Ζητείται κοινός νους για τους πολιτικούς

Ειδικοί δεν είμαστε. Ανθρωποι με κοινό νου είμαστε και αυτόν χρησιμοποιούμε χρόνια τώρα για να προσεγγίσουμε τα πάθη του πολίτη με τη δημόσια διοίκηση.

Και ο κοινός νους χρειάζεται για να προωθηθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Μόνο που οι πολιτικοί μας -όλου του πολιτικού φάσματος- δεν κινητοποιούν τον κοινό νου, αλλά τον κομματικό και γι΄ αυτό είδαμε, νοιώσαμε και υποστήκαμε όλα τα αίσχη της δημόσιας διοίκησης που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη (μετά το πολιτικό σύστημα ασφαλώς) για τις περιπέτειες της χώρας και του λαού.

Και δεν πρόκειται να σταματήσει η ουσιαστική δοκιμασία όσο δεν κυριαρχεί ο κοινός νους που ζητά μεταρρυθμίσεις και μάλιστα ρηξικέλευθες ώστε να απαλλαγούμε επιτέλους από τις παθογένειες του δημόσιου τομέα.

Για παράδειγμα με τρεις απλές κινήσεις θα μπορούσε να μπει τέλος στο “φακελάκι”, στην ταλαιπωρία του πολίτη και στη διαφθορά.

Η πρώτη κίνηση είναι η δημιουργία ΚΕΠ παντού που θα αποτελέσουν τα γραφεία υποδοχής για κάθε εργασία και συναλλαγή με το Δημόσιο αποκλείοντας οποιαδήποτε επαφή του ενδιαφερόμενου πολίτη με τον αρμόδιο υπάλληλο.

Η δεύτερη είναι η καθιέρωση ανώτερου χρονικού ορίου για τη διεκπεραίωση κάθε εργασίας από τον υπάλληλο.

Και η τρίτη η θέσπιση της προσωπικής ευθύνης του υπαλλήλου όταν με δική του υπαιτιότητα δεν διεκπεραιώνεται σωστά και στον ενδεδειγμένο χρόνο η εργασία που ανέλαβε.

Δεν απαιτούνται γνώσεις επιπέδου τις θεωρίας της ...σχετικότητας για να υλοποιηθούν τα προαναφερόμενα. Κοινό νου επιβάλλεται να επιδείξουν οι πολιτικοί, παρακάμπτοντας το πολιτικό κόστος και προπαντός τα καταστρεπτικά και απαράδεκτα συμφέροντα των κομματικών στρατών.

Αν οι σημερινοί πολιτικοί έχουν την πολιτική βούληση και τη δύναμη να ξεπεράσουν τις αλλοτριωμένες κομματικές δυνάμεις που φρενάρουν οποιαδήποτε αλλαγή που δεν τις εξυπηρετεί, τότε οι μεταρρυθμίσεις έστω και με κόπο θα προχωρήσουν.

Αν όχι, τότε ο δημόσιος τομέας θα πνίξει οποιαδήποτε αλλαγή συντελεστεί στην υπόλοιπη κοινωνία και οικονομία και στο τέλος θα πνίξει πάλι τη χώρα.

Το ζήτημα δεν είναι αν θα φύγουν πέντε, δεκαπέντε ή εικοσιπέντε χιλιάδες υπάλληλοι. Να μη φύγει κανένας, αρκεί να είναι χρήσιμος και παραγωγικός. Και για να συμβεί αυτό δεν εξαρτάται τόσο από το χαρακτήρα, την προσωπικότητα και τις γνώσεις του υπαλλήλου, αλλά από τις δομές του δημόσιου τομέα, οι οποίες σήμερα απειλούν να συνθλίψουν όποιον επιχειρεί να εργαστεί τίμια και παραγωγικά.

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Πηγή : imerisia.gr