Αρνούμαι να υποκρίνομαι
https://to-synoro.blogspot.com/2022/02/ypokrisia.html?m=0
Αρνούμαι να υποκρίνομαι
Όχι!
Δεν έχω αντοχές πια να ασχολούμαι με τιποτένιες ψυχές. Δεν μπορώ πια να μπαίνω στη διαδικασία να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Δε δύναμαι να τα βάλω με την υποκρισία και το φτηνό ψέμα, γιατί δεν πορεύτηκα με αυτά στη ζωή μου και δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Και ούτε και θέλω!
Λυπάμαι! Λυπάμαι πραγματικά που μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι τίποτα επί της ουσίας δεν αλλάζει γύρω μου. Παντού ταμπέλες. Παντού εξουσιάζει το “φαίνεσθαι”. Η επιφάνεια. Η αλαζονεία. Η μικρότητα. Παντού η μικρότητα! Σιχάθηκα την κάθε είδους σκοπιμότητα, την καμουφλαρισμένη φιλοδοξία, τα “δύο μέτρα και δύο σταθμά”, την κουτοπονηριά, τα “σχέδια εξόντωσης” και τη μαλαγανιά.
Βαρέθηκα! Βαρέθηκα να ανέχομαι. Βαρέθηκα να μη μιλάω για να μη δημιουργηθούν εντάσεις. Βαρέθηκα να είμαι ανοιχτό βιβλίο απέναντι σε σφραγισμένες ψυχές και διπλοκλειδωμένα μυαλά. Και πιστέψτε με, αυτό πληρώνεται πολύ ακριβά.
Και θυμώνω! Θυμώνω πολύ πια! Θυμώνω με μένα που δεν είμαι αρκετά σκληρή, ώστε να μη με δηλητηριάζει η τοξικότητα κάποιων ανθρώπων. Θυμώνω που ξεκινάω πάντα κάθε διαπροσωπική μου σχέση με καλή προαίρεση. Θυμώνω που προσπαθώ κάθε φορά να καταλάβω και να δικαιολογήσω τους άλλους.
Και θυμώνω και με τους άλλους! Αυτούς, που δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία να καταλάβουν εσένα, να προσπαθήσουν να μπουν για λίγο στη θέση σου, να κατανοήσουν γιατί είσαι αυτός που είσαι και γιατί κάνεις αυτά που κάνεις. Αυτούς, που θεωρούν ότι είναι το κέντρο του κόσμου κι ότι όλα και όλοι γυρνάνε γύρω τους για να τους υπηρετούν. Αυτούς που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να πατήσουν επί πτωμάτων, προκειμένου να πετύχουν τους ιδιοτελείς και ανούσιους στόχους τους.
Ξυπνήστε ρε! Πότε θα καταλάβετε ότι είμαστε μόνο ένα πέρασμα; Ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια αδιόρατη κουκκίδα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος; Ότι, σε αυτό το τυχαίο βήμα που βρεθήκαμε και που λέγεται ζωή, ό,τι αξίζει ενόσω ζούμε κι ό,τι όμορφο μπορούμε να κληροδοτήσουμε σ’ αυτούς που μένουν όταν εμείς φεύγουμε, είναι η αγάπη;
Όχι… Κουράστηκα. Αρνούμαι πια να γίνομαι ο σάκος του μποξ γι’ αυτούς που δε θα γίνονταν για μένα ούτε μαξιλαράκι να ακουμπήσω για λίγο τον καημό μου. Αρνούμαι να απολογούμαι άλλο. Αρνούμαι να ανέχομαι. Αρνούμαι να με διαβάλλουν, να με αμφισβητούν και να με ακυρώνουν.
Αρνούμαι!
Δεν έχω αντοχές πια να ασχολούμαι με τιποτένιες ψυχές. Δεν μπορώ πια να μπαίνω στη διαδικασία να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Δε δύναμαι να τα βάλω με την υποκρισία και το φτηνό ψέμα, γιατί δεν πορεύτηκα με αυτά στη ζωή μου και δεν μπορώ να τα διαχειριστώ. Και ούτε και θέλω!
Λυπάμαι! Λυπάμαι πραγματικά που μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι τίποτα επί της ουσίας δεν αλλάζει γύρω μου. Παντού ταμπέλες. Παντού εξουσιάζει το “φαίνεσθαι”. Η επιφάνεια. Η αλαζονεία. Η μικρότητα. Παντού η μικρότητα! Σιχάθηκα την κάθε είδους σκοπιμότητα, την καμουφλαρισμένη φιλοδοξία, τα “δύο μέτρα και δύο σταθμά”, την κουτοπονηριά, τα “σχέδια εξόντωσης” και τη μαλαγανιά.
Βαρέθηκα! Βαρέθηκα να ανέχομαι. Βαρέθηκα να μη μιλάω για να μη δημιουργηθούν εντάσεις. Βαρέθηκα να είμαι ανοιχτό βιβλίο απέναντι σε σφραγισμένες ψυχές και διπλοκλειδωμένα μυαλά. Και πιστέψτε με, αυτό πληρώνεται πολύ ακριβά.
Και θυμώνω! Θυμώνω πολύ πια! Θυμώνω με μένα που δεν είμαι αρκετά σκληρή, ώστε να μη με δηλητηριάζει η τοξικότητα κάποιων ανθρώπων. Θυμώνω που ξεκινάω πάντα κάθε διαπροσωπική μου σχέση με καλή προαίρεση. Θυμώνω που προσπαθώ κάθε φορά να καταλάβω και να δικαιολογήσω τους άλλους.
Και θυμώνω και με τους άλλους! Αυτούς, που δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία να καταλάβουν εσένα, να προσπαθήσουν να μπουν για λίγο στη θέση σου, να κατανοήσουν γιατί είσαι αυτός που είσαι και γιατί κάνεις αυτά που κάνεις. Αυτούς, που θεωρούν ότι είναι το κέντρο του κόσμου κι ότι όλα και όλοι γυρνάνε γύρω τους για να τους υπηρετούν. Αυτούς που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να πατήσουν επί πτωμάτων, προκειμένου να πετύχουν τους ιδιοτελείς και ανούσιους στόχους τους.
Ξυπνήστε ρε! Πότε θα καταλάβετε ότι είμαστε μόνο ένα πέρασμα; Ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια αδιόρατη κουκκίδα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος; Ότι, σε αυτό το τυχαίο βήμα που βρεθήκαμε και που λέγεται ζωή, ό,τι αξίζει ενόσω ζούμε κι ό,τι όμορφο μπορούμε να κληροδοτήσουμε σ’ αυτούς που μένουν όταν εμείς φεύγουμε, είναι η αγάπη;
Όχι… Κουράστηκα. Αρνούμαι πια να γίνομαι ο σάκος του μποξ γι’ αυτούς που δε θα γίνονταν για μένα ούτε μαξιλαράκι να ακουμπήσω για λίγο τον καημό μου. Αρνούμαι να απολογούμαι άλλο. Αρνούμαι να ανέχομαι. Αρνούμαι να με διαβάλλουν, να με αμφισβητούν και να με ακυρώνουν.
Αρνούμαι!
Γράφει η Κατερίνα Πανταλέων
Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ ΠανθέουΠηγή : metaximas.org
