Οι «Ρακοσυλλέκτες»

του Νίκου Γεωργιάδη

Μ εταξύ του ελλείμματος δημοκρατίας συνολικά στο δυτικό μοντέλο διακυβέρνησης που διαπιστώνει, και ορθώς, ο Ζίζεκ και της αναβίωσης της θεωρίας του Νετσάγιεφ περί καθολικού χάους υπάρχει απόσταση μεγάλη. Μεταξύ της βίας ως μαμής της ιστορίας που επικαλείται και ορθώς ο Κάρολος Μάρξ  έως την τοποθέτηση βόμβας σε χώρο κοινωνικής και εμπορικής  δραστηριότητας όπως το The Mall η απόσταση είναι τεράστια.

Τα σενάρια που εκπορεύονται από τα επιτελεία της Αντιτρομοκρατικής, της Κρατικής Ασφάλειας και του Μαξίμου βρίθουν αντιφάσεων, ανακριβειών και γενικοτήτων. Η προσπάθεια του θεσμικού χωροφύλακα της χώρας Νίκου Δένδια να χρεώσει αποκλειστικά την Αριστερά ως «Μήτρα της Τρομοκρατίας» αποτελεί συνειδητή προσπάθεια πόλωσης. Η επιχείρηση «Σοκ και Δέος» καλά κρατεί με τα ΜΜΕ να αναπαράγουν εν είδη κρεατομηχανής τα γεγονότα στη Βίλα Αμαλία, την επίθεση στα γραφεία της ΝΔ, την βόμβα στο εμπορικό κέντρο, τις διαδηλώσεις των αντιεξουσιαστών και την βραχεία κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ. Συνδέουν τους πάντες με τα πάντα προκαλώντας την πολυπόθητη καθολική σύγχυση.
Βρισκόμαστε στο επίκεντρο ενός διογκούμενου κύκλου επικοινωνιακής αντεπίθεσης όπου το φόβητρο της «Πλατείας» αντικαθίσταται από το σκιάχτρο του τρομοκράτη. Αν στην «Πλατεία» οι …« πάνω» Χρυσαυγίτες, Καμ(μ)ένοι, Κυπατζήδες και περιθωριακοί του Άνω Κολωνακίου και της Φιλοθέης , παντός τύπου και προέλευσης, έστρωναν τον δρόμο στην αλλαγή σκηνικού, τώρα οι «νοικοκυραίοι», όρος τόσο αγαπητός στο σημερινό Μαξίμου, φορτίζονται καταλλήλως από τις δόσεις ανασφάλειας και τρόμου που αναπαράγονται διαρκώς και αδιαλείπτως. Μία κοινωνία που ζει μέσα σε σενάρια συνομωσίας είναι μία κοινωνία αδρανής και σε καθεστώς διάσπασης.

Τα τηλεοπτικά δελτία εξαντλούν την δημοσιογραφική τους δυνατότητα εξηγώντας τις «κινήσεις» τρομοκρατών όπως αυτές καταγράφονται από κάμερες ασφαλείας . «Είναι ψηλός ή ψηλή, κατέβηκε τα σκαλιά, έβγαλε μπαζούκας που κόλλησε, η βολίδα στην ταράτσα δεν είναι αριστερή αλλά υπόλειμμα δεξιάς παλιάς μπαλωθιάς στη Καλλιθέα, ήταν δυό, ήταν τρείς ήταν τελικά δεκατρείς οι τρομοκράτες στο The Mall, φορούσαν καπελάκια και έφεραν περούκες, το Καλάσνικωφ έβηξε και γι αυτό η σφαίρα τρύπησε το τζάμι του Σαμαρά, όχι ήταν η συμμορία της Πάρου και όχι εκείνη της Αγίας Παρασκευής, θυμίζει «Σέκτα» και ολίγον «Πυρήνες» με μία δόση «Επαναστατικού Αγώνα» με ίχνη από «12η Φλεβάρη».
Η μαστοριά στην παραπληροφόρηση έγκειται στην διάδοση τεράστιου όγκου αληθοφανών εκδοχών. Ο πολίτης χάνεται στη μετάφραση και ο μεταφραστής «κλειδί» μπορεί να κεντήσει στον καμβά της θολού τοπίου.
Οι άρχοντες της αντίπερα όχθης παρακολουθούν με ενδιαφέρον. Αφού κατάφεραν να υλοποιήσουν το ζητούμενο με την διόγκωση του ελλείμματος δημοκρατίας στο όνομα του Συντάγματος και των νόμων με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου εμβαπτισμένες σε διάλυμα τυπικού νομοσχεδίου και αφού πέρασαν με ευκολία την ομολογία από το ΔΝΤ (Τόμσεν) περί εσφαλμένων υπολογισμών στον πυρήνα των Μνημονίων, καταλήγουν στην διαχείριση της καθημερινής βίας ως αποκλειστικά αριστερού φαινομένου.
Οι κάτοικοι της αντίπερα όχθης είναι αρκετά έξυπνοι για να γνωρίζουν πώς η βία δεν είναι ούτε αριστερή ούτε και δεξιά. Είναι σύμπτωμα που καθορίζει συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους όπου οι κοινωνίες βρίσκονται σε κρίση λόγω οξυμένων αντιφάσεων. Η Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν αριστερού περιεχομένου. Ήταν λαϊκή εξέγερση που κατέληξε σε αιματοκύλισμα και στην περίοδο του τρόμου. Το ίδιο συνέβη προηγουμένως με την επανάσταση του Κρόμγουελ, με την αμερικανική επανάσταση, την εξέγερση της Κομμούνας, την επανάσταση του ’17, την εξέγερση των πεινασμένων στο Μεξικό .
Οι εξεγέρσεις είναι πάντα βίαιες. Η βία όμως δεν είναι πάντα προϊόν εξέγερσης. Μπορεί να είναι και το αντίθετο. Μπορεί να αποβλέπει στην προετοιμασία ενός νέους σκηνικού. Η εκδήλωση καθημερινής βίας στην Ελλάδα εντάσσεται ενδεχομένως σε πρώτη ανάγνωση στην διαμόρφωση ενός χάους για το χάος. Σε δεύτερη ανάγνωση ωστόσο ενδεχομένως να εντάσσεται σε μία λογική του τρόμου για τον τρόμο ώστε η κάθε «λογικοφανής λύση» να αποτελεί αντίδοτο στην αίσθηση του χάους.

Η διαφθορά σε αυτήν την χώρα είναι κάτι σαν το πρωτογενές έλλειμμα. Αποτελεί γονιδιακή ταυτότητα ενός μοντέλου διαβίωσης. Το ευκολότερο πράγμα στην Ελλάδα είναι να «στήσεις αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα και να «παραγγείλεις τρομοκράτες» στη Συγγρού. Είναι απείρως ευκολότερο από το να πείσεις του άρχοντες να είναι τίμιοι, τους αστούς να μην κλέβουν και τους μικροαστούς να μην συμμετέχουν στο πάρτι.
Το δύσκολο σε αυτήν την χώρα είναι να είσαι και να παραμένεις σοβαρός. Να αναλογίζεσαι τις συνέπειες της υιοθετημένης από την εξουσία αθλιότητας. Να απαιτείς τα αυτονόητα αλλά και να τα παραχωρείς.

Η βόμβα στο εμπορικό κέντρο και η δολοφονία του μετανάστη στα Πετράλωνα, η σφαίρα στη Συγγρού και ο βασανισμός των κρατουμένων στις ανθρωποφυλακές της Ελληνικής Αστυνομίας -όπως καταγγέλλεται πλέον διεθνώς- λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Προκαλούν φόβο και αναπαράγουν τρόμο. Προετοιμάζουν το έδαφος για εξελίξεις ανομολόγητες.
Θα ήταν ίσως παρακινδυνευμένο να προβλέψει κάποιος, το εάν και κατά πόσο η Ευρώπη και το μεταπολεμικό δημοκρατικό μοντέλο της θα αντέξουν στις πιέσεις που εξασκεί η οικονομική κρίση σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Οι πρώτες ενδείξεις είναι απογοητευτικές.
Οι Καταστατικοί Χάρτες κονιορτοποιούνται στο όνομα της λήψης μέτρων για την κρίση.
Οι νόμοι παραβιάζονται επισήμως ώστε να διευκολυνθούν οι … «μεταρρυθμίσεις».
Τα κοινωνικά κεκτημένα παραμερίζονται για να αποκτήσουν ανταγωνιστικότητα οι εθνικές οικονομίες έναντι των απαιτήσεων της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
Ο εργαζόμενος στην Ινδία συνθλίβεται την ίδια στιγμή που ο υπάλληλος στο Παρίσι ισοπεδώνεται.
Ο προσωπικός πλούτος εκ των αποδοχών του μέσου Ιταλού έφθασε στις αρχές του 2013 στα επίπεδα του 1986.
Ο προσωπικός πλούτος ενός εργαζόμενου στο Μπαγκλαντές απλώς δεν υπήρξε ποτέ.
Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς εργασίας ωθεί τις εθνικές αγορές σε αλληλο-εξισορρόπηση.
Η μοναδική δοκιμασμένη μέθοδος που διασφαλίζει την επιβολή νέου μοντέλου με χαρακτηριστικά δημοκρατικού ελλείμματος είναι η μέθοδος του τρόμου, της ανασφάλειας και του φόβου της πτωχοποίησης. Μόνον που η μέθοδος αυτή είναι βραχύβια και οδηγεί αναπόφευκτα σε εκρήξεις όπου η καθολική βία αναλαμβάνει τον ρόλο του καθοδηγητή.
Αν αυτό είναι το περιβόητο, αγνώστου καταγωγής και ταυτότητας «ΣΧΕΔΙΟ» περί αποσταθεροποίησης κλπ που τόσο συχνά αναπαράγεται από τους επαγγελματίες σχολιαστές στα βραδινά τηλεοπτικά δελτία, τότε και οι σχεδιαστές και οι εκπρόσωποι τους θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πώς στο τέλος θα υπάρξουν μόνον ηττημένοι σε ρόλο ρακοσυλλεκτών της ιστορίας.


Πηγή : http://styx.gr/