Κυριακή Β' Ματθαίου:Ο χριστιανός δεν ζει αυτόνομα, εκτός του Σώματος του Χριστού!

Ἀ κούσαμε σήμερα γι ὰ τ ὴ ν κλήση τ ῶ ν πρώτων μαθητ ῶ ν το ῦ Χριστο ῦ . Ὁ Διδάσκαλος ἀ π ὸ τ ὴ Ναζαρ ὲ τ καλε ῖ προσωπικ ὰ το ὺ ...

Ἀκούσαμε σήμερα γιὰ τὴν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Διδάσκαλος ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ καλεῖ προσωπικὰ τοὺς μαθητές Του νὰ ἀναλάβουν ἕνα ῥολο ἐνεργὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ πρόκειται νὰ ἱδρύσῃ μετὰ τὴν ἀνάστασή Του. Ἡ πρόσκληση αὐτὴ ἀποτελεῖ μεγάλη τιμή. Ὁ Χριστός, ἔχων τὴν πρωτοβουλία τῆς κλήσεως, ἔρχεται νὰ συναντήσῃ τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τοῦ διδάξῃ τὴ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἐνεργὰ παρὼν στὴν ἱστορία.

«Οὐχ ὑμεῖς Με ἐξελέξατε, ἀλλ’ Ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου», μᾶς λέγει μέσα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου. Εἴμαστε εὐνοημένοι μέσα στὴν εὐεργεσία τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως, ὅταν διακονοῦμε μέσα σὲ αὐτήν. Δισεκατομμύρια ἄνθρωποι στερήθηκαν τὴν χαρὰ νὰ ζήσουν σὲ μία ὀρθόδοξη κοινωνία, νὰ γνωρίσουν τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἡ δική μας εὐθύνη εἶναι μεγάλη καὶ κάποτε θὰ λογοδοτήσουμε γιὰ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἀξιοποιήσαμε αὐτὴν τὴν εὐλογία καὶ δωρεὰ τοῦ Χριστοῦ.

Ἂν ὅμως θέλουμε νὰ εἴμαστε χριστιανοί, τότε ὀφείλουμε νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴ στάση μας καὶ νὰ ἐπαναπρογραμματίσουμε τὶς κινήσεις μας ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν δὲν αἰσθανόμαστε μέλη ἑνὸς Σώματος, ἑνὸς συνόλου μὲ πολλὰ μέλη, μὲ πολλὲς λειτουργίες καὶ διακονήματα, ἂν δὲν αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ εἴμαστε ὑπὸ τὴν ὑπηρεσία ἑνὸς ὀργανικοῦ συνόλου, ἂν ζοῦμε αὐτόνομα καὶ θεωροῦμε καταλυτικὴ τῆς διάθεσης γιὰ αὐτονομία κάθε πρόσταγμα καὶ ἔλεγχο τῆς κεφαλῆς γιὰ τὴν προκοπὴ τοῦ Σώματος, ἂν ὑπολογίζουμε μόνον στὸ ἴδιον συμφέρον καὶ δὲν θέλουμε ὑποχρεώσεις ἔναντι τοῦ κοινοῦ συμφέροντος, τότε μοιραῖα καταλήγουμε στὴν ἀποκοπή μας ἀπὸ αὐτὸ τὸ Σῶμα. Τὰ χέρια, τὰ μάτια, τὰ πνευμόνια, ἡ καρδιά, ἐπιτελοῦν διαφορετικὲς λειτουργίες, ἀλλὰ ἐργάζονται ὅλα γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ζωὴ ὅλου τοῦ σώματος. Ἐὰν τὸ καθένα άπὸ αὐτὰ ἐργαζόταν γιὰ τὸν ἑαυτό του, τὸ σῶμα θὰ πέθαινε.

