Να’ξερες πόσο… (music video)
Σίεν Μίεν Ζ ήτησα την αλλαγή στα νερά μου κι εσύ σήκωσες ένα κύμα χειμωνιάτικο, γεμάτο δροσιά, τέτοιο, που καθάρισε όσα δεν χρειαζ...
https://to-synoro.blogspot.com/2015/03/na-xeres-poso.html
Ζήτησα την αλλαγή στα νερά μου κι εσύ σήκωσες ένα κύμα χειμωνιάτικο,
γεμάτο δροσιά, τέτοιο, που καθάρισε όσα δεν χρειαζόταν η ψυχή μου
και επανέφερε τους θησαυρούς μου στο βυθό σου.
Και ζέστανα. Να’ξερες πόσο…
Ζήτησα κάτι λαμπερό και πολύτιμο κι εσύ έπιασες το χέρι μου στο δικό σου,
τεντώσαμε τους δείκτες μας προς τον ουρανό και «αγγίξαμε» τον μαύρο καμβά
του χειμωνιάτικου ουρανού στο σημείο που μία ασημένια κουκκίδα
άφηνε τη δική της μικρή, μοναδική λάμψη.
Χαμογέλασα με νοσταλγία.
«Θυμάσαι;» μού ψιθύρισες στ’αυτί.
«Θυμάμαι», απάντησα.
«Πες το μου», επέμεινες.
«Αυτό είναι το δικό μας αστέρι.
Ό,τι κι αν γίνει, θα είμαστε πάντα μαζί, γιατί έχει κλειδώσει το όνειρό μου
και το γέλιο σου», επανέλαβα με νοσταλγία τις λέξεις που μου είχες πει τρία χρόνια πριν.
«Κι αν το αστέρι πέσει;» σε είχα ρωτήσει τότε με φόβο.
Αυτό σε ρώτησα και τώρα.
«Η αγάπη δεν συνάδει με τους νόμους της φύσης.
Είναι κάτι το υπερφυσικό, το εξωπραγματικό, το παραμυθένιο.
Το δικό μας αστέρι θα είναι για πάντα καρφιτσωμένο στον ουρανό,
και θα είναι πάντα ορατό σε όποιο σημείο της γης κι αν βρισκόμαστε εσύ κι εγώ,
είτε μαζί είτε χώρια», αποκρίθηκες.
Και έλαμψα. Να’ξερες πόσο…
τεντώσαμε τους δείκτες μας προς τον ουρανό και «αγγίξαμε» τον μαύρο καμβά
του χειμωνιάτικου ουρανού στο σημείο που μία ασημένια κουκκίδα
άφηνε τη δική της μικρή, μοναδική λάμψη.
Χαμογέλασα με νοσταλγία.
«Θυμάσαι;» μού ψιθύρισες στ’αυτί.
«Θυμάμαι», απάντησα.
«Πες το μου», επέμεινες.
«Αυτό είναι το δικό μας αστέρι.
Ό,τι κι αν γίνει, θα είμαστε πάντα μαζί, γιατί έχει κλειδώσει το όνειρό μου
και το γέλιο σου», επανέλαβα με νοσταλγία τις λέξεις που μου είχες πει τρία χρόνια πριν.
«Κι αν το αστέρι πέσει;» σε είχα ρωτήσει τότε με φόβο.
Αυτό σε ρώτησα και τώρα.
«Η αγάπη δεν συνάδει με τους νόμους της φύσης.
Είναι κάτι το υπερφυσικό, το εξωπραγματικό, το παραμυθένιο.
Το δικό μας αστέρι θα είναι για πάντα καρφιτσωμένο στον ουρανό,
και θα είναι πάντα ορατό σε όποιο σημείο της γης κι αν βρισκόμαστε εσύ κι εγώ,
είτε μαζί είτε χώρια», αποκρίθηκες.
Και έλαμψα. Να’ξερες πόσο…
Ζήτησα ένα μέρος να με κρύψει, να με ζεστάνει, να με κλέψει
από την πεζή πραγματικότητα, κι εσύ μου έδωσες την αγκαλιά σου,
που κατάφερε να κλειδώσει όλα όσα φοβόμουν
και να ξεκλειδώσει όλα όσα επιθύμησα.
Και ησύχασα. Να’ξερες πόσο…
από την πεζή πραγματικότητα, κι εσύ μου έδωσες την αγκαλιά σου,
που κατάφερε να κλειδώσει όλα όσα φοβόμουν
και να ξεκλειδώσει όλα όσα επιθύμησα.
Και ησύχασα. Να’ξερες πόσο…
Ζήτησα να διώξω την αμφιβολία του ποτέ και να καλωσορίσω τη γλύκα του πάντα,
κι εσύ έπιασες το χέρι μου και το ακούμπησες στο στήθος σου,
στο μέρος της καρδιάς.
«Για όσο χτυπά» μου είπες, και συντάραξες τον μικρόκοσμο
της ατομικότητάς μου.
«Για πόσο θα χτυπά;» σε ρώτησα.
«Για όσο θα είσαι κοντά της να της δίνεις νόημα».
«Και για πόσο θέλεις να είμαι κοντά σου;», επέμεινα.
«Για όσο ο ουρανός θα φωτίζεται από το δικό μας αστέρι. Για πάντα.»
Και γλύκανα. Να’ξερες πόσο…
κι εσύ έπιασες το χέρι μου και το ακούμπησες στο στήθος σου,
στο μέρος της καρδιάς.
«Για όσο χτυπά» μου είπες, και συντάραξες τον μικρόκοσμο
της ατομικότητάς μου.
«Για πόσο θα χτυπά;» σε ρώτησα.
«Για όσο θα είσαι κοντά της να της δίνεις νόημα».
«Και για πόσο θέλεις να είμαι κοντά σου;», επέμεινα.
«Για όσο ο ουρανός θα φωτίζεται από το δικό μας αστέρι. Για πάντα.»
Και γλύκανα. Να’ξερες πόσο…
Αφιερωμένο σε Εκείνον,
στο όνειρο που δεν έχει τέλος
γιατί έχει τυλιχτεί σε όλα όσα πόθησα και γνώρισα κοντά του.
Τούτη τη φορά, δεν θα φύγω. Σ’ το υπόσχομαι.
Πηγή : erotas.wordpress.com
