Βρέθηκε πτώμα γυναίκας σε κάδο σκουπιδιών

Τα Πετράλωνα είναι η γειτονιά μου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το πρώτο μου σπίτι ήταν σε ένα παράλληλο δρόμο κοντά στην Αλκμήνης εκεί που βρέθηκε το πτώμα της γυναίκας. Μέρες τώρα νεκρή δίπλα στα σκουπίδια…

Δεν ξέρω ποια ήταν η γυναίκα, δεν ξέρω πως πέθανε, τι ζωή κουβαλούσε. Δεν ξέρω το όνομα της, αν είχε παιδιά, από πού έφυγε για να έρθει στον τόπο μας. Ποια ήταν τα όνειρα της , οι τελευταίες τις σκέψεις, αν θα την αναζητήσει κανείς ή αν θα βρουν ποτέ αυτούς που αφού την σκότωσαν την θεώρησαν σκουπίδι και την απόθεσαν δίπλα στο κάδο. Δεν ξέρω επίσης αν γνώριζε τον άτυχο Αιγύπτιο που βρέθηκε τεμαχισμένος πριν μια εβδομάδα και πεταμένος και εκείνος στα σκουπίδια σε ένα κάδο στην Καλλιθέα.

Αυτό που ξέρω και με τρομάζει βαθιά ως τα κόκαλο είναι το πόσο εύκολα σαν κοινωνία δεχόμαστε πια ειδήσεις σαν αυτές. Πόσο φυσιολογικά αντιδρούμε στην βία, στον παραλογισμό της. Περπατούσα στον δρόμο και έβλεπα ανθρώπους να προσπερνούν μη ρίχνοντας καν μια δεύτερη ματιά. Μόνο μια νοσηρή περιέργεια υπήρχε στο βλέμμα και μια καλά κρυμμένη υποψία δυσπιστίας. «Ποιος ξέρει που είχε μπλέξει για να βρεθεί εδώ». Λες και αυτή η σκέψη τους ανακούφιζε, ξόρκιζε το κακό και δικαιολογούσε το αποτρόπαιο της πράξης. Μια ματιά, ένα κούνημα του κεφαλιού και συνέχιζαν το δρόμο για το χασάπη, την λαϊκή, την τράπεζα.

Πριν από χρόνια, το 1987 αν θυμάμαι καλά, είχε συγκλονιστεί για μήνες όλη η χώρα από το έγκλημα του Φραντζή. Παίζανε τα κανάλια μέρες και νύχτες ολόκληρες, ήταν θέμα συζήτησης σε κάθε σπίτι, είχαμε μείνει όλοι εμβρόντητοι και σοκαρισμένοι από την πράξη. Σήμερα δεν θυμάται κανείς ότι πριν μια μόλις εβδομάδα ένας νέος άνθρωπος βρέθηκε τεμαχισμένος. Αύριο κανένα κανάλι δεν θα ασχοληθεί με την γυναίκα στα Πετράλωνα. Τι άλλαξε; Φταίει που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν γονείς να βγουν να κλάψουν μπροστά στις κάμερες για να μας συγκινήσουν; Που δεν υπάρχουν παιδιά για να ζουμάρει πάνω τους ο φακός και να ανέβει η τηλεθέαση; Φταίει που είναι ξένοι και δεν θα τους ψάξει κανείς; Φταίμε εμείς που είμαστε τόσο κλεισμένοι μέσα στον μικρόκοσμο μας, στα προβλήματα μας, στην καθημερινότητα μας που δεν μας αγγίζει τίποτα πια αν δεν αφορά το σπίτι μας, τους δικούς μας, την επιβίωση μας; Τι μας έκανε άραγε μέσα σε αυτά τα 23 χρόνια που πέρασαν να προσπερνάμε τον τρόμο με τόση ευκολία, να θεωρούμε την ανθρώπινη ζωή αναλώσιμο, να γυρίζουμε αδιάφοροι το κεφάλι, να μην χαλάμε πάνω από μισή ώρα από το χρόνο μας στην σκέψη τους;

Περνώντας αργότερα από την Αλκμήνης όλα ήταν τα ίδια. Μόνο κάτι πιτσιρίκια στεκόντουσαν στο σημείο και κοιτούσαν τους κάδους και τις κορδέλες της Αστυνομίας. Μετά οι κάδοι θα είναι διαθέσιμοι και πάλι για να πετάξουμε ό,τι μας περισσεύει.

Πηγή: protagon.gr