Υπάρχουν και οι χαζογκόμενοι

Σάββατο πρωί και σηκώνεσαι με όρεξη. Ξύπνησε νωρίτερα από εσένα και κάθεται στο σαλόνι. Ανοίγεις τα παντζούρια, δίνεις ένα φιλί, εισπράττεις μια αποφυγή και μια καλημέρα που λίγο θέλει να πιστέψεις πως προέρχεται από τη φαντασία σου.

Θα αποφύγεις να ρωτήσεις τι έχει, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα κουράζουν ακόμα κι εσένα και το εργάκι παίζεται καιρό. Αντί αυτού θα κάνεις την Κινέζα, θα φτιάξεις καφέ και θα σκάσεις μύτη ξανά δήθεν χαρούμενη προτείνοντας σχέδια για τη σημερινή μέρα. Τα οποία θα απορρίψει με ένα «όχι» ηρωικότερο του ’40.

Όπως και κάθε μέρα, πέφτεις ξανά σε φαύλο κύκλο. Σε έχει κουράσει αυτή η στάση, η συνεχόμενη άρνηση σε ανεξαρτήτου θέματος πρόταση.

Αν ταυτίζεσαι με τα παραπάνω και είσαι γυναίκα, είχες την ατυχία να συσχετιστείς με τον άντρα - χαζογκόμενα. Αν ωστόσο μιλούσαμε για γυναίκες χρησιμοποιώντας τα ίδια ακριβώς παραδείγματα, η αντίδραση της πλειοψηφίας θα ήταν: «Α! τη σκύλα!» Και όχι άδικα...

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία της Έλσας και του Χάρη. Ή μάλλον έτσι μεταλλάχθηκε, μετά από κάποιο σημείο. «Δεν ήταν έτσι ο Χάρης», έλεγε και ξανάλεγε στις φίλες της η Έλσα. Γιατί μπροστά του δεν μπορούσε να εκφραστεί, καθώς όλα ερμηνεύονταν ως γκρίνια ή άσκοπη ανασφάλεια. Κι εκείνη τον πίστευε.

Μετά ο Χάρης χανόταν στον κόσμο του, κάπου ανάμεσα στη δουλειά, τον υπολογιστή, την τηλεόραση.  «Θα είναι κουρασμένος», σκεφτόταν. «Ας του δώσω χρόνο».

Της το είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε πριν λίγο καιρό, την τελευταία φορά που προσπάθησε να του πει ένα αστείο, να σπάσει ο πάγος. «Ξέρεις, εγώ δουλεύω. Θα πρέπει να φιλτράρεις αυτά που μου λες.»

Αν και λίγους μήνες πριν, ο ίδιος Χάρης ξεκαρδιζόταν στα γέλια με το χιούμορ της και τη ρωτούσε επίμονα για να μάθει την παραμικρή λεπτομέρεια για τη ζωή της.

Κάπως έτσι, σταδιακά, άλλαξαν τα πάντα.  Τα κοινά σχέδια έγιναν γκρίνια, οι ερωτήσεις στην προσπάθεια να ξεκινήσει κουβέντα, μονολεκτικές απαντήσεις, οι προτάσεις λάμβαναν ως μόνιμη απάντηση το «όχι».

Οι συζητήσεις περιορίστηκαν στα απαραίτητα. «Πάω για μπάνιο, πάω για ύπνο, τι θα φάμε το βράδυ». Άντε στο τσακίρ κέφι και «Εγκατέστησα τον εκτυπωτή, τυπώνει και ασύρματα». Δική της ατάκα πάντα.

Έχε χάρη που νοσταλγούσε τον παλιό τους παράδεισο, γι’ αυτό έδινε και ξανάδινε ευκαιρίες στο Χάρη. Στο ενδιάμεσο, με κάθε της προσπάθεια να αποτυγχάνει, ξεκίνησε τελικά να γίνεται αυτό που μισούσε. Μια μιζέρια την οποία η ίδια σιχαινόταν, αλλά δε μπορούσε να ξεφύγει από αυτή. 

Πήγε να το ρίξει στο γεγονός ότι συζούσαν, μα, παρ’ όλα αυτά, δύο συγκάτοικοι πολλές περισσότερες αλληλεπιδράσεις θα είχαν.

Ούτε αυτή η περίοδος κράτησε πολύ. Δεν της άρεσαν άλλωστε τα μισόλογα. Ούτε άνθρωπος που προκαλούσε ασφυξία στον άλλο. Του μίλησε. Όμορφα, άσχημα,για πλάκα, αυστηρά. Η στιχομυθία επαναλαμβανόταν με παραλλαγές ύφους.

- Τι έχεις;

- Τίποτα.

- Υπάρχει κάτι που σε προβληματίζει;

- Τότε γιατί αυτή η συμπεριφορά;

-Έτσι.

Μια φορά κατάφερε να του αποσπάσει δυο κουβέντες, που σαφώς ποτέ δεν ξέφυγαν από το κλασικό του μοτίβο. Έμαθε πως ξενέρωσε μα, όταν ρώτησε το λόγο εξέλαβε ένα «ε, κάτι έγινε» και ουδέποτε έμαθε τι ήταν αυτό. Του ζήτησε να χωρίσουν, με απάντηση «δεν ξέρω». Έδωσε την τελευταία ευκαιρία, με λιγότερη αντοχή. Με περισσότερη αδιαφορία, αλλά και κατινιά.

Δεν αναγνώριζε που δεν αναγνώριζε τον εαυτό της.

Ο παλιός Χάρης δεν άργησε να εμφανιστεί. Αλλά όχι μαζί της.  Στα κοινωνικά δίκτυα ο Χάρης έκανε χαρούλες με μια κοπελίτσα από την εταιρεία του. Όχι απλά έβρισκε τις ιστορίες της ενδιαφέρουσες, αλλά την παρακαλούσε να του πει κι άλλα. Οι πληροφορίες που λάμβανε; Τέλεια φιλτραρισμένες. Από τον καινούργιο ζωολογικό κήπο που άνοιξε μέχρι τα starbucks στη γειτονιά της.

Δεν πήρε χρόνο η συνειδητοποίηση. Τα τελευταία λόγια του ούτε καν τα θυμάται.

Παρ’ όλα αυτά, η εμπειρία του άντρα-χαζογκόμενα, έμεινε ανεξίτηλη. Είναι μια κατηγορία άντρα που συναντάται σπάνια και προκαλεί αρκετές δυσάρεστες εκπλήξεις. Δυστυχώς, στο γυναικείο φύλο η συχνότητα εμφάνισης . Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μια περίπτωση ανθρώπου τοξικού, ο οποίος προτιμά να προκαλέσει ρήξη με τη συμπεριφορά του, παρά να εκθέσει το πρόβλημα.

Οι αιτίες; Ένα είναι σίγουρο. Κανείς δε θα ακούσει από το στόμα τους, εξ’ ου και ο αριθμός τους.

Βάφτισέ το όπως θες. Κακία, ανωριμότητα, δειλία, κουτοπονηριά. Εγώ το λέω αρρώστια. Με μεγάλο βαθμό θνησιμότητας μάλιστα. 

Ο άνθρωπος αυτός, πνιγμένος στο κόμπλεξ, τείνει να μηδενίζει οτιδήποτε, υλικό και μη, έχει αποκτήσει. Κυριευμένος όμως από πλεονεξία, δε θέλει να το αφήσει, μην τυχόν και το καινούριο απόκτημα βγει ελαττωματικό. Γιατί λοιπόν να μην έχει και τα δύο; Δύσκολη δουλειά όμως το να κρατάς διαφορετικά μέτωπα ικανοποιημένα.

Όταν βαριέται το παλιό, το κρατάει σε ένα υπέροχο stand-by πίσω από τη μάσκα του «δύσκολου», προκαλώντας ενοχές και αποσπώντας του την προσοχή με την προσπάθεια να βρει λύσεις για να ικανοποιήσει την αυτού μεγαλειότητα, η οποία υπόσχεται παλάτια στην άμμο στα επόμενα υποψήφια θύματα.

Είναι στο χέρι σου ή στα πόδια σου μάλλον, να τα γκρεμίσεις.

Πόσο αυτοσεβασμό έχεις;

Πηγή : pillowfights.gr