Με τη ματιά της ψυχής
Είναι κάτι στιγμές που πονάς φοβερά και το λεξιλόγιο σου είναι τόσο φτωχό… ακριβώς εκείνες τις στιγμές θα ήθελες να πεις τόσα πολλά… Όλα στ...
Περάσαμε έναν ολόκληρο χρόνο στο φόβο στην αμφιβολία σε μια χωρά μέσα στο σκοτάδι κολλημένη σε μια τηλεόραση ακούγοντας ειδήσεις και απόψεις "σκουπίδια" για να πιαστούμε από κάπου και να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο αόρατος εχθρός. Γίναμε ρακοσυλλέκτες ψάχνοντας μέσα στα σκουπίδια τι πρέπει να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε.
Το εμβόλιο βρέθηκε το όπλο που θα μας χάριζε την ελπίδα και την ελευθερία! χάρη σ αυτούς που εργαστήκαν με ζήλο και αυταπάρνηση ατέλειωτες ώρες πάνω στα μικροσκοπία…
Η ζωή το χαμόγελο η ελπίδα το φως πήρε τα σκήπτρα. Τα όνειρα βγήκαν σεργιάνι τα σχέδια για πρόοδο και δουλειά πήραν φωτιά… Η επούλωση των πληγών ήταν θέμα χρόνου έτσι αλώστε συμβαίνει σε κάθε πόλεμο η ελευθερία μετράει.
Όλοι ελπίζαμε ότι η καινούργια χρονιά θα ήταν απαλλαγμένη από τον εφιάλτη από τα σκληρά μετρά η ζωή θα ξαναγύριζε σιγά σιγά στους ρυθμούς της αδιαφορώντας αν έπρεπε να προχωράμε με ένα χαρτί στο χέρι, "η ψάχνοντας με αγωνία τα τηλεφωνά για να δείξουμε τον εμβολιασμό, κολλώντας το, σε κάθε παράθυρο καταστήματος, δημοσίας υπηρεσίας και όπου αλλού βάζει ο νους σου. Να όμως που τα αισιόδοξα όνειρα πάνε περίπατο… Ο λαός λέει : “Αν θέλεις να κάνεις το θεό να γελάσει πες του τα σχεδία σου»
Τα σίδερα της φυλακής άρχισαν να μας περικυκλώνουν τα αποθέματα της υπομονής και της αισιοδοξίας μειώνονται η ελπίδα λουφάζει και εγώ κοιτώντας τα πουλιά που φεύγουν θα ήθελα να ήμουν μαζί τους .
Ακούω μια φωνή μέσα μου που φωνάζει μη κιοτεύεις δεν είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος δοκιμάζεται, ακόμα και αν μπορούσες να αποδημήσεις σαν τα πουλιά ο εχθρός θα είναι πάλι μπροστά σου. Αγανακτώ… Μάλλον με ειρωνεύεσαι σκέφτηκα πως να αρχίσω να ελπίζω που εδώ και τρία χρόνια κάνω υπομονή και παλεύω μέσα σ ένα σκοτεινό τούνελ είναι φοβερό να προχωρά η ζωή με ένα « Αμάν και ένα βοήθα Παναγιά μου κάθε μέρα». Να κατακλύζεσαι από κρούσματα… θανάτους …μοναξιά. Και η εβδομάδα ξεκινά με ένα ”ουφ, ότι οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν… Φόβος και μαύρες σκέψεις με γονατίζουν οι αντιστάσεις μειώνονται και ένα κύμα με ερωτήματα καρφώνονται στο μυαλό μου… Γιατί αφού εγώ και πολλοί άλλοι δεν αρνηθήκαμε αυτή τη δοκιμασία αυτός ο φονιάς επιμένει να μας απειλεί.
Φόβος. Αυτό είναι το συναίσθημα που επικρατεί μέσα μας. Φόβος για την αβεβαιότητα. Φόβος για όσους αγαπάμε. Φόβος για το τι θα περιλαμβάνει το αύριο. Φόβος για το πως θα βγει το σήμερα. Και αυτό το άρωμα κρατάει. Όλες αυτές οι σκέψεις με στοιχειώνουν και είναι πιο ψυχοφθόρες από ότι ήταν στην αρχή πριν το εμβόλιο.
Και κάθε πρωί μαζεύω τα κομμάτια μου και σκέφτομαι με όση δύναμη απομένει ότι πρέπει να είμαι η πηγή που ξεχειλίζει και όχι σαν τη γούρνα που έχει πάντα το ίδιο νερό.
Κοιτάω τον ουρανό και ακούω την ίδια φωνή μέσα μου : “ Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε το Θεό μέσα από την πίστη, τόσο πιο απλός γίνεται και όσο πιο απλός, τόσο πιο ισχυρή είναι η παρουσία του. Η φυγή δεν είναι η λύση η υπομονή και η πειθαρχία είναι τα όπλα που θα φέρουν την ισορροπία, γιατί κάποιος είπε : “ ότι είμαστε υπεύθυνοι για το σύμπαν επειδή εμείς είμαστε το σύμπαν “ Εμείς είμαστε αυτοί που θα γυρίσουμε τη ρόδα η ζωή ειναι ένας κύκλος που σου δίνει απλόχερα αυτό που αξίζεις.
Η ζωή πάντα περιμένει τις κρίσιμες καταστάσεις για να δείξει τη λαμπερή της πλευρά.
Γράφει η Μυρτώ Πανθέου
