Χορεύοντας την... Ουτοπία!

Η κορυφαία χορεύτρια του φλαμένκο μιλάει για την παράσταση που θα παρουσιάσει σε λίγες ημέρες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μαρία Παχές θα εμφανιστεί στην Ελλάδα. Εχει προηγηθεί η εμφάνιση της σημαντικής χορογράφου και χορεύτριας φλαμένκο στο θέατρο του Λυκαβηττού πριν από αρκετά, όπως λέει η ίδια, χρόνια. Δηλώνει πως ανυπομονεί να βρεθεί εκ νέου στη χώρα μας και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (8, 9, 10 Νοεμβρίου, Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη). Ειδικά εφέτος η ομάδα της έχει περιοδεύσει εκτεταμένα ανά τον κόσμο και με μεγάλη επιτυχία...

Τι λέει άραγε για την «Utopia», την παράσταση που θα δούμε; «Για κάθε καλλιτέχνη, η πιο πρόσφατη δουλειά του είναι αυτή η οποία αντιπροσωπεύει τους προβληματισμούς του, τις ανησυχίες και τις επιθυμίες του τη δεδομένη στιγμή» λέει. Και συνεχίζει: «Ζούμε μια δεινή κρίση αυτόν τον καιρό. Μια κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι ταυτόχρονα κρίση αξιών, ένα τέλος εποχής γενικότερα. Ηθελα λοιπόν να κάνω κάτι που να έχει σχέση με αυτό που μας συμβαίνει...».

Ο αρχιτέκτονας που εμπνέει

Στο πλαίσιο αυτό, η παράστασή της είναι εμπνευσμένη από τον κορυφαίο βραζιλιάνο αρχιτέκτονα Οσκαρ Νιμάγερ (1907-2012). Πώς προέκυψε άραγε αυτό; «Ηξερα το έργο του, δεν τον είχα γνωρίσει όμως ποτέ από κοντά» λέει η Παχές. «Κάποια στιγμή, γύρω στις αρχές του 2010, μου μίλησαν για εκείνον. 

Μου είπαν πως πρόκειται για έναν άνθρωπο σοφό, ο οποίος έχει περάσει τα 100 και ακόμη εργάζεται, ότι του αρέσει να βλέπει κόσμο και να ανταλλάσσει απόψεις... Ταξίδεψα δύο φορές στο Ρίο προκειμένου να τον συναντήσω. Οταν του είπα πως ήθελα να κάνω μια παράσταση χορού εμπνευσμένη από τον ίδιο, η αλήθεια είναι ότι παραξενεύτηκε. Δεν του είχε ξανασυμβεί. Μιλήσαμε αρκετά κι έτσι άρχισα να δουλεύω...».

Η «Ουτοπία» της Παχές είναι μια καλλιτεχνική και ηθική αναζήτηση της αντισυμβατικότητας και της λαχτάρας. Ενα καλλιτεχνικό δρώμενο που αναφέρεται στην εκεχειρία, στη δέσμευση, στην εξορία, στη ματαιότητα της ζωής και της ανθρώπινης οντότητας σε έναν κόσμο με μεγαλείο που αδιαφορεί για τις αθλιότητες και που χρήζει - περισσότερο από ποτέ - ανάγκης για φαντασία και ιδεαλισμό ως τα πιο κατάλληλα οχήματα για την αλλαγή. 

Ο χορός του φλαμένκο αποδίδεται σε ένα σενάριο εμπνευσμένο από τις καμπύλες γραμμές των έργων ζωγραφικής του Νιμάγερ, εντυπωσιακά κοστούμια βασισμένα στο φλαμένκο και μουσική γραμμένη ειδικά για την παράσταση, η οποία αποδίδεται ζωντανά, συμπεριλαμβανομένης και μιας σάμπα την οποία συνέθεσε ο ίδιος ο Νιμάγερ και ερμηνεύεται από τον Φρεντ Μαρτίνς.

Το φλαμένκο είναι συναίσθημα

Γεννημένη στην πατρίδα του φλαμένκο, τη Σεβίλλη της Ανδαλουσίας, η Μαρία Παχές άρχισε να χορεύει σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών έχοντας ως δασκάλους θρυλικές προσωπικότητες του χώρου. Αργότερα χόρεψε σε διάφορα συγκροτήματα ενώ από το 1990 ακολουθεί ανεξάρτητη καριέρα με το δικό της, 25μελές συγκρότημα. Το βιογραφικό της είναι γεμάτο από εντυπωσιακές τιμητικές διακρίσεις και σημαντικές εμφανίσεις ανά τον κόσμο. Πέραν όλων των άλλων, ήταν και χορογράφος στις ταινίες του Κάρλος Σάουρα «Κάρμεν», «Ο Μάγος Ερωτας» και «Φλαμένκο».

Πόσο απαραίτητη πιστεύει πως είναι η Τέχνη σε μια εποχή ευρύτερης κρίσης, την οποία άλλωστε αναγνώρισε και η ίδια στην αρχή της κουβέντας; «Εντελώς απαραίτητη. Μιλώντας για το φλαμένκο, είναι μια τέχνη. Απευθύνεται στο συναίσθημα και μπορεί να γίνει αισθητό και αντιληπτό από όλους, ανεξαρτήτως γλώσσας. 

Οταν βέβαια μιλάμε για τον χορευτή του φλαμένκο, το είδος συνδέεται με συγκεκριμένα στοιχεία που αναπτύχθηκαν σε ένα ορισμένο μέρος. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να το επιχειρούν και άλλοι. Μία από τις καλύτερες χορεύτριες του συγκροτήματός του είναι από το Πουέρτο Ρίκο, δεν έχει ζήσει ποτέ στην Ισπανία. Θα έλεγα πως έχει να κάνει με το κατά πόσον καταλαβαίνεις αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα έτσι ώστε να μπορείς να το μεταδώσεις...».

Πηγή : tovima.gr

SUPPORT THIS BLOG