Ρένος Χαραλαμπίδης: «Δεν είναι ανάγκη να πάει φυλακή ο Άκης»

Εμένα μ’ έπεισε ο Σαμαράς», μου λέει.

 «Ο,τι γνώμη νάχεις ρε συ γι’ αυτόν, έστειλε την οικογένεια Μητσοτάκη στο ψυχιατρείο και ο ίδιος βγήκε από τον πολιτικό τάφο». Μάλιστα. Την επόμενη μιάμιση ώρα πολιτικής κουβέντας δεν είχα, πάντως, την αίσθηση ότι είχα απέναντι μου έναν υποψήφιο βουλευτή της Ν.Δ. Τον Ρένο Χαραλαμπίδη, που ήξερα από το 1997, είχα. Ίδιο και απαράλλαχτο. Τότε είχε εισβάλλει ορμητικά στο ελληνικό σινεμά με την πρώτη του ταινία, το φρέσκο και αστείο “No budget story”.

 Τώρα δεν έχει γυρίσει απλώς τέσσερις σοβαρές, επαγγελματικές ταινίες, είναι πια ένα διάσημο, τηλεοπτικό πρόσωπο με ιδιαίτερες ερμηνευτικές επιδόσεις σε συμπαθή λαμόγια κάθε είδους. Έναν τέτοιο παίζει και στην νέα ταινία του Κώστα Καπάκα. Έχει δίκιο ο Ρένος όταν χαρακτηρίζει το “Magic Hour” ως «την τελευταία πολιτική κωμωδία». Δύο loosers τριγυρνάνε με μια νεκροφόρα, ενώ γύρω τους, αλλά και μέσα τους, όλα διαλύονται.

 Ο Αριστείδης, ο δικός του ρόλος, ένας πρώην σκηνοθέτης επιχορηγούμενος από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου χωρίς να παραδίνει ποτέ καμιά ταινία, είναι σίγουρα από αυτούς που έβαλαν το χεράκι τους για να φτάσουμε στο σημερινό χάλι. «Ανήκει στο είδος ανθρώπων που στο αεροπλάνο δεν κλείνουν το κινητό τους, έτσι για μαγκιά, που θεωρούν ότι η αμοιβή δεν είναι προϊόν κόπου, αλλά ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό τώρα πώς αλλάζει; Φαντάζεσαι ότι μια ολόκληρη γενιά θεωρούσε αυτονόητο ότι ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη και καθόμαστε δωρεάν δέκα μέρες στο φεστιβάλ; Ήρθε ο καιρός να στηριχτούμε στον εαυτό μας.

 Κι εγώ επιχορηγούμενος υπήρξα, έκανα την τρέλα μου με χρήματα του κράτους. Χωρίς αυτά θα γύριζα, ίσως, καλύτερες ταινίες. Όλοι θα γινόμασταν καλύτεροι ηθοποιοί, σεναριογράφοι, σκηνοθέτες αν μας έλεγαν «παιδιά, δεν είναι καλό αυτό», αντί να τρέχει το χρήμα. Ομολογώ, πάντως, ότι περάσαμε πολύ χαριτωμένα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο τεράστιο εικονικό πάρτι». Επειδή, όμως, «δεν μπορεί να βλέπει τον τρόμο στα μάτια του πατέρα του», επειδή «τώρα που η χώρα βυθίζεται η ευθύνη όλων μας μεγαλώνει», αποφάσισε να μπει στην πολιτική.

 Με τη δεξιά; Αυτός που στα φοιτητικά του χρόνια πέρασε και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά; «Εγώ, ξέρεις, το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» δεν το καταλάβαινα. Επί ΠΑΣΟΚ μεγάλωσα και έζησα. Απόλυτη ελευθερία, ούτε τι σημαίνει μπάτσος ούτε τι σημαίνει φτώχεια. Οι ταμπέλες «δεξιά», «αριστερά» και «κέντρο» στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα έχουν πέσει. Εντάξει, δεν θάλεγα «χριστιανοί στα χαρακώματα», αλλά θα μίλαγα για έναν μοντέρνο, προοδευτικό πατριωτισμό. Ξέρω ότι πολιτεύομαι με μια παράταξη που έχει πολλά κακά στην πλάτη της. Και ποιά, όμως, δεν έχει;»

 Νοιώθει, άλλωστε, τελείως ελεύθερος στην εκλογική μάχη. Ούτε πολώσεις, ούτε τίποτα. Δεν διστάζει να πει: «δεν είναι ανάγκη να πάει φυλακή ο Άκης, τα λεφτά να δώσει». Καταδικάζει τη βία των μπάτσων: «δεν είναι δυνατόν να τρώει ο Μίκης δακρυγόνα στο κεφάλι». Μιλάει με αγάπη για τους πακιστανούς γείτονες των γονιών του στο χωριό. Ζητάει «πολιτισμένα κέντρα υποδοχής για τους μετανάστες, μην τους ξεφτιλίσουμε βασανισμένους ανθρώπους». Πιστεύει ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε τα ακραία στοιχεία να κυριαρχήσουν στην παράταξη» και νοιώθει «τρόμο και ανατριχίλα με τον Καμμένο και την Χρυσή Αυγή».

 Μήπως παραείναι εξωτικό πουλί για την Ν. Δημοκρατία; «Καθόλου, ήμουν προσωπική επιλογή του Σαμαρά. Διαβάζει τις συνεντεύξεις μου και τις λατρεύει. Ξέρει τι του γίνεται, ο παλιός κόσμος ,ακόμα και της δεξιάς, έφυγε για πάντα». Μακάρι. Γι’ αυτό και η προεκλογική του εκστρατεία δεν έχει απλώς «πολύ τάκτ», αλλά και ευαισθησία, όπως λέει. «Πηγαίνω στα ΚΑΠΗ, χορεύουμε, μιλάμε ,όχι μόνο για πολιτική. Πήγα και στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Μ’ αυτόν τον κόσμο νοιώθω καλά. Από εκεί ξέρω ότι θα πάρω ψήφο καρδιάς.

 Οι καλλιτέχνες, που είναι ο χώρος μου, δεν εκδηλώνονται, φοβούνται μήπως χάσουν το κοινό τους και κάνουν πίσω. Γιατί, εμένα δεν με ενδιαφέρει μήπως αποξενώσω όσους με θαύμαζαν, αυτούς που έμπαινα στα σπίτια τους 20 χρόνια τώρα;». Δεν είναι ή μόνη αναπάντεχη βουλευτική υποψηφιότητα από τον χώρο των ιδιόρρυθμων της τέχνης. Ο φίλος του Πέτρος Τατσόπουλος, του οποίου το μυθιστόρημα «Η καρδιά του κτήνους» ο Ρένος μετέφερε στο σινεμά, κατεβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Θανάσης Χειμωνάς διάλεξε το ΠΑΣΟΚ, άλλη μεγάλη έκπληξη αυτή. «Οι σχέσεις μας έγινε καλύτερες», λέει ο Ρένος. «Νομίζω ότι μέσα στη νέα Βουλή μπορούμε να φτιάξουμε μια υπερκομματική ομάδα νέων ανθρώπων, που θα δουλέψει για πράγματα κοινά. Γιατί δεν πιστεύω ότι η πολιτική μπορεί να με αλλάξει. Άλλαξε η Μελίνα; Άλλαξε ο Μίκης;».

 Και το σινεμά, θα το εγκαταλείψει; «Ούτε συζήτηση. Θα γίνω ο πρώτος βουλευτής ενεργός σκηνοθέτης. Σκοπεύω να κάνω ταινία τον Σεπτέμβριο πάνω στο πιο αργό ελληνικό τρένο, Αθήνα-Δίκαια, αν έχεις 26 ώρες στο συστήνω. Το παίρνουν στρατιώτες, φτωχοί, μετανάστες, τσιγγάνοι. Ένα 40χρονος πηγαίνει στον πατέρα του ένα παλιό, επισκευασμένο γραμμόφωνο με το τρένο των παιδικών του χρόνων. Και ζει ένα ταξίδι αυτογνωσίας»

. Σε τέτοια φάση βρίσκεται και ο Ρένος στα 42 του χρόνια. «Κατάλαβα τα όριά μου, εγκατέλειψα τις φαντασιώσεις μου. Ναι, μπορώ να κάνω καλό «μικρό σινεμά» , αλλά μέχρις εκεί. Η μοίρα μου είναι να γίνω πολυκαλλιτέχνης: να παίζω, να γράφω, να σκηνοθετώ, να τραγουδάω. Η συνειδητοποίηση αυτή με λύτρωσε, με χαλάρωσε. Και είμαι έτοιμος να μπω σε έναν νέο κόσμο, να επεκταθώ. Ήμουν τυχερός και έκανα γρήγορα και εύκολα τα πάντα. Καιρός είναι να γίνω πιο υπεύθυνος και για τη χώρα μου»

. Info: η ταινία τού Κώστα Καπάκα «Magic Hour» έχει βγει στις αίθουσες.

 ΒΕΝΑ ΓΕΟΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