Μην πάψεις ποτέ να πετάς

Να πετάς.

κι αν σου λαβώνουν τα φτερά, ακόμα πιο ψηλά να προσπαθείς να φτάσεις.

Να πετάς.

Να κλέβεις απ’ τα μύρια τ’ ουρανού τα χρώματα, να γίνεσαι ουρανός κι εσύ. Ροζ της πλανεύτρας Ανατολής.

Πορτοκαλί της μάγισσας της Δύσης. Λευκό των σύννεφων, που αέναα ταξιδεύουν.

Και γαλάζιο του γαλήνιου μεσημεριού.

Μην πάψεις να πετάς.

Μην πάψεις ν’ ανασαίνεις αχόρταγα τους αγέρηδες. Μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι τις χίμαιρες.

Ένα μικρό πέρασμα είναι η ζωή, από το άγνωστο στο άγνωστο. Άφησε εκεί τις δικές σου πατημασιές.

Χάραξε τις δικές σου τοιχογραφίες. Επίτρεψε στο μοναδικό αντίλαλο της φωνής σου να ερωτοτροπήσει αδιάκριτα με το σφύριγμα του ανέμου.

Εσύ είσαι εσύ.

Εγώ είμαι εγώ.

Ξεχωριστοί και πολύτιμοι όλοι. Κι έχουμε ένα χρέος βαρύ: να αφήσουμε παρακαταθήκη την αύρα μας σε ό,τι και όποιον ακολουθεί σε αυτή τη ζήση.

Γιατί τίποτα δεν πρέπει να εξαϋλώνεται. Τίποτα χαμένο δεν πρέπει να πηγαίνει.

Να πετάς.

Κι αν σου τσακίζουν τα φτερά, ακόμα πιο ψηλά το βλέμμα σου να φτάνεις. Αϊτός να γίνεσαι, να σκιάζεις τη ζωή, πριν καταφέρει εκείνη στα όνειρα σου να περάσει χειροπέδες.

Τίποτα, σου λέω.

Απλά μην πάψεις ποτέ να πετάς…

Γράφει η Κατερίνα Πανταλέων

Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου