Α ρε τρομεροί Έλληνες!...

Α ρε τρομεροί Έλληνες!...
Απανταχού της γης…
Που μεταναστεύσατε… ιδρώσατε … ταπεινωθήκατε… ματώσατε… αλλά,
πετύχατε!

Α ρε τρομεροί Έλληνες!...

Που γεμίσατε με φως τα 4 σημεία του ορίζοντα…
με την γνώση σας!
την αγάπη σας!
την μεγαλοψυχία σας!
την απλοχεριά σας… ακόμα και σε ξένους τόπους!
Α ρε τρομεροί Έλληνες!...
που το διαφορετικό χρώμα του δέρματος το κάνατε τραγούδι λευτεριάς…
το κάνατε υγεία στους συνανθρώπους σας…
το κάνατε πολλάκις οικογένεια…
το κάνατε γνώση!...
Πόσο σας ζηλεύω ρε τρομεροί Έλληνες!...
Άλλοι στις Αμερικές… άλλοι στους Καναδάδες … άλλοι στις Αφρικές… άλλοι στις Αυστραλίες… άλλοι στις Ασίες…
Και φυσικά διάσπαρτοι στις Ευρώπες… των «πολιτισμένων»...(!)

Τρομεροί Έλληνες!...

Που στήσατε ιεραποστολές,
Παγκόσμια ιατρεία,
Βιβλιοθήκες και Τέχνες…
Πόσο σας ζηλεύω ρε τρομεροί Έλληνες να ξέρατε…
Δεν είστε εσείς στη διασπορά … εγώ είμαι διεσπασμένος… χρόνια τώρα!
Πότε μπλε, πότε κόκκινος, πότε πράσινος, πότε μαύρος, πότε κίτρινος, και πότε όλα μαζί… σαν έμετος στη γωνιά του δρόμου…

Α ρε τρομεροί Έλληνες!...
μεγαλοπρεπείς… Πατριώτες… ευγενικοί… γαλαντόμοι… ευαίσθητοι… ξεχωριστοί!
Μ’ αρέσει, που ως ωφελούμενος της τύχης που δεν αποχωρίστηκε ποτέ το «σπίτι» του, δηλώνω «έλληνας»…
Έχω πολύ πλάκα τελικά…



Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών
Ποίηση: Χάρης Καφετζόπουλος