«Αισθάνομαι σαν ζογκλέρ»

Ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλος νιώθει αυτόν τον καιρό σαν τον ζογκλέρ που παίζει ταυτόχρονα με οχτώ δαυλούς αναμμένους και προσπαθεί να τους κρατήσει όλους στον αέρα, μην και πέσει κάποιος πάνω του και τον κάψει. 

Οπως εξομολογείται σε συνομιλητές του, αισθάνεται σαν να εκτελεί διαρκώς μια άσκηση απόλυτης ισορροπίας, όπου κάθε λάθος κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία. 

Οταν στις 16 Ιουνίου, την κρίσιμη εκείνη Πέμπτη, τον κάλεσε ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου προκειμένου να του αναθέσει την αντιπροεδρία και το υπουργείο Οικονομικών, αντιλαμβανόταν το βάρος της αποστολής και τους κινδύνους της, αλλά δεν είχε κανένα περιθώριο δεύτερων σκέψεων ή άλλων συνεννοήσεων.

Στις συζητήσεις που είχε τότε ο κ. Βενιζέλος με τον κ. Παπανδρέου, πρότεινε στην αρχή διάφορα πρόσωπα για τη θέση του υπουργού Οικονομικών, αλλά ήταν φανερό σχεδόν από την αρχή ότι ο Πρωθυπουργός είχε λάβει τις αποφάσεις του και εκτιμούσε- σωστά, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων- ότι μόνο ένα ισχυρό πολιτικό πρόσωπο θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε εκείνες και στις τωρινές εκρηκτικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. 

Κάπως έτσι δέχθηκε το βαρύ φορτίο, κατάφερε να περάσει από το Κοινοβούλιο με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες το Μεσοπρόθεσμο, κέρδισε την εμπιστοσύνη των βουλευτών, τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τίμησε, τον πολιτικό λόγο αναβάθμισε, την επιχειρηματολογία της διάσωσης ενίσχυσε και έτσι επέτυχε να μεταδώσει έστω κάποιους τόνους αισιοδοξίας στην κοινωνία.

«Δεν υπήρξε καμία άλλη συνεννόηση»

Στη συνέχεια πήγε στις Βρυξέλλες, όπου ένιωσε το βαρύ κλίμα και την ατμόσφαιρα δυσπιστίας και κατανόησε πόσο μικρή απόσταση χωρίζει την περήφανη από την υποτελή στάση όταν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με καχύποπτους ή ακόμη και εχθρικούς εταίρους. Και έκτοτε προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα περιβάλλον επικίνδυνο και διαρκώς μεταβαλλόμενο. 

«Δεν υπήρξε καμία άλλη συνεννόηση, παρά μόνο αποδοχή του έργου» λέει και ξαναλέει σε όσους τον ρωτούν για δήθεν μυστικές συμφωνίες, «δαχτυλίδια» και άλλα τινά. Αλλωστε όσοι θυμούνται το κλίμα εκείνων των ημερών, όπου κανείς δεν ήξερε τι ξημερώνει για την κυβέρνηση και τη χώρα, αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να εγερθούν απαιτήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι ως τότε ο κ. Βενιζέλος από τη θέση του υπουργού Αμυνας είχε διαλέξει περισσότερο ρόλο παρατηρητή παρά διαμορφωτή των εξελίξεων. Παρακολουθούσε, σχολίαζε κατά καιρούς τα λάθη του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου , εφιστούσε την προσοχή διαφόρων θεμάτων στον κ. Παπανδρέου, αλλά διατηρούσε απόσταση, γνωρίζοντας, λόγω της μεγάλης σύγκρουσης του 2007, ότι όλα είναι παρεξηγήσιμα.

Εδώ και σχεδόν πενήντα ημέρες τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ των κκ. Παπανδρέου και Βενιζέλου. Ο Πρωθυπουργός συνομιλεί σχεδόν καθημερινά με τον νέο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ενώ πολλές φορές μετά το πέρας των κυβερνητικών συσκέψεων οι δύο άνδρες απομονώνονται και συνομιλούν διεξοδικά για τα θέματα της τρέχουσας διαχείρισης. Ο κ. Παπανδρέου αισθάνεται ασφαλής με τον κ. Βενιζέλο και εκείνος δηλώνει αφοσιωμένος στην προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας και της χώρας.

«Είμαι εδώ για να κάνω τη δουλειά» λέει ο κ. Βενιζέλος, χωρίς να κρύβει τις δυσκολίες και τους κινδύνους ακόμη και μιας παταγώδους αποτυχίας, καθώς «δεν εξαρτώνται όλα από εμάς, αλλά και από το πώς θα πάνε τα διεθνή πράγματα, πώς θα κινηθούν οι αγορές και πώς η Ευρώπη και ο κόσμος θα αντιμετωπίσουν πιέσεις και αμφισβητήσεις». Θα έλεγε κανείς ότι ο κ. Βενιζέλος αυτή την ώρα δεν εγείρει διεκδικήσεις, ούτε αποσπάται από το έργο διάσωσης της οικονομίας, τίποτε δεν μοιάζει ικανό να στρέψει την προσοχή του αλλού. 

Συμπεριφέρεται σχεδόν σαν να συναντάται με την Ιστορία, αναγνωρίζοντας προφανώς την κρισιμότητα των περιστάσεων. «Ας κάνουμε τη δουλειά, ας σώσουμε την οικονομία και ας μας το αποδώσει η Ιστορία έπειτα από δέκα χρόνια» συνηθίζει να λέει χαρακτηριστικά. «Δεν με νοιάζει τίποτε άλλο αυτή τη στιγμή» διαβεβαιώνει τους πάντες. Ουσιαστικά ο κ. Βενιζέλος μεταδίδει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει τον κ. Παπανδρέου, δηλώνει αφοσιωμένος στα καθήκοντά του και το μόνο που ίσως διεκδικεί είναι η συμμετοχή των άλλων υπουργών στην προσπάθεια που έχει αναλάβει.

Η αναταραχή στα πανεπιστήμια

Ως τώρα έχει χρειασθεί να αναλάβει δράση, να πάρει πρωτοβουλίες και να προωθήσει ξεχασμένες αποφάσεις χωρίς βοήθεια. Οταν θέτει τέτοια θέματα σε συναδέλφους του ακούει συνήθως να του λένε «προχώρα», δηλαδή « κάν΄ το μόνος σου». Και δεν έχει αντίρρηση να το κάνει μόνος του, αλλά ξέρει ότι αυτή η μέθοδος δεν είναι η καταλληλότερη, ούτε η αποτελεσματικότερη. 

Η προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας είναι τόσο σύνθετη που απαιτεί συντονισμό, συναντίληψη, κοινή δράση και κατά το δυνατόν λιγότερα ανοιχτά μέτωπα. Θα προτιμούσε, με άλλα λόγια, στην παρούσα φάση, στο φόρτε της τουριστικής περιόδου, να μην είχε τη σύγκρουση με τους ιδιοκτήτες των ταξί, ούτε ενθουσιάζεται με την ιδέα ότι τον Σεπτέμβριο μπορεί τα πανεπιστήμια να πυρποληθούν εξαιτίας του νέου νόμου για τα ΑΕΙ. 

Υπερασπίζεται ως πανεπιστημιακός την ανάγκη αλλαγής στα πανεπιστήμια, γνωρίζει τα ελλείμματα στη λειτουργία, ο ίδιος θα ήταν ακόμη αυστηρότερος σε εκπαιδευτικά ζητήματα, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να καταλάβει τις αντιδράσεις των πανεπιστημιακών στα ζητήματα εκλογής των πρυτάνεων. Υποθέτει λοιπόν ότι η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου θα έχει αναπτυγμένα δεύτερα και τρίτα σενάρια εκτόνωσης μιας πιθανής επερχόμενης σύγκρουσης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Κάπως έτσι πορεύεται ο κ. Βενιζέλος στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ελληνικής και παγκόσμιας οικονομίας. 

Γνωρίζει τους κινδύνους, αντιλαμβάνεται τις εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες και ξέρει ότι κάθε μέρα μπορεί να κερδίζει από κάτι. Αρκεί να μην ανατιναχθεί ο κόσμος και μην παρασυρθεί το εσωτερικό μέτωπο σε μια σύγκρουση ανελέητη. Θέλει προσπάθεια, διεθνή κινητοποίηση και λίγη τύχη. 

Τα δύο πρώτα μπορεί να τα εγγυηθεί στο μέτρο του δυνατού. Θέλει να ελπίζει ότι η τύχη βοηθά όντως τους τολμηρούς. Και ο ίδιος είναι πράγματι τολμητίας. Αποδεχόμενος την καυτή θέση του υπουργού Οικονομικών σε τούτες τις συνθήκες, υπέταξε τις όποιες άλλες φιλοδοξίες και τάχθηκε σε έναν ευγενή σκοπό. Που ή θα τον ανυψώσει ή θα τον βυθίσει.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

«Ο Σαμαράς θέλει την εξουσία μόνος του»

Ο κ. Βενιζέλος λογικά διεκδικεί,κατά το δυνατόν, ηρεμία στα άλλα μέτωπα,ώστε να διευκολυνθεί στον χειρισμό της δύσκολης οικονομικής κατάστασης.Γνωρίζει ότι με όλα τα μέτωπα ανοιχτά οι προσπάθειές του θα δυσκολευθούν.Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζει ότι δεν θα βρει ανταπόκριση στις πολλές εκκλήσεις του για συναίνεση.Από τον πρόεδρο της ΝΔ κ. Αντ.Σαμαρά (φωτογραφία) δεν περιμένει πολλά.Θεωρεί και εκτιμά ότι δεν πρόκειται να προσφέρει τη διεκδικούμενη συναίνεση.«Ο Σαμαράς θέλει την εξουσία μόνος του» λέει ο κ.Βενιζέλος και εκτιμά ότι «θα επιτίθεται,δεν θα συναινεί».

Ωστόσο ο ίδιος νιώθει ότι μπορεί να συνομιλεί με τους υπευθύνους οικονομικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας και θα επιμείνει στη διεκδίκηση της συναίνεσης.Το αυτό θα κάνει και με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις,όσο κοπιώδης και ατελέσφορη κι αν είναι η προσπάθεια. Με την κυρία Αλέκα Παπαρήγα έχει έναν διάλογο, με τον κ. Αλ.Τσίπρα επίσης,παρά τις κοινοβουλευτικές κόντρες,με τον κ. Φ. Κουβέλη η επαφή είναι καλύτερη,όπως και με την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και τον κ. Γ. Καρατζαφέρη. 

Πιστεύει βαθιά ότι οι εσωτερικές και οι διεθνείς συνθήκες είναι τόσο ασταθείς που επιβάλλουν περιβάλλον συναίνεσης,έστω συνομιλιών,με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.«Τουλάχιστον να ξέρουν τι συμβαίνει» λέει ο κ.Βενιζέλος. Και αυτή η γνώση επιδρά στη στάση τους,αμβλύνει τις αντιδράσεις, είναι χρήσιμο να έχουν όλοι αντίληψη των εθνικών κινδύνων.

ΤΟ ΒΗΜΑ