Η σπορά πυκνώνει. Του Γιάννη Μακριδάκη

Νιώθω ευτυχής που βιώνω την αλλαγή ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, που βλέπω συνεχώς και πιο πολλούς να συντάσσονται στην πορεία μας, να γνωριζόμαστε, να συνεργαζόμαστε, να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, φόβους, ανασφάλειες, αγωνίες, ελπίδες και στο τέλος να νιώθουμε μια ομάδα σφιχτή, σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν ζούμε.

Τον τελευταίο καιρό βιώνω σχεδόν καθημερινά δυο σημαντικές παραμέτρους της εν εξελίξει εντός της ελληνικής κοινωνίας επανάστασης, της επανάστασης που αλλάζει το τοπίο γοργά και σταθερά, μετατρέποντάς το από ανταγωνιστικό και ατομοκεντρικό σε συνεργατικό και οικουμενικό, συμπυκνώνοντας, κατ’ αναλογίαν με τους κυνικούς καπιταλιστές, τον ιστορικό χρόνο και φέρνοντας ολοένα και πιο κοντά την εξισορρόπηση που είναι ο διαρκής στόχος των χαοτικών δυνάμεων και δυναμικών που ορίζουν το οικοσύστημα.

Οι άνθρωποι που μπαίνουν σε αυτή την επαναστατική διαδικασία αποτελούν τα φυντάνια της σποράς άλλων ανθρώπων που για διάφορους συμπαντικούς λόγους ξεκίνησαν λίγο πιο πριν αυτή τη διαδικασία της προσωπικής τους επανάστασης εμπνέοντας τους άλλους, οι οποίοι κατόπιν ζυμώνονται με αυτήν, ωριμάζουν και ρίχνουν κι αυτοί τους σπόρους τους, γίνονται σπορείς συναγωνιστές.

Ο ρυθμός αύξησης των σπόρων και των φυντανιών της επανάστασης είναι γεωμετρικά αυξανόμενος, όπως ο ρυθμός εξάπλωσης όλων των σπόρων στη φύση, και όσο οι συναγωνιστές σπορείς πληθαίνουν, τόσο συμβαίνουν τα εξής δύο, τα οποία προείπα ότι βιώνω τον τελευταίο καιρό:

Πρώτον συναντιούνται μεταξύ τους οι σπορείς και δεύτερον γίνεται ολοένα και πιο αισθητή η εικόνα της αλλαγής του συνολικού τοπίου. Έχουμε φθάσει πλέον στην ιστορική στιγμή κατά την οποίαν οι συναγωνιστές σπορείς, από όποιο προσωπικό υπόβαθρο και επίπεδο κι αν ξεκίνησαν, σε όποιον χώρο κι αν λειτουργούν και εκφράζονται, όποια εργαλεία σποράς κι αν χρησιμοποιούν, έχουν αρχίσει να συναντιούνται αβίαστα, δίχως να το μεθοδεύουν οι ίδιοι, δίχως πολλές φορές να γνωρίζουν καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου από πριν.

Επειδή ο δρόμος της αλλαγής προς την οικουμενικότητα και τη συνεργατικότητα είναι ένας και μοναδικός ως επιλογή ζωής της ανθρωπότητας, όλων αυτών των ανθρώπων οι διαδρομές, απ’ όπου κι αν ξεκίνησαν, προς αυτόν τον δρόμο κατευθύνονται, οπότε είναι μοιραίο να συναντιούνται κάπου, κάποτε, και κατόπιν να συνεχίζουν μαζί την πορεία τους συνεργαζόμενοι.

Προσωπικά νιώθω ευτυχής που βιώνω αυτή την ιστορική συγκυρία, την αλλαγή ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, που βλέπω συνεχώς και πιο πολλούς να συντάσσονται στην πορεία μας, να γνωριζόμαστε, να συνεργαζόμαστε, να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, φόβους, ανασφάλειες, αγωνίες, ελπίδες και στο τέλος να νιώθουμε μια ομάδα σφιχτή, σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν ζούμε, μια ομάδα που με κοινό μεγαλειώδη αγώνα αλλάζει τον κόσμο μέσα από την Τέχνη, τον Λόγο και την καθημερινή συνειδητή ζωή των μελών της.

Και επειδή, λόγω συγκυρίας των χαοτικών δυνάμεων του οικοσυστήματος, βρέθηκα σε θέση κάπως κομβική, να δέχομαι ερεθίσματα από χιλιάδες ανθρώπους και να έχω εικόνα κάπως ευρεία της επαναστατικής αυτής διαδικασίας και της πανελλαδικής εμβέλειας της ομάδας των συναγωνιστών σπορέων, νιώθω την ανάγκη να τα επικοινωνώ προς κάθε κατεύθυνση όσα αντιλαμβάνομαι και νιώθω μέσα από αυτή τη μοιραία σύγκλιση των ανθρώπων, να τα επικοινωνώ προς κάθε κατεύθυνση με στόχο τη γεφύρωση ολοένα και περισσότερων ακόμα, τη διάδραση, τη σύνθεση αλλά και την εμψύχωση για ολοένα πιο πυκνή σπορά των λόγων και των έργων μας, της συνεργατικής οικουμενικής φιλοσοφίας.

Όσο συναντιούνται οι δρόμοι των σπορέων, τόσο η σπορά είναι πιο πυκνή, τόσο πιο ορατή η αλλαγή του τοπίου.

Πηγή :  RAMNOUSIA

SUPPORT THIS BLOG