Οι «κοπρίτες» του Δημοσίου

Για το ελληνικό Δημόσιο πολλά μπορεί κανείς να πει. Και για τους δημοσίους υπαλλήλους επίσης. Ωστόσο, είναι εξόφθαλμο ψεύδος ότι για όλα τα δεινά του τό­που ευθύνη έχουν οι υπεράριθμοι καλοπληρωμένοι και μέχρι πρότι­νος ασφαλείς δημόσιοι υπάλληλοι. Η πραγματικότητα είναι μάλλον κάπως διαφορετική από αυτήν που περιγρά­φουν τα εκτελεστικά όργανα της τρό­ικας (η κυβέρνησή μας δηλαδή) κρα­τώντας το μαχαίρι των απολύσεων.

Μια άλλη ματιά στην πραγματι­κότητα μας προσφέρει μέσα από τα στοιχεία που παραθέτει ο Ν. Μπογιόπουλος στο βιβλίο του «Είναι ο Κα­πιταλισμός, ηλίθιε», απ’ όπου αναδη­μοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο. Τα στοιχεία είναι απολύτως ενδεικτικά της πραγματικής κατάστασης στο Δη­μόσιο των... «κοπριτών».

«Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης ιδιωτικής οικονο­μίας. Τους ιδιώτες ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη, ‘‘κοινωνικοποι­ώντας’’ τα βάρη από τις ζημιές των τραπεζιτών. Το γεγονός αυτό δείχνει από μόνο του πόσο σαθρές είναι οι ‘‘αναλύσεις’’ περί ευθύνης του σπά­ταλου και αντιπαραγωγικού δημόσι­ου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του ‘‘υγιούς’’ ιδιωτικού τομέα.

Επιπλέον θράσος

Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, οι δη­μιουργοί του πράγματι σπάταλου, αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού δημόσιου τομέα, οι υπόλογοι για τη λειτουργία ενός δημόσιου τομέα που αυτοί τον κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφα­λαίου, οι αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας με την οποία οικοδομούσαν τους κομματικούς στρατούς τους είχαν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το δικό τους δη­μιούργημα τους εργαζομένους, τους οποίους μάλιστα έφτασαν να αποκα­λούν μέχρι και ‘‘κοπρίτες’’.

Θέλοντας να προωθήσουν την τα­κτική του ‘‘διαίρει και βασίλευε’’ ανά­μεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, απευθύνοντας σε ένα λαό των 11 εκατομμυρίων, ισχυριζό­μενοι ότι ‘‘όλοι μαζί τα φάγαμε’’, και για να ‘‘αποδείξουν’’ τον ισχυρισμό τους ενοχοποιούσαν τους 500.000 από αυτά τα 11 εκατομμύρια ότι ήταν ‘‘υπεράριθμοι’’ δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάλληλοι που, όμως, διορίστηκαν στο Δημόσιο από τους κρατούντες.

Αλλά οι κρατούντες, εκείνοι που ‘‘τους διόρισαν’’ επιχειρώντας να χτί­σουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά την πολιτική ‘‘πελατεία’’ τους, οι ίδι­οι που παλιότερα αναφωνούσαν προς τους κομματικούς τους στρατούς του Δημοσίου ‘‘εσείς είστε το κράτος’’, έρ­χονταν τώρα και ζητούσαν τα ρέστα!

Ρεσιτάλ ανηθικότητας

Στο πλαίσιο αυτού του ρεσιτάλ ανηθικότητας, τα μυθεύματα για τους μι­σθούς των δημοσίων υπαλλήλων μετα­τράπηκαν σε καθημερινό ανάγνωσμα και ακρόαμα. Βλέπετε, όσοι μπουκώνουν με δημόσιο χρήμα βιομηχάνους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολά­βους κάπου αλλού έπρεπε να αποδώ­σουν το δημόσιο χρέος. Ποια είναι η αλήθεια: το 1990 οι μισθοί και οι συ­ντάξεις που πλήρωνε το Δημόσιο απο­τελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1994 ‘‘κατέβασαν’’ το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Κα­ραμανλή το σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Άρα, στους εργαζομένους στο Δημόσιο και στους συνταξιού­χους του Δημοσίου αναλογεί όλο και μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Και μά­λιστα πολύ μικρότερο από αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά αφού: το 1994 το σχετικό κονδύλι μοιρά­στηκε σε 595.742 εργαζομένους και συνταξιούχους, ενώ η μοιρασιά του 2008 αφορούσε 896.415 άτομα.

Αυτοί είναι οι ‘‘προνομιούχοι’’ Έλ­ληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Όσο για την έρευνα στα πλαίσια της ‘‘Έκθε­σης Ανταγωνιστικότητας της Ευρω­παϊκής Επιτροπής’’ που πραγματο­ποιήθηκε από τους ερευνητές του αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομι­κών Ερευνών και των Πανεπιστημί­ων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου, απο­δεικνύει ότι στην Ελλάδα το ποσο­στό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4% και ότι αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα έχει, αναλο­γικά με το σύνολο των ερ­γαζομένων, το 1/3 των δη­μοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δα­νία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, αυτά τα ποσοστά παραμένουν σταθερά εδώ και τρι­άντα χρόνια.

Όσο για τη δαπάνη μισθοδοσίας των δημοσί­ων υπαλλήλων στην Ελλάδα (που σε ποσοστό 80% έχουν καθαρές απο­δοχές από 880 έως 1.500 ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτουν πτυχίο πανεπιστημιακής εκπαίδευ­σης ή ανώτερο τίτλο σπουδών), είναι μικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δημοσίων υπαλλήλων της Δανίας με 16,9%, της Γαλλίας με 12,8%, της Φινλανδίας με 13%, της Σουηδίας με 15,1%.

Εξίσου ‘‘δημοφιλές’’ προπαγανδι­στικό παραμύθι είναι και το άλλο, για τις ‘‘υπέρμετρες’’ δημόσιες δαπάνες. Αλλά από όλα τα στοιχεία της Ευρω­παϊκής Επιτροπής προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.

Ομολογία

Όσο για το ‘‘γενναιόδωρο’’ κράτος πρόνοιας που τάχα απολαμβάνουν οι Έλληνες, αρκεί να σημειωθεί ότι κατά μέσο όρο την περίοδο 1998-2007 η Ελλάδα διέθετε μόνο 3.530 ευρώ κα­τά κεφαλήν για προγράμματα κοινω­νικής προστασίας, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη εί­ναι 6.251,78 ευρώ. Τέλος και σχετικά με τους ‘‘κοπρίτες’’ δημοσίους υπαλ­λήλους, το ίδιο ΔΝΤ ομολογεί: η αύξη­ση των ελλειμμάτων προϋπολογισμού στις με­γάλες οικονομίες ανά τον κόσμο (και όχι μό­νο στην Ελλάδα) οφείλε­ται κατά 50% στην πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των μεγαλοσχημόνων και στην αποπληρωμή τόκων για προηγούμενα δάνεια των κυβερνήσεων που καταλήγουν πάλι στα ταμεία των μεγαλοσχη­μόνων. Αντίθετα, η αύξη­ση των δημοσίων δαπανών επιβαρύνει τα ελλείμ­ματα κατά λιγότε­ρο από 10%».
 
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 29-09-11)