Δεν ξέρω τη να σου πω δεν έχω δικαιολογίες

Για σένα μικρέ μου άγγελε που κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω δυο ματάκια σε ένα ψυχρό καταφύγιο να με ρωτούν με απόγνωση : « Γιατί είμαι εδώ γιατί δεν παίζω στην αυλή του σπιτιού μου, γιατί δεν καλωσορίζω την άνοιξη γιατί δεν ακούω τα πουλιά να κελαηδούν γιατί ο καπνός και η φωτιά έχουν σκεπάσει τη χωρά μου γιατί η αγκαλιά της μητέρας μου δεν έχει τη ζεστασιά και τη σιγουριά που είχε πάντα γιατί τώρα μεγαλώνουν οι δράκοι των παραμυθιών… «Γιατί… Γιατί» Χίλια γιατί αναπάντητα μέσα σ αυτά τα υγρά ματάκια.

Δεν έχω απάντηση δεν ξέρω τη να σου πω και αν ακόμα μπορούσα δεν θα καταλάβαινες. Ο παραλογισμός δεν εξηγείτε. Τα ματιά σου το πιο σκληρό κατηγορητήριο… Tα δάκρυα σου φουρτουνιασμένες θάλασσες που με πνίγουν.

Δεν ξέρω πως τολμούν να σου κλέβουν την αθωότητα δεν ξέρω γιατί δεν σε αφήνουν στην ηρεμία των παραμυθιών σου.

Δεν ξέρω γιατί τόσο αναίσχυντα στραγγαλίζουν την παιδικότητα σου ποδοπατώντας την κάτω από τις λασπωμένες αρβύλες της υπεροψίας , της αλαζονείας, και της κατάκτησης στην αγορά των συμφερόντων.

Δεν ξέρω τη να σου πω δεν έχω δικαιολογίες τις έχει καταπιεί η ντροπή για το κόσμο που σου χάρισα.

Παρακολουθώ ντροπιασμένη με τα χέρια αλυσοδεμένα άλλο ένα έγκλημα αυτού του Πλανήτη.

Ξέρω όμως ένα μυστικό που θα στο πω: Φτιάξε μια δική σου μυστική κρυψώνα όπως των πειρατών. Μακριά από καταιγίδες, ανέμους, και φωτιές του πολέμου. Εκεί που η ψυχούλα σου θα γαληνεύει… Και οι επιλογές των διάδρομων των σκέψεων σου θα είναι δίκες σου. Φύτεψε ένα σπόρο ηλιόσπορου και χίλιοι Ήλιοι θα φυτρώσουν θα λάμψει η κρυψώνα σου και το φως θα φτάσει τον ουρανό θα αγγίξει το θεό…

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου