Χωρίς Τσίπ(ρ)α

Οι λιποτάκτες αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί και βουλευτές δεν είναι άλλο από επικίνδυνοι. Τους λόγους τους ξέρετε. Εν πάση περιπτώσει μπορεί και κάτι καλό να προκύψει απ’ τη φυγή τους. Έτσι κι αλλιώς η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν ήταν παρά ένα στίγμα.

Ωστόσο αυτό που στ’ αλήθεια με εξοργίζει είναι η συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα. Μου δίνει απαισιοδοξία. Με αναγκάζει σε σκέψεις όπως να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ στις εκλογές γιατί δεν θα ΄θελα με τίποτα να με χρεοκοπήσει στο μέλλον εκείνος ως αντιπολίτευση. Αν και εφόσον είναι αντιπολίτευση. 

 Η χθεσινή του ομιλία κατέληξε με τη μία και μόνη δέσμευσή του: «Μία δέσμευση μπορώ να δώσω- όχι μόνο δεν θα τηρήσουμε αυτές τις δεσμεύσεις, που είναι καταφανώς εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος, αλλά θα τα ξηλώσουμε ένα-ένα αυτά τα μέτρα.»

Αν η μία και μόνη δέσμευση ενός νέου πολιτικού είναι να πάρει τη «λαϊκή εντολή» και να βάλει μπροστά το ξήλωμα των μέτρων που δεν θα μας χρεοκοπήσουν, χωρίς ωστόσο να μπορεί να προτείνει αυτό που θα σώσει τη χώρα ή να πει πώς θα είναι οι συνθήκες της ζωής μας μετά τη χρεοκοπία, τότε ως επίσης νέος άνθρωπος δεν θέλω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με τον Τσίπρα στη Βουλή. Ήθελα στην ηλικία που βρίσκεται να βράζει το αίμα του.

Να γεννά ιδέες και προτάσεις. Να έχει ένα φρέσκο λόγο για το πώς μπορούν να δουλέψουν πιο γρήγορα, πιο οργανωμένα, πιο αποτελεσματικά τα εξαρτήματα της μηχανής. Εγώ δεν θέλω να πω ότι ο άνθρωπος δεν το’χει, γιατί δεν μπορώ να δείξω έναν που να το’χει. Αλλά με θυμώνει που αντί να προσπαθεί για το σήμερα, αναλώνεται στο να κάνει σχέδια διάλυσης για το μετά τις εκλογές μέλλον.

Τόσες δουλειές, ήταν ανάγκη να γίνει πολιτικός;

Υγ: Κύριε Τσίπρα, όταν έχουμε έναν λαό του οποίου η αξιοπρέπεια δοκιμάζεται σε πραγματικές συνθήκες, μην επιμένετε ότι οι παραιτήσεις πολιτικών είναι πράξεις αξιοπρέπειας και υπέρτατης ηθικής αξίας. Με κάνετε να ξαναδιαβάζω όσα γράφω για εσάς και να νιώθω σαν να ληστεύω εκκλησία.

της Στέλλας Αλαφούζου

protagon.gr