Η φύση του επαναστατικού Δικαίου

Οι επαναστάσεις, όπου και όποτε αν ξέσπασαν, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνον τη λυσσαλέα αντίδραση της εξουσίας αλλά και την αντίσταση άλλων κοινωνικών ομάδων, που συχνά αποτελούσαν την πλειοψηφία, έναντι των εξεγερμένων.  

 

Αν ο Λένιν είχε κάμει εκλογές στις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, είναι πολύ αμφίβολο ότι οι μπολσεβίκοι του θα κέρδιζαν την πλειοψηφία για μιαν «έφοδο στον ουρανό». Το ίδιο μπορεί να πιθανολογήσει κανείς και για τους ιακωβίνους της Γαλλικής επανάστασης ή για τους σπαρτακιστές της Ρόζας Λούξεμπουργκ ή για τους οπαδούς του Γάϊου και του Τιβέριου Γράκχου.

 

Είναι άλλωστε πολύ συχνό φαινόμενο, μια επανάσταση να την ακολουθεί ένας εμφύλιος πόλεμος, όπως ας πούμε την Γαλλική επανάσταση την ακολούθησε η αντεπανάσταση της Βανδέας ή τη σοβιετική επανάσταση την ακολούθησε ο πόλεμος των λευκών εναντίον των κόκκινων.

Οι επαναστάσεις δεν στηρίζουν τη νομιμότητα τους στην αρχή της πλειοψηφίας και δεν διεξάγονται με δημοσκοπήσεις.      

 

Αν όμως οι επαναστάσεις δεν επικυρώνουν τη νομιμότητα τους από την δεδηλωμένη βούληση της πλειοψηφίας, τότε ποια είναι η φύση του Επαναστατικού δικαίου?

Γιατί και πώς, ενσωματώθηκε στο συλλογικό ασύνειδο των λαών, η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση, ότι η επανάσταση δημιουργεί Δίκαιο?

 

Στο όνομα τίνος, οι επαναστάτες κάθε γενιάς αναλαμβάνουν τον μέγα κίνδυνο να φονεύσουν αντεπαναστάτες, διακηρύσσοντας το ματωμένο δικαίωμα τους να αλλάξουν τον κόσμο [ή έστω την κοινωνία τους?

 

Η φύση του Επαναστατικού Δικαίου αφορά το ιερό δικαίωμα του ανθρώπου στη Ζωή και τον υπερ πάντων αγώνα του, να προσπελάσει τον θάνατο.

Όταν μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, αντιμετωπίζει τον τρόμο του θανάτου, έχει το φυσικό δικαίωμα να ανατρέψει τη μοίρα της και να στραφεί εναντίον των κυριάρχων της, ακόμα και αν η πλειοψηφία, συναινεί στην παραμονή των κυριάρχων στην εξουσία.

 

Η επανάσταση δεν αντλεί τη νομιμότητα της από το τι είδους καθεστώς θα επιβληθεί μετά την επικράτηση της και το αν πράγματι θα εξυπηρετεί το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αλλά από το δικαίωμα του απελπισμένου να διεκδικήσει το μοιράδι του από τη ζωή.

Η επανάσταση είναι αγώνας για Ζωή ή για θάνατο. Συνεπώς το δίκαιο του απελπισμένου υπερτερεί έναντι της επιθυμίας των υπολοίπων να διατηρήσουνε τη βολή τους, ακόμα και αν αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία.  

 

Να ζητάμε τη δικαίωση μιας επανάστασης, βάσει του πλειοψηφικού ποσοστού των εξεγερμένων, είναι το ίδιο παράλογο σαν να λέμε ότι ένας μικρός λαός δεν δικαιούται να πολεμήσει για την ελευθερία του.

 

Ακόμα και μια κοινωνική μειοψηφία, ακόμα και ένας μικρός λαός, ακόμα και ένας μόνον άνθρωπος, έχουν το ιερό δικαίωμα να εξεγερθούν και να πολεμήσουν, εφόσον μπαίνει σε κίνδυνο η ίδια η επιβίωση τους.

 

Το επαναστατικό δίκαιο επικυρώνει τη νομιμότητα του, από τη Δικαιοσύνη της ίδιας της διατήρησης της Ζωής.

 

Η αρχή της δεδηλωμένης βούλησης της πλειοψηφίας, στην οποία στηρίζουν τη νομιμότητα της εξουσίας τους τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα, είναι υποδεέστερη από τη βούληση του όντος να διεκδικήσει την Ύπαρξη του.

 

Αλλιώς, εμείς οι άνθρωποι θα παραβαίναμε τον μόνο και αναντίρρητο νόμο της

Ύπαρξης, που βάνει μπροστά τη Ζωή, έναντι του Θανάτου.   

 

Πηγή : http://panusis.blogspot.gr/