Ἔτσι συμβαίνει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Ὁ χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἔχῃ ἀνεπτυγμένο τὸ αἴσθημα τῆς κοινωνικῆς εὐθύνης, δηλαδὴ τῆς εὐθύνης τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας, νὰ ἐργάζεται γιὰ τὸ κοινὸ ὄφελος, νὰ ἀναλάβῃ δράση ὑπὲρ τοῦ πνευματικοῦ συμφέροντος καὶ τῶν ὑπολοίπων, ὑπὲρ τῆς αὔξησης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ τῆς ἐν Θεῷ προκοπῆς του. Ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἐκκλησίας σκοτώνει πνευματικὰ τὸν ἀδιάφορο. Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἦταν οἱ πρῶτοι ποὺ ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν διακονία τοῦ λαοῦ Του, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἀποστολική. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀποστολικότητα πρέπει νὰ διατηρῇ τὴ συνέχειά της μέσα ἀπὸ τὴν θετικὴ ἀνταπόκριση στὸ κάλεσμα πρὸς τοὺς μαθητὲς καὶ Ἀποστόλους τοῦ σήμερα.

Ψαράδες ἦταν, δὲν εἶχαν οὔτε μόρφωση, οὔτε τὰ σύγχρονα μέσα γιὰ νὰ μεταδώσουν τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα, κι ὅμως ἔκαναν τόσα πολλά. Εἶχαν ζῆλο καὶ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀγνοοῦντες τὴν ἀλήθεια. Μία ἀπέραντη θάλασσα εἶναι ἡ σημερινὴ κοινωνία καὶ ὁ Χριστὸς ψάχνει νὰ βρῇ ψαράδες ἀνθρώπων μὲ ζῆλο καὶ μεράκι, ἔτοιμους νὰ παρατήσουν τὰ δίκτυα τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς καὶ νὰ ἐπιδοθοῦν στὴν ἄγρα ψυχῶν ποὺ κινδυνεύουν νὰ καταποθοῦν ἀπὸ τοὺς ἐνάλιους θῆρες, τὰ θαλάσσια κήτη αἱρέσεων, σχισμάτων, ἀθεϊστικῶν ἰδεολογιῶν. Σώζει σωζόμενος ὀ ὑπεύθυνος χριστιανός, μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ φιλανθρωπικό, τὸ λατρευτικό, τὸ διδακτικό, τὸ κατηχητικό, τὸ κηρυκτικό, τὸ παρακλητικό. Πρὸς τοῦτο δὲν ὑποχρεοῦται νὰ γίνῃ κληρικός· αὐτὴ ἡ διακονία ἀνατίθεται σὲ λίγους ἐκλεκτούς. Ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ κάνῃ κρουαζιέρα μὲ τὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως σὲ περιόδους φουρτούνας. Ἕνας λόγος του, ἐπιστηρικτικός, παρηγορητικός, ἡ ὑπὲρ τῶν συνανθρώπων του προσευχή, ἡ γενναιότητά του μπροστὰ σὲ μία πρόκληση, σὲ ἕνα πειρασμό, τὸ εὐσεβὲς φρόνημά του, τὰ καλὰ ἔργα, διδάσκουν ἀποστολικά καὶ γίνονται σωσίβια ποὺ ῥίχονται σὲ ναυαγοὺς τῆς πίστης, κινδυνεύουν νὰ πνιγοῦν στὰ μεγάλα κύματα τῆς ἀπελπισίας, στὰ μεγάλα βάσανα τῆς ζωῆς.

Ὁ κάθε χριστιανὸς καλεῖται νὰ μὴν μείνῃ ἀδιάφορος, ἄπραγος, ἄκαρπος, θεατής, τεμπέλης, ἀπρόθυμος. Ἀσχέτως ἡλικίας, φύλου, μορφώσεως, μπορεῖ νὰ ἁλιεύσῃ χαλασμένες συνειδήσεις, κουρασμένες ψυχές, ἁμαρτωλούς, χλιαρούς, ἀρκεῖ νὰ ἀφουγκρασθῇ τὸ μυστικὸ κάλεσμα τῆς διαχρονικῆς ἀποστολικότητας, νὰ συγκινηθῇ ἀπὸ τὸ σῆμα κινδύνου ποὺ ἐκπέμπει ἡ ἀνθρωπότητα.