Άνθρωποι φαντάσματα

 Άνθρωποι φαντάσματα

 Έχω ξαπλώσει και προσπαθώ να χαλαρώσω μπας και με πάρει ο ύπνος. Ξέρεις, αυτή εδώ είναι η πιο επικίνδυνη ώρα της ημέρας, γιατί ξεπηδούν από το μυαλό μου σκέψεις και αλήθειες που τις υπόλοιπες ώρες της μέρας κρατιούνται δαμασμένες από ένα σωρό αναστολές. Τώρα λοιπόν, πάνω που πέφτει η συνείδηση και χαλαρώνω, βρίσκουν τον τρόπο οι ρημάδες να με καθυστερήσουν καμία δυο ώρες απ’ τον ύπνο μου.

Σκέφτομαι λοιπόν το ανθρώπινο ον και πιο συγκεκριμένα το παρατηρώ. Στις μέρες μας, ο άνθρωπος πασχίζει να πείσει. Χρησιμοποιεί εύηχες λέξεις και βαρύγδουπες δηλώσεις ώστε να γίνει πιστευτός, χωρίς όμως να λαμβάνει υπόψιν του ότι οι πράξεις του σύντομα θα τον γκρεμίσουν στα μάτια του άλλου. Παρατηρώ με μεγάλη μου λύπη ότι οι άνθρωποι έχουν υιοθετήσει λίγο τη φιλοσοφία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ζουν κάπως αλλόκοτα. Οι άνθρωποι στα μέσα είναι απρόσωποι, βγάζουν μια κεκαλυμμένη εικόνα και όχι την πραγματική. 

 

Στα μέσα προβάλλεται μόνο η όμορφη πλευρά τους, εκείνη η cool που όλοι θέλουμε να συναναστρεφόμαστε. Ακριβώς όμως επειδή σπαταλούν πολλές ώρες της καθημερινότητάς τους στήνοντας αυτή τους την εικόνα πίσω από μερικές ωραίες φωτογραφίες και μερικά ψαγμένα quotes, φέρονται και στην πραγματική ζωή τους με το μοντέλο επικοινωνίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Και ρωτώ: δε νοιάζονται για την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω, ή μήπως έχουν μάθει τόσο να ζουν μέσα σ’ αυτά που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι υπάρχει και η real εκδοχή τους;

Στην αληθινή ζωή δεν μπορείς να βγεις «εκτός» συνομιλίας, δεν μπορείς να χαθείς επειδή κάτι έτυχε και να μην επικοινωνήσεις με κάποιον που ξέρεις πως περνά δύσκολα – λέγοντας του κάποια δικαιολογία, δεν μπορείς να πεις πως δεν είχες δίκτυο ή ξέμεινες από μπαταρία. Δεν υπάρχεις μόνο για τα ευχάριστα! Δεν μπορούν άραγε να καταλάβουν ότι απογοητεύουν, ή δεν τους ενδιαφέρει; Κι εμείς που τους είχαμε ψηλά; Είναι λογικό να νιώθουμε εμείς χειρότερα για το ποσό λάθος κάναμε γι’ αυτούς απ’ ότι αυτοί, για το ότι έπεσαν στα μάτια μας και μας απογοήτευσαν, ή μήπως συνηθισμένοι πια στο να χάνουν ανθρώπους από τη ζωή τους, τα μαζεύουν και πάνε σε άλλη παραλία;

Πφφ! Πολλές σκέψεις για αυτή την ώρα. Οι άνθρωποι αποδεικνύουν μόνοι τους αυτό που είναι και τελικά μάλλον είναι αυτοί που τους επιτρέπει η προσωπικότητα τους, η αυτοεκτίμησή τους και ο ναρκισσισμός τους, ή τελικά ό,τι διαθέτει ο καθένας απ’ αυτά. Οι άνθρωποι δε σταματούν να με εκπλήσσουν κάθε μέρα. Πολλοί περίμενα να είναι εδώ και εξαφανίστηκαν, άλλοι πάλι, που δε θα το περίμενα ποτέ, είναι εδώ και το αποδεικνύουν έμπρακτα κάνοντάς με να νιώσω πως τελικά είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα τα παραπάνω, γιατί επιτρέπουμε να θολώσει το βλέμμα μας το συναίσθημα.

Στην προσπάθειά μου να βρω ένα ρεζουμέ μπας και κοιμηθώ απόψε, κατέληξα στο ότι δε θα χαλάσω σε κανέναν το όνειρο. Δε θα παραπονεθώ, δε θα πω το ποσό απογοητεύτηκα, το πόσο άσχημα εξεπλάγην. Δε θα αλλάξει απολύτως τίποτα απ’ αυτό που υπήρχε ως τώρα. Κάπου πήρε το μάτι μου αυτές τις μέρες μια φράση που έλεγε” «ψυχικές αποστάσεις να κρατάτε» (α. Παναγιώτου-Δουκάκη) και νομίζω πως ίσως αυτή να είναι η μόνη λύση εδώ. Σημασία τελικά δεν έχει το πώς αντιμετωπίζουν εσένα οι άλλοι, αλλά το πως αντιμετωπίζεις εσύ τους άλλους και το πού τους τοποθετείς μέσα σου. Πήγε τρεις. Τελικά το μυαλό μου αποφασίζει να με απαλλάξει από την επίθεση των σκέψεων. Προφανώς, κάπου τα βρήκαμε κι απόψε…

 

Γράφει η Μαρία Χαρίτου

Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου

Πηγή :  metaximas.org