Νιώστε τη δύναμή σας κι ενωθείτε μ' όλους τους αδικημένους

«Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ’ αφτήνε»

 Περηφανέβεστε, πως είναι δικά σας, γιατί ναι «εθνικά»!
Και κανένας δε συλλογάται, πως όλα τ’ αγαθά μαζέβονται σε λίγα χέρια....Όχι μονάχα τίποτα δικό σας γύρα, μα κι όλος ο εαφτός σας κι η ψυχή σας είναι δικά τους.

 

 Γι΄ αφτά που δίδαξα, θα πρεπε να με κάνετε χρυσόνε και να με προσκυνάτε. Γι΄ αφτά που θα ΄κανα, αν εζούσα, θα ΄πρεπε με το δίκιο σας όχι να με σκοτώσετε μοναχά, μα να με κοπανίσετε ζωντανό μέσα στο γουδί, όπως ο τύραννος ο Νέαρχος θα κοπανίσει το Ζήνωνα τον Ελεάτη, για να μάθει να διδάσκει την αρετή όσο θέλει, μα να μη μιλάει για την παλιανθρωπιά των αρχόντων. Θα ΄πρεπε να μου κόψετε τη γλώσσα, καθώς ο βασιλιάς Αντίπατρος θα κόψει τη γλώσσα του Υπερείδη του ρήτορα, για να μάθει, πως μπορεί να προδίνει την πατρίδα του, μα δεν κάνει να βρίζει και τον ξένο μισθοδότη... Θα ΄μουνα πραγματικά επικίντυνος στη δημόσια τάξη, στο «συμφέρον του κρείττονος». Και να ρίχνατε το κουφάρι μου μακριά στον Κορινθιακό ή σε κανένα φαράγγι του Κιθαιρώνα -«μη ταφήναι εν γη αττική!» Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατιμία και προδοσία από το να λες την αλήθεια!..

 

Θα πήγαινα, που λέτε, στους λαϊκούς μαχαλάδες της Αθήνας, στα βρομοχώρια της Αττικής από τις Κάβο Κολόνες ίσαμε τα Κούντουρα κι από την Κούλουρη ίσαμε το Καπαντρίτι. Θα κατέβαινα στα σκοτεινά χαμόσπιτα, γεμάτα κοριούς και χτίκιασμα, θα 'μπαινα στα μικρομάγαζα της φτωχολογιάς, στα καρβουνιάρικα του λιμανιού, γεμάτα λέρα και μπόχα. Και θα 'λεγα: "Λέφτεροι πολίτες! 

 

Αυτός ο τόπος, κι αν ακόμα βρισκότανε στη μακρινή Σκυθία, όπου σπάνια ξεμυτίζει ο ήλιος ανάμεσα από μαύρα σύννεφα και πάνω σ' άλυωτα χιόνια, πάλε θα 'τανε ο καλύτερος απ' όλους, γιατί το θέλει η καρδιά σας. Είναι η πατρίδα. Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ' αυτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, Θεοί κ' εξουσία, σκέψη και θέληση - όλα ξένα!

 

 Λιγοστοί σας έχετε τόσο μέρος, όσο να τρυπώνετε ζωντανοί και να θάβεστε ζωντανοί, και τόση λεφτεριά, όσο να κάνετε τη φυσική σας ανάγκη στη ρεματιά, όταν δε σας βλέπει ο χωροφύλακας... 

 

Κι όταν βυθίζετε το μάτι σας πέρα στο γαλάζιο πέλαγος, όπου πάνε κι έρχονται καΐκια και φρεγάδες κουβαλώντας από το στόμα του Νείλου κι απ' τον Κιμμέριο Βόσπορο κι από τις Ηράκλειες Στήλες σιτάρι, χάλκωμα, μετάξι και γυναίκες, περηφανεύεστε, πως είναι δικά σας, γιατί 'ναι «εθνικά!».

 

 Και κανένας δε συλλογάται, πως όλα τ' αγαθά μαζεύονται σε λίγα χέρια. Ατζέμηδες, Μοραΐτες, Θηβαίοι και Κορθιανοί σας σκοτώνουνε μια φορά οι ξένοι, με τα χέρια τ' αδερφικά σας σφίγγουνε το καρύδι του λαρυγγιού σ' όλη σας τη ζωή και σας δολοφονούνε κάθε μέρα. Οχι μονάχα τίποτα δικό σας γύρα, μα κι όλος ο εαυτός σας κ' η ψυχή σας είναι δικά τους".(..Η αληθινή απολογία του Σωκράτη»).

 Απόσπασμα από το έργο του Κώστα Βάρναλη (1934) 

Επιμέλεια  κείμενου Μυρτώ Πανθέου

Πηγή :gefyrismoi.blogspot.com