόσμιο επίπεδο γιαυτό ζούμε την τρέλα της παγκοσμιοποίησης η εξουσία των διεφθαρμένων πολιτικών η ασυδοσία των τραπεζιτών ,η ελεεινή στάση των ΜΜΕ  συνθέτουν το σκηνικό της κατάρρευσης και της αποδόμησης του πνεύματός για χάρη της ύλης
• «Για τον Μεγάλο Βασίλειο όπως και για τους άλλους πατέρες της εκκλησίας, σκοπός όλων των υλικών αγαθών είναι να εξυπηρετούν τους ανθρώπους. Η ερώτηση που κάνει είναι χαρακτηριστική:
  «αυτός που παίρνει ένα ρούχο από κάποιον άλλο λέγεται κλέφτης. Αλλά εκείνος που δε ντύνει το φτωχό, αν και μπορεί –αξίζει άλλο όνομα;»
   
• «Για τον Μαρξ – όπως τουλάχιστο έλεγε ο ίδιος-  ο κομουνισμός δεν ήταν ο τελικός στόχος, αλλά ένα βήμα στην ιστορική εξέλιξη που θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από εκείνες τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που τους απανθρωποποιούν –τους κάνουν δηλαδή δέσμιους των πραγμάτων, των μηχανών και της; Ίδια τους της απληστίας»
  «Υπάρχει μια αξιοσημείωτη συγγένεια ανάμεσα στις ιδέες του Βούδα, του Eckhart, του Μαρξ και του Schweitzer: η ριζοσπαστική τους απαίτηση για την εγκατάλειψη της τάσης του έχειν
• Για το δημιουργικό χαρακτήρα, το δόσιμο έχει μια ολότελα διαφορετική σημασία. Το να δίνεις είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού. Στην ίδια την πράξη του δοσίματος νιώθω τη δύναμή μου, τον πλούτο, την ικανότητά μου.
  Τι δίνει αλήθειας ένας άνθρωπος στο συνάνθρωπό του;
  Του δίνει από τη χαρά του, από το ενδιαφέρον, την κατανόηση, τη γνώση, το χιούμορ, τη θλίψη του - απ’ όλες τις εκφράσεις και εκδηλώσεις της ζωής που κρύβει μέσα του. Και καθώς δίνει μ’ αυτό τον τρόπο εμπλουτίζει το συνάνθρωπο, δυναμώνει το αίσθημα της ζωντάνιας του με το να δυναμώνει τη δική του αίσθηση ύπαρξης.

•  Η προσφορά είναι από μόνη της μια εξαίσια χαρά. Καθώς όμως δίνει δε μπορεί παρά να γεννήσει κάτι καινούργιο μέσα στον άλλο άνθρωπο και αυτό που γεννιέται αντανακλάται πάλι σ’ αυτόν.
  Όταν αληθινά δίνεις, δε μπορείς παρά να λάβεις εκείνο που σου ξαναδίνεται.
  Δε χρειάζεται ίσως να τονίσουμε ιδιαίτερα το ότι η ικανότητα να αγαπάς σαν μια πράξη προσφοράς εξαρτιέται από την ανάπτυξη του χαρακτήρα ενός ατόμου.

• Προϋποθέτει να έχει φτάσει κανείς σ’ ένα προσανατολισμό, σε μια αντίληψη ζωής ξεκάθαρα δημιουργική. Σ’ αυτή την αντίληψη, το άτομο έχει ξεπεράσει την εξάρτηση, τη ναρκισσιστική παντοδυναμία, την επιθυμία να εκμεταλλεύεται άλλους ή να αποθησαυρίζει, κι έχει αποκτήσει σταθερή πίστη στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, και το θάρρος να στηρίζεται σ’ αυτές τις δυνάμεις για την πραγμάτωση των σκοπών του.
•  Στο βαθμό που αυτές οι ιδιότητες λείπουν, φοβάται να δώσει τον εαυτό του και επομένως ν’ αγαπήσει.
  Αλλά πέρα από το στοιχείο της προσφοράς, ο ενεργητικός χαρακτήρας της αγάπης γίνεται φανερός στο ότι πάντα περιέχει ορισμένα βασικά στοιχεία που είναι κοινά σε όλες τις μορφές της αγάπης. Αυτά τα στοιχεία είναι: φροντίδα, ευθύνη, σεβασμός και γνώση.
   
• Ότι η αγάπη περιέχει τη φροντίδα, είναι ολοφάνερο στην αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της. Καμία διαβεβαίωση για την αγάπη της δε θα μας φαινόταν ειλικρινής, αν τη βλέπαμε να μη δείχνει φροντίδα για το μωρό, αν παραμελούσε την τροφή του, την καθαριότητά του, τη σωματική του άνεση.
   
• Αγάπη είναι το ενεργητικό ενδιαφέρον για τη ζωή και την ανάπτυξη αυτού που αγαπάμε. Όπου αυτό το ενεργητικό ενδιαφέρον λείπει, δεν υπάρχει αγάπη. Αυτό το στοιχείο της αγάπης περιγράφεται πολύ όμορφα στο βιβλίο του Ιωνά. 

• Ο θεός είπε στον Ιωνά να πάει στη Νινευή για να προειδοποιήσει τους κατοίκους της ότι θα τιμωρηθούν, αν δε διορθώσουν τις κακές τους συνήθειες. Ο Ιωνάς εγκαταλείπει την αποστολή του γιατί φοβήθηκε ότι οι κάτοικοι της Νινευή μπορεί να μετανοήσουν και ο θεός να τους συγχωρήσει.
   
• Αλλά η φροντίδα και το ενδιαφέρον συνοδεύονται και από μία άλλη ιδιότητα της αγάπης: την ευθύνη. Σήμερα η ευθύνη συχνά υποδηλώνει ένα καθήκον, κάτι που επιβάλλεται σ’ ένα άτομο απ’ έξω. Αλλά η ευθύνη στην αληθινή της έννοια, είναι μια ολοκληρωτικά θεληματική, αυτόβουλη πράξη. Είναι η ανταπόκρισή μου στις ανάγκες, φανερές ή κρυφές, ενός άλλου ανθρώπου. 
•  
•  Να είσαι υπεύθυνος, 
•  σημαίνει να είσαι έτοιμος και ικανός να ανταποκριθείς στην αγάπη ανάμεσα σε ενήλικους αναφέρεται κυρίως στις ψυχικές ανάγκες του άλλου ατόμου.
  Η ευθύνη θα μπορούσε εύκολα να ξεπέσει στην κυριαρχία και την κατοχή, αν δεν υπήρχε ένα τρίτο συστατικό της αγάπης, ο σεβασμός. 
• Ο σεβασμός δεν είναι φόβος, ή δέος, αλλά σημαίνει την ικανότητα να βλέπεις ένα άτομο όπως είναι και να έχεις επίγνωση της μοναδικής ατομικότητας. Σεβασμός σημαίνει φροντίδα για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί το άλλο άτομο όπως είναι. Ο σεβασμός λοιπόν προϋποθέτει την απουσία εκμετάλλευσης. 
• Θέλω το πρόσωπο που αγαπώ να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί για το δικό του καλό και με το δικό του τρόπο κι όχι με το σκοπό να με υπηρετήσει.
  Δεν είναι όμως δυνατό να σέβεσαι ένα άνθρωπο, αν δεν τον γνωρίζεις. Η φροντίδα και η ευθύνη θα ήταν τυφλές, αν δεν τις οδηγούσε το ενδιαφέρον. Υπάρχουν πολλά επίπεδα, πολλά στρώματα γνώσης.
• Είναι δυνατή μόνο αν μπορώ να ξεπεράσω το ενδιαφέρον για τον εαυτό μου και να δω το άλλο άτομο με τα δικά του κριτήρια. Μπορώ να καταλάβω π.χ. ότι κάποιος είναι θυμωμένος, ακόμα κι αν δεν το δείχνει φανερά.
• Η γνώση έχει ακόμα μια, την πιο θεμελιώδη σχέση με το πρόβλημα της αγάπης. Η βασική ανάγκη για συνένωση μ’ ένα άλλο πρόσωπο, με το σκοπό να ξεφύγει από τη φυλακή της απομόνωσής μας, συνδέεται στενά με μια άλλη ειδικά ανθρώπινη επιθυμία, την επιθυμία να γνωρίσουμε το «μυστικό του ανθρώπου».
• Υπάρχει ένας τρόπος απεγνωσμένος και αρρωστημένος για να πιάσουμε το μυστήριο: είναι η πλήρης εξουσία πάνω σ’ ένα άλλο άτομο. Η εξουσία που το αναγκάζει να κάνει ό,τι εμείς θέλουμε, να νιώθει ό,τι εμείς θέλουμε, να σκέφτεται ό,τι εμείς θέλουμε.
   
•  Ο άλλος δρόμος για τη γνώση του «μυστηρίου» είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι μια ενεργητική διείσδυση στο άλλο πρόσωπο, στην οποία ο πόθος μου για γνώση κατασιγάζει με τη συνένωση. Στην πράξη της συνένωσης σε γνωρίζω, γνωρίζω τον εαυτό μου, γνωρίζω τον καθένα.
  Φροντίδα, ευθύνη, σεβασμός και γνώση, είναι αλληλένδετα. Είναι η συνισταμένη των ιδιοτήτων που μπορεί να βρεθεί στο ώριμο άτομο. 
• Στο άτομο δηλαδή που αναπτύσσει τις προσωπικές του δυνάμεις δημιουργικά, που θέλει να έχει μόνο εκείνο για το οποίο μόχθησε, που έχει εγκαταλείψει τα ναρκισσιστικά όνειρα για παντογνωσία και παντοδυναμία, που έχει φτάσει στην ταπεινοσύνη τη βασισμένη στην εσωτερική δύναμη, που μόνο η πηγαία δημιουργική δραστηριότητα μπορεί να δώσει.
•  Ας αφήσουμε λοιπόν να φανεί ο ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που θα τον χαρακτηρίζουν ....
• «παραδοχή του γεγονότος ότι κανένας και τίποτα έξω από τον εαυτό του δε μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή ,η ένοια του θείου αφορά τον καθένα προσωπικά αλλα πιστέυω οτι πρέπει πρώτα να αδειάσουμε για να κατοικήσει ο θεός μέσα μας .

• Χαρά που πηγάζει από το συναίσθημα που δοκιμάζει κανείς όταν δίνει και μοιράζεται και όχι όταν αποθηκεύει κι εκμεταλλεύεται

• Αγάπη και σεβασμός για την ζωή σε όλες της τις εκδηλώσεις, που να στηρίζεται στην γνώση ότι τα πράγματα και η εξουσία είναι νεκρά, ενώ η ζωή και καθετί που συντελεί στην ανάπτυξή της είναι ιερά»